Νίκος Φίλης: Οι συνθήκες για διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας είναι ώριμες εδώ και καιρό

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”969″ img_size=”full”][vc_column_text]Την πεποίθηση ότι η συμφωνία για το Μακεδονικό «μπορεί να αποτελέσει υπομόχλιο πολιτικών εξελίξεων και ανακατατάξεων σε προοδευτική κατεύθυνση» εκφράζει σε συνέντευξή του στο Tvxs.gr ο πρώην υπουργός Παιδείας και βουλευτής Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ.

Παράλληλα, δηλώνει πως δεν ανησυχεί για την κυβερνητική συνοχή, παρά την πρόσφατη ανεξαρτητοποίηση του Λάζαρου Λαζαρίδη και τα σενάρια για νέες διαρροές, σημειώνοντας ότι oι κυβερνήσεις δεν πέφτουν σε «μπουζουκομάγαζα ούτε από ακροδεξιούς τραμπούκους».

Αναφερόμενος στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη κάνει λόγο για «πάντρεμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία με ό,τι αντιδραστικότερο και συντηρητικό αναφύεται στην κοινωνία». Τέλος εκφράζει έντονη ανησυχία για τις τελευταίες εξελίξεις στο μεταναστευτικό, εκτιμώντας ότι πρόκειται για ένα ζήτημα, που «διασπά την Ευρώπη κι απειλεί να ξεθάψει όλα τα αποκρουστικά φαντάσματα  του παρελθόντος», ενώ για τη συνταγματική αναθεώρηση και το διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας υπογραμμίζει πως «οι συνθήκες είναι ώριμες εδώ και πολύ καιρό».

Το προσφυγικό φαίνεται να δοκιμάζει τις αντοχές της ενωμένης Ευρώπης. Εκτιμάτε πως μπορεί να βρεθεί μια κοινή η διέξοδος στο ζήτημα;

Στο μεταναστευτικό μόνο ως ευφημισμός μπορεί να χρησιμοποιείται ο όρος «ενωμένη Ευρώπη», αφού, όπως έγινε φανερό στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, είναι το κατ` εξοχήν ζήτημα που διασπά την Ευρώπη. Με τη συνεχή ενδυνάμωση των εθνικιστικών-ακροδεξιών κινημάτων, με διαρκείς υποχωρήσεις από αυτό που μέχρι σήμερα θεωρούνταν ευρωπαϊκό κεκτημένο αξιών, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, βαδίζουμε προς την Ευρώπη-φρούριο, την Ευρώπη των πολλαπλών εθνικών εγωϊσμών και περιχαρακώσεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνοχή της και σε άλλα επίπεδα. Παρακολουθούμε με οδύνη, τις νέες εκατόμβες προσφύγων στη Μεσόγειο με αλυσοδεμένα στα λιμάνια τα πλοία που θα μπορούσαν να τους σώσουν και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς μπλοκαρισμένους και ανενεργούς να αδιαφορούν.

Και μπορεί μετά από κάθε Σύνοδο Κορυφής, να υπάρχει η  εκτίμηση ότι αποφύγαμε τα χειρότερα, όμως, τα χειρότερα επιβάλλονται στην επόμενη Σύνοδο, ως συμβιβασμός έναντι του επόμενου χειρότερου. Πρόκειται, για μια συνεχή διολίσθηση προς ακραίες αντιμεταναστευτικές και ισλαμοφοβικές αντιλήψεις, προς μια ορμπανοποίηση της Ευρώπης, αφού, πλέον οι ακρότητες του Ούγγρου πρωθυπουργού και των ομογάλακτών του των χωρών Βίζενγκραντ, από περιθωριακές και μειοψηφικές επιβάλλονται, μέσω των απειλών προς την κυρία Μέρκελ από τη συγκυβερνώσα Βαυαρική ακροδεξιά,   ως συνολικό πλαίσιο πολιτικής. Η αναφορά της απόφασης της Συνόδου Κορυφής σε «εθελοντικές μετεγκαταστάσεις προσφύγων»,  είναι το σημείο θραύσης της έννοιας της ευρωπαϊκής συνευθύνης ως προς το προσφυγικό. Οι χώρες πρώτης υποδοχής, όπως η Ελλάδα, καταδικάζονται έτσι να σηκώσουν το βάρος των προσφυγικών ροών μόνες τους. Σήμερα αυτές οι ροές μπορεί να είναι σχετικά μικρές και ελεγχόμενες, κανείς όμως δεν ξέρει τι ξημερώνει αύριο, με τόσα σύννεφα και εντάσεις στη γύρω περιοχή. Αποφύγαμε, βέβαια, στο πλαίσιο της συμφωνίας με τη Γερμανία τη δέσμευση για νέα κλειστά στρατόπεδα κι αυτό είναι θετικό, όπως θετικό είναι και το μέτρο της επανένωσης οικογενειών για το οποίο πίεσε ιδιαίτερα η ελληνική πλευρά, όπως και η επιτυχία για τον ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου.

