Μυρτιώτισσα: «Το Χρονικό μιας απώλειας…»

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”67908″ img_size=”full”][vc_column_text]40 χρόνια από το θάνατό της -4 Αυγούστου 1968 & 50 χρόνια από το θάνατο του γιού της Γιώργου Παππά.

…Μιας απώλειας, ενός νέου άνδρα, του γιού της ηθοποιού Γιώργου Παππά που δεν μπόρεσε ποτέ να την ξεπεράσει η μητέρα και ποιήτρια Μυρτιώτισσα, το επίκεντρο στο αφιέρωμα μας στην ντελικάτη, αισθαντική ποιήτρια ….

Μυρτιώτισσα(Κωνσταντίνου πόλη 1885-Αθήνα 4 Αυγούστου 1968). Είναι το φιλολογικό ψευδώνυμο της ποιήτριας Θεώνης Δρακοπούλου, η οποία γεννήθηκε στην Κωνσταντίνου πόλη, μεγάλωσε στην Κρήτη όπου είχε μετατεθεί  ο διπλωμάτης πατέρας της, και τελικά η οικογένεια  θα εγκατασταθεί στην Αθήνα. Εδώ η νεαρή Θεώνη που αγαπούσε από μικρή το διάβασμα και λάτρευε το θέατρο και παρόλο που δεν το ενέκριναν οι γονείς της θα παρακολουθήσει μαθήματα στη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Χιλλ στην Πλάκα. Κατόπιν-από το 1901- πήρε μέρος σε παραστάσεις της Νέας Σκηνής του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου,  έτσι «άνοιξε» γι αυτήν την αισθαντική νεαρή ηθοποιό λαμπρή καριέρα που θα την «κλείσουν» οι γονείς της επιβάλλοντας της γάμο με τον ξάδελφο της Σπύρο Παππά με τον οποίο μετά το γάμο τους- εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.

Γάμος αποτυχημένος, η Μυρτιώτισσα καλύπτει τα συναισθηματικά κενά με μαθήματα θεάτρου σε Σχολή των Παρισίων, ώσπου…

-« Ώσπου μια μέρα ξαφνιασμένη έντρομη κατάλαβα πως θα γινόμουν μητέρα! Μητέρα εγώ που δεν είχα γνωρίσει ακόμα τον εαυτό μου… παρακαλούσα τον Θεό να με πάρει μαζί με την αγέννητη ψυχούλα που κτυπιόταν μέσα μου…

… Ωστόσο δεν πέθανα και το παιδί γεννήθηκε στην Αθήνα που πήγα για να είμαι κοντά στην μητέρα μου…

…Ήταν ένα αγοράκι γερό, ολοστρόγγυλο… Μια μέρα, τότε που είχε πρωταρχίσει να περπατά, γύρισε ξάφνου και με κοίταξε. Μου φάνηκε σαν να’ θελε να μου πει: «Από σένα περιμένω να με ζήσεις. Βοήθησε με, αγάπα με. Είμαι τόσο αδύναμο!». Ένοιωσα μια πρωτόγνωρη χαρά. «Σ’ αγαπώ παιδί μου…».

«Κείνη τη μέρα κατάλαβα πως ήμουνα πια δεμένη αδιάσπαστα μαζί του κι ακόμα πως απ’ αυτό το παιδί κρεμόταν όλη η κατοπινή μου ζωή…».

ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.

Παιδί μου όταν σε κοίμιζα

με γλυκονανουρίσματα,

μωρό στην αγκαλιά μου,

σ’ απίθωνα στην κούνια σου

και δίπλα της, βυθιζόμουν

κι εγώ στα όνειρα μου.

…

Κι έλεα: σε λίγο θα γενεί

παιδάκι του σκολειού κι αυτό

με σάκα, με βιβλία,

τα πρώτα του κελαηδιστά

διαβάσματα, για μένανε

ποια θεία μελωδία!…

…

Σαν Ελληνόπουλο σωστό

στην επιστήμη θα δοθεί,

μα και στη φύση αντάμα,

κι απ’ τις βουνήσιες κορυφές

θα πρωτονιώσει, θα χαρεί

της Αττικής το θάμα.