Όσο κι αν έχουν δυσκολέψει τα πράγματα, εμείς,  ως ελληνική κυβέρνηση, οφείλουμε να θέτουμε με επιμονή το ζήτημα της αναθεώρησης του Δουβλίνου,  να ζητάμε διαρκώς να διαμορφωθεί συνολική ευρωπαϊκή πολιτική μετανάστευσης με υποχρεωτικές ποσοστώσεις μετεγκατάστασης των προσφύγων και βέβαια να υποστηρίζουμε όλες τις πολιτικές ανάπτυξης στην Αφρική και αλλού (χωρίς να παρέχεται ανοχή σε αυταρχικά καθεστώτα και πάσης φύσεως «φυλάρχους), μέτρα που θα αποτρέπουν τη γιγάντωση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Όσο μακρινά κι αν φαίνονται αυτά στη σημερινή Ευρώπη των Όρμπαν, των Σαλβίνι, των Ζεεχόφερ και των Κουρτς, δεν παύουν να είναι στόχοι των προοδευτικών δυνάμεων και των δημοκρατικών ανθρώπων, που, μάχονται τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και την ακροδεξιά απειλή που απειλεί να ξεθάψει όλα τα αποκρουστικά φαντάσματα  του παρελθόντος στην Ευρώπη.

Μετά την ανεξαρτητοποίηση Λαζαρίδη ανησυχείτε για τη σταθερότητα της κυβέρνησης; Σας απασχολεί το γεγονός πως υπάρχει μια τόσο διαφορετική προσέγγιση μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων σε ένα ζήτημα, όπως το Μακεδονικό; Πιστεύετε πως απαιτείται διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την υπερψήφιση της συγκεκριμένης συμφωνίας;

Όχι δεν ανησυχώ. Προβληματίζομαι όμως, πώς ένας βουλευτής που μάλιστα είχε οριστεί από το κόμμα του εισηγητής εναντίον της πρότασης δυσπιστίας της ΝΔ, που χειροκροτούσε στο Ζάππειο τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό των ΑΝΕΛ. είδε ξαφνικά «το φως το αληθινό» και αποχώρησε από την κυβερνητική πλειοψηφία. Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω την ηθική υπόσταση του κ. Λαζαρίδη, πρέπει να πω ότι χρωστάει πιο πειστικές εξηγήσεις για αυτή τη μεταστροφή του.  Στο ζήτημα της διαφοράς που υπάρχει με τους ΑΝΕΛ στο Μακεδονικό, είναι κάτι που  ποτέ δεν  κρύψαμε και η βαρύτητά της διαφοράς αυτής ως προς την κυβερνητική συνοχή θα «μετρηθεί» επί της ουσίας όταν έρθει η συμφωνία για το Μακεδονικό προς κύρωση στη Βουλή.

Πιστεύω, ότι, τότε, θα υπάρξει στη Βουλή η συνταγματικά αναγκαία πλειοψηφία για την κύρωση, δηλαδή, οι 151 ή εν πάση περιπτώσει η απόλυτη πλειοψηφία επί των παρόντων.  Πλειοψηφία που θα είναι μεγαλύτερη αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ειδικά  η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ δεν θέσουν ζήτημα κομματικής πειθαρχίας και αφήσουν τους βουλευτές τους να ψηφίσουν κατά συνείδηση.  Με αυτή την έννοια, βεβαίως και τασσόμαστε υπέρ της όσο το δυνατό πιο διευρυμένης πλειοψηφίας. Όμως, άλλο αυτό που είναι μια θεμιτή πολιτική επιδίωξη και άλλο να τίθεται ως όρος  η υπερψήφιση της συμφωνίας από 180 βουλευτές, όταν μάλιστα, κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα.

Από το κυβερνητικό επιτελείο κατήγγειλαν ένα σχέδιο αποστασίας, οργανωμένο από επιχειρηματικά συμφέροντα. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη; Ποιες πρωτοβουλίες θεωρείτε πως πρέπει να αναληφθούν για να αποκρουστεί αυτή η προσπάθεια;

Πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα που συντάσσονται με την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας απεργάζονται σενάρια πολιτικής αποσταθεροποίησης και φέρνουν στη μνήμη μέρες που είναι μαύρες σελίδες της πρόσφατης ιστορίας μας. Όλη την προηγούμενη περίοδο επιδίωξαν με κάθε μέσο να επιτύχουν τη λεγόμενη «αριστερή παρένθεση». Δεν τους βγήκε, ούτε αυτή τη φορά θα τους βγει. Οι κυβερνήσεις δεν γκρεμίζονται σε «μπουζουκομάγαζα» ούτε από την οπαδική αλητεία και τους αναλφάβητους ακροδεξιούς τραμπούκους, που καπηλεύονται τα πατριωτικά αισθήματα του λαού μας και ειδικά του πληθυσμού της ελληνικής Μακεδονίας. Εκεί, μάλιστα, επιχειρούν το εξής παράδοξο και εθνικά επικίνδυνο. Να κατασκευάσουν μια ταυτότητα «Μακεδόνα» υπέρτερη της ελληνικής.

Να ανάγουν, δηλαδή, μια γεωγραφική-τοπική προέλευση   σε κύριο προσδιοριστικό παράγοντα των ανθρώπων που ζουν στην ελληνική Μακεδονία και μέσω αυτού να συντηρήσουν την εχθρότητα και να υποδαυλίσουν τη σύγκρουση με τους βόρειους γείτονές μας. Όχι, οι κάτοικοι της ελληνικής Μακεδονίας εθνικά  είναι  πάνω από όλα Έλληνες, όπως οι κάτοικοι της Κρήτης, της Πελοποννήσου ή των Κυκλάδων και δευτερευόντως διακρίνονται με βάση την ιδιαίτερη γεωγραφική τους ένταξη, ή,  τα πολιτισμικά  τους χαρακτηριστικά. Και η ελληνικότητά τους, δηλαδή, η εθνότητά τους σε τίποτα δεν θα θιγεί επειδή μια άλλη χώρα θα ονομάζεται Βόρεια Μακεδονία, πολύ περισσότερο, όταν,  μέσω της συμφωνίας διασφαλίζεται η ελληνική ιστορία και οι κληρονομικοί τίτλοι που μόνο η Ελλάδα διαθέτει επί της ιστορίας των αρχαίων Μακεδόνων.

Η ηγεσία της ΝΔ προχώρησε σε μια ακόμη διαγραφή, αυτή τη φορά του προέδρου του ΕΒΕΑ, Κώστα Μίχαλου. Τι θεωρείτε πως καταδεικνύει κι αυτή η κίνηση για την πορεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνολικότερα;

Στη ΝΔ συγκατοικούσαν πάντοτε διάφορα ρεύματα της συντηρητικής παράταξης, από τη μετριοπαθή φιλελεύθερη Δεξιά, τη λαϊκή- πατριωτική Δεξιά, μέχρι την ακροδεξιά. Στα χρόνια της κρίσης που η ΝΔ, άσκησε την εξουσία, ως ο καλύτερος εφαρμοστής των μνημονίων, ήταν ο νεοφιλελευθερισμός και η πολιτική των άγριων αντικοινωνικών πολιτικών, που ενοποίησαν το πολιτικό προσωπικό της ΝΔ, παραμερίζοντας τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό, την ιδρυτική ιδεολογική διακήρυξη των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων.  Τώρα, με αφορμή το Μακεδονικό, η ΝΔ υφίσταται μια νέα σκληρή μετάλλαξη και η ακροδεξιά της πτέρυγα δείχνει να επικρατεί έναντι των υπολοίπων επικαθορίζοντας τη συνολική  πολιτική κατεύθυνση του κόμματος. Η ΝΔ με επικεφαλής  τον ανοιχτά νεοφιλελεύθερο και εσχάτως υπερπατριώτη κ. Μητσοτάκη, επιχειρεί, πλέον,  το «πάντρεμα» του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία με ό,τι αντιδραστικότερο και συντηρητικό αναφύεται στην κοινωνία. Πρόκειται για την ανάδυση ενός είδους τραμπισμού αλά ελληνικά και για μια βαλκανικού τύπου ορμπανοποίηση της συντηρητικής παράταξης, που είναι λογικό να συναντά την αντίδραση της φιλελεύθερης συντηρητικής συνιστώσας της. Προφανώς, έχουμε να δούμε αρκετά ακόμη επεισόδια,  όσο εντείνεται η αντιδραστική –ακροδεξιά στροφή αυτού του κόμματος.

Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία για το Μακεδονικό δείχνει να επιφέρει σημαντικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Ήδη φαίνεται να υπάρχει βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό του Κινήματος Αλλαγής. Πιστεύετε πως προκύψουν τελικά ευρύτερες προοδευτικές συγκλίσεις με αφορμή το συγκεκριμένο ζήτημα;

Πρόκειται για μια πολύ καλή συμφωνία που απηχεί τις βασικές θέσεις της εξωτερικής μας πολιτικής επί σειρά ετών. Εννοώ, από τότε που οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, ξέφυγαν από την εθνικιστική λαβίδα της περιόδου Σαμαρά, αναγνώρισαν την γειτονική χώρα με την ονομασία Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, υπέγραψαν την  Ενδιάμεση Συμφωνία και δέχτηκαν να επιλύσουν την εκκρεμότητα του ονόματος, στη βάση της σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό της λέξης «Μακεδονία». Αυτή την εθνική γραμμή υπηρέτησαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών, εκμεταλλευόμενοι, βέβαια, τη θετική συγκυρία να βρίσκεται στην ηγεσία της γείτονος ο Ζόραν Ζάεφ, που κινείται στον αντίποδα της εθνικιστικής πολιτικής του Γκρούεφσκι. Επιτεύχθηκε, λοιπόν, η αλλαγή του ονόματος αυτής της χώρας σε Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας και μάλιστα κατά μοναδικό τρόπο στην παγκόσμια ιστορία των διεθνών σχέσεων, αφού,  η αλλαγή αυτή επιβλήθηκε χωρίς πόλεμο. Αυτή η εξέλιξη χαιρετίστηκε από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας και στο πλαίσιο της Ε.Ε. από όλες  τις πολιτικές οικογένειες, πλην της ακροδεξιάς, δηλαδή και από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Στη χώρα μας ευρύτερες δυνάμεις, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, από τους χώρους της μετριοπαθούς Δεξιάς και του φιλελεύθερου Κέντρου,  βλέπουν με ικανοποίηση να υλοποιείται με επιτυχία μια πολιτική που υπηρέτησαν  όλες οι κυβερνήσεις μετά το 1996. Είναι χαρακτηριστικό, ότι, όλες οι συνιστώσες του ΚΙΝΑΛ και μεταξύ αυτών το ΠΟΤΑΜΙ, η ΔΗΜΑΡ, ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, ο κ. Καμίνης, ο κ. Ραγκούσης και άλλοι  έχουν τοποθετηθεί υπέρ της συμφωνίας. Το ΠΟΤΑΜΙ, μάλιστα, με πολύ μεγάλη πλειοψηφία, αποχώρησε από το ΚΙΝΑΛ, διαμαρτυρόμενο για τη στάση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ στο Μακεδονικό και όχι μόνο. Η στάση της κυρίας Γεννηματά, είναι φανερό ότι υπαγορεύεται από μικροκομματικούς υπολογισμούς και από ένα φοβικό σύνδρομο περιχαράκωσης έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, που την φέρνει σε αντιπαράθεση όχι μόνο με τον κ. Θεοδωράκη, αλλά και με μεγάλο τμήμα της εκλογικής βάσης του ΚΙΝΑΛ, καθώς  και με το σύνολο των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών κομμάτων. Την φέρνει βέβαια, πολύ κοντά με τον κ. Μητσοτάκη σε ρόλο δορυφόρου, αλλά και σε εκείνους τους παράγοντες και τα  συμφέροντα που σχεδιάζουν πολιτική κρίση και αναταραχή. Όλοι αυτοί είναι βέβαιο ότι καταγράφουν με ικανοποίηση τη σπουδή της κυρίας Γεννηματά για άμεση προσφυγή στις κάλπες, αλλά και γενικότερα όλη αυτή την έξαλλη ρητορική απέναντι στην Αριστερά που την αδικεί, αν, μάλιστα, αναλογιστούμε  την  οικογενειακή της παράδοση.

Συνεπώς, όπως συνέβη και στη δεκαετία του 1990, το Μακεδονικό μπορεί να αποτελέσει υπομόχλιο πολιτικών εξελίξεων και ανακατατάξεων με μια μεγάλη διαφορά. Τότε, ήταν προς συντηρητική κατεύθυνση, ενώ,  τώρα, προς δημοκρατική προοδευτική, παρά την αναβίωση ενός υπερπατριωτικού και ενός επιθετικού ακροδεξιού λαϊκισμού, που, όμως, παρά την υιοθέτησή του από την ηγεσία της ΝΔ, αδυνατεί να καταστεί ηγεμονική δύναμη. Με όλες  τις δυσκολίες η κυβέρνηση κρατάει την πρωτοβουλία των κινήσεων και κάθε μέρα όλο και περισσότεροι πολίτες πείθονται ότι η συμφωνία υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και ανοίγει δρόμους στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, στη συνανάπτυξη στα Βαλκάνια και στην ειρήνη στην περιοχή. Η σύνδεση του εθνικού με το κοινωνικό, οι διορθωτικές κινήσεις στην οικονομία και οι βελτιώσεις στην καθημερινότητα, είναι αναγκαίες αλλαγές, μέσα στο πλαίσιο των νέων δυνατοτήτων της περιόδου μετά τη δανειακή σύμβαση, που θα καθορίσουν την πορεία των κοινωνικών και των πολιτικών εξελίξεων.

Σας προβληματίζουν οι αντιδράσεις μιας μερίδας της κοινωνίας απέναντι στη συμφωνία των Πρεσπών; Πιστεύετε πως με αφορμή αυτές τις αντιδράσεις, μετά και τα επεισόδια στη Θεσσαλονίκη σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ακροδεξιές ομάδες που επιχειρούν να επιβάλουν το δικό τους «νόμο»;

Η Αριστερά κουβαλάει στο κύτταρό της τη δύναμη αλλά και την εμπειρία να αντιμετωπίσει αυτά τα σχέδια. Το έκανε στο παρελθόν με όλους τους μηχανισμούς του κράτους και του παρακράτους εναντίον της, δεν θα φοβηθεί σήμερα, που, έχει σε μεγάλο βαθμό τον δημοκρατικό έλεγχο πάνω σε μια Αστυνομία προσανατολισμένη στην προστασία και στην ασφάλεια  των πολιτών. Κάτι  που  μεταφράζεται σε  αποτελεσματική προστασία κάθε εκδήλωσης δημοκρατικού διαλόγου  από την εγκληματική  δράση ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, φασιστών και ακροδεξιών ομάδων, υπό όποιον μανδύα κι αν εμφανίζονται. Η υπεράσπιση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των κομμάτων και των πολιτών να συνέρχονται και να συζητούν ελεύθερα, χωρίς την άδεια των ακροδεξιών τραμπούκων, ή των οπαδικών στρατών  είναι αυτονόητη. Δυστυχώς, στην περίπτωση των επεισοδίων σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη, είδαμε τη λαλίστατη σε άλλες περιπτώσεις ΝΔ να σιωπά. Το ίδιο έπραξαν και άλλες δυνάμεις, ενώ, αντίθετα ο Δήμος Θεσσαλονίκης, δηλαδή, ο κ. Μπουτάρης, θύμα και αυτός της δράσης υπερπατριωτών τραμπούκων, καταδίκασε τις επιθέσεις. Χρειάζεται δημοκρατική επαγρύπνηση και εγρήγορση, αλλιώς, πράγματι, με όπλο το φόβο μπορεί να επιβληθεί ο νόμος της βίας και της σιωπής.

Έχετε την αίσθηση πως έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για το διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας;

Τα πράγματα είναι ώριμα εδώ και πολύ καιρό. Και στην κοινωνία, αλλά, νομίζω και σε μεγάλο τμήμα της Εκκλησίας. Το θέμα θα τεθεί στην  ώρα του, δηλαδή, στη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση που προβλέπεται να ξεκινήσει στην Ολομέλεια της Βουλής το Φθινόπωρο. Τότε θα δούμε αν ο κ. Μητσοτάκης, που θυμίζω, ότι, έχει ταχθεί υπέρ του διαχωρισμού, θα τολμήσει να υποστηρίξει αυτή τη θέση, ή, φερόμενος αλά Μακεδονικά, θα την εγκαταλείψει υποτασσόμενος και σε αυτό το θέμα στους ακροδεξιούς συνεταίρους του, που έχουν πάρει το πάνω χέρι στη ΝΔ. Πάντως,  είναι εντελώς ανυπόστατοι οι ισχυρισμοί ότι απειλείται η μισθοδοσία των κληρικών και άλλες φαιδρότητες με προφανείς στοχεύσεις.

Ποιες πρέπει να είναι οι βασικές στοχεύσεις της κυβέρνησης μετά την συμφωνία για τη ρύθμιση του χρέους και την επικείμενη έξοδο της χώρας από το μνημόνιο; Θεωρείτε ότι θα μπορούσε να επαναδιαπραγματευτεί μέτρα, όπως η μείωση των συντάξεων;

Η κυβέρνηση με ευθύνη και προσοχή οφείλει να αξιοποιήσει τις νέες δυνατότητες που κατά γενική ομολογία υπάρχουν μετά την έξοδο από τη δανειακή σύμβαση και την  συμφωνία για το χρέος, που φαίνεται ότι ικανοποιεί σε μια πρώτη ανάγνωση τις αγορές. Όλο και περισσότερο στο επόμενο διάστημα πρέπει να έρθουν στο επίκεντρο οι λαϊκές ανάγκες και η ικανοποίηση αιτημάτων και προσδοκιών που είναι λογικό να υπάρχουν στα στρώματα εκείνα που σήκωσαν το βάρος της κρίσης και των μνημονιακών καταναγκασμών. Αν και το πλαίσιο της λιτότητας εξακολουθεί να είναι ισχυρό, οφείλουμε, τουλάχιστον, να μην την επιβαρύνουμε με νέα αχρείαστα μέτρα, κυνηγώντας υπερπλεονάσματα που κατά κοινή παραδοχή πλήττουν την ανάπτυξη. Στο πλαίσιο αυτό έχω επανειλημμένα διατυπώσει την άποψη, ότι στον κατάλληλο χρόνο,  η κυβέρνηση θα πρέπει να διαπραγματευτεί την ακύρωση των περικοπών στις συντάξεις και τη μείωση του αφορολόγητου.  Με τη λήξη του προγράμματος τον Αύγουστο, οι δυνατότητες προς μια τέτοια εξέλιξη θα είναι πολύ μεγαλύτερες.

Ταυτόχρονα, βγαίνοντας από το βαρύ και καταθλιπτικό πλαίσιο των μνημονιακών καταναγκασμών, ο χώρος της Αριστεράς  έχει ανάγκη να συζητήσει με περισσότερη άνεση και ελευθερία, τον γενικότερο προσανατολισμό της κυβέρνησης και του κόμματος την επόμενη περίοδο. Πώς, δηλαδή, το «μετά» στο οποίο όλοι αναφερόμαστε θα αποκτήσει τα χαρακτηριστικά  μιας θετικής προοπτικής για την κοινωνία και την οικονομία και θα πάψει να υπερπροσδιορίζεται από το «πριν» της κρίσης, των μνημονίων και της ανελέητης λιτότητας. Πώς θα χαραχτεί μια βιώσιμη αναπτυξιακή στρατηγική, που θα διαρρήξει το σημερινό πλαίσιο, που -κακά τα ψέματα- χαρακτηρίζεται από  την καθήλωση σε έναν υποτονικό αναπτυξιακό ορίζοντα. Πώς, η Ελλάδα θα ξαναπιάσει το νήμα της σύγκλισης με την υπόλοιπη Ευρώπη από την οποία έχουμε αποκλίνει δραματικά τα χρόνια της κρίσης. Πώς στα χρόνια που έρχονται δεν θα μετατραπούμε σε μια χώρα γερόντων που θα τρώει τις σάρκες της με τους νέους μας να ξενιτεύονται και το παραγωγικό δυναμικό της να υποβαθμίζεται. Πώς και με ποια εργαλεία πολιτικής θα τεθούν φιλόδοξοι στόχοι,  πολύ πάνω από τους σημερινούς,  για τις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις και για την ανεργία.  Πώς, με μετρήσιμο τρόπο θα αντιμετωπιστούν οι κοινωνικές ανισότητες που διευρύνθηκαν τα χρόνια της κρίσης. Πως θα καταπολεμηθούν  η φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός που απειλούν το 36% του πληθυσμού. Και πολλά άλλα που συγκροτούν το πρόγραμμα  της δίκαιης ανάπτυξης που ήρθε επιτέλους η ώρα να θέσουμε σε πράξη.

Από την ικανότητά μας να δώσουμε πειστικές απαντήσεις και πρακτικές-χειροπιαστές λύσεις σε αυτά τα προβλήματα, αλλά και με διορθωτικές κινήσεις στην πολιτική μας, θα κριθεί ο επόμενος πολιτικός κύκλος  και η έκβαση των εκλογών.

Πηγή: tvxs.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]