…

Αυτά ονειρευόμουν, αλί!

με μιαν απέραντη στοργή

και πίστη απάνω απ’ όλα,

για σένα που με κάρφωνες,

σαν ήσουν τόσο δα μωρό,

ματάκια φεγγοβόλα! (Συλλογή: Δώρα της Αγάπης).

-«Και περνούσε ο καιρός… Ήταν ντελικάτο παιδί. Πέρασε πολλές παιδικές αρρώστιες, μια απ’ αυτές ήταν η αιτία να μην τον πάρουν στο Ναυτικό που τόσο το ήθελε… Το γεγονός τον πίκρανε όπως τάραξε κι όλους εμάς».

-Συνεχής φόβος για την υγεία του γιού της, χωρισμός τους για τις σπουδές του στην Ελβετία(Γεωπονικές σπουδές). Της γράφει: «Μετρώ και τις μέρες, ακόμα Μανούλα μου, που με χωρίζουν από εσάς. Πολλές φορές βλέπω στον ύπνο μυ πως βρίσκομαι στην οδό Πειραιώς, στο σπιτάκι μας. Ύστερα ξυπνώ και δεν σε βλέπω κοντά μου. Τότε είμαι πικραμένος όλη την ημέρα».

Τίτλος: Στον γιό μου.

Ω, γιέ μου εσύ! Μοναχογιέ , που ίσαμε χτες ακόμα

μου ζέσταινες τα γόνατα με το μικρό σου σώμα.

Τώρα μου ανοίγεις τα φτερά και φεύγεις μακριά μου

κι αφήνεις το σπιτάκι μας, κι αφήνεις τα φιλιά μου.

Τώρα σε χάνω, αμίλητη, αδάκρυτη και μόνη,

βλέπω τη νύχτα να’ ρχεται βαριά και να με ζώνει…

Επιστροφή του Γιώργου Παππά στην Αθήνα, διορισμός του σαν Γεωπόνος στη Λάρισα, παραίτηση του κι επιστροφή στην Αθήνα.

-«Να δούμε τώρα τι θα γίνεις. Μην το μετανιώσεις !».

-«Δεν θα το μετανιώσω , μαμά! Μητέρα…»

-«Λέγε».

-«Θα σου πω κάτι. Με παίρνει ο θίασος του κ. Μήτσου Μυράτ. Θα παίξω στο θέατρο».

Ο Γιώργος Παππάς άρχισε λαμπρή καριέρα στο θέατρο και συμμετείχε στους θιάσους της Κυβέλη, Κοτοπούλη, Εθνικό θέατρο με μεγάλη επιτυχία.

Μυρτιώτισσα: «Χαιρόμουν και καμάρωνα για τις επιτυχίες του».

Μάιος 1958. Ο τρομερός Χωρισμός, η μητέρα ποιήτρια θα μείνει ολομόναχη αφού τον δρόμο για το άγνωστο θα τραβήξει πρώτος ο γιός της , ενώ εκείνη είχε ήδη γράψει στη συλλογή της «Κραυγές»:

Τίτλος: Κι όμως κι εσένα

Κι όμως κι εσένα κάποτε, παιδί μου, θα σε χάσω

αφού να φύγω πρώτη είναι γραφτό,

την άλυσο που δένεσαι μαζί μου, θα την σπάσω

και θα τραβήξω δρόμο χωριστό…

Μυρτιώτισσα: Πόνος(Πεζό).

«Να αντιδράσω, μα πως; Τα πράγματα του φοβάμαι να τα’ αγγίξω, μην εξαφανιστεί αυτό κάτι, το δικό του, που έχει απομείνει πάνω τους .Μένουν οι φωτογραφίες κι έπειτα τι άλλο; Τίποτα. Ο πόνος μοναχά που ζούμε δεν έχει τέλος. Η ζωή μου σταμάτησε… Ο πόνος των πόνων, ο πόνος που σε λιώνει καθημερινά δίχως να σε θανατώνει…».

-«Ήξερα πως τον βασάνιζε πολύ η σκέψη πως μπορούσε να με χάσει μια μέρα…».

-«Και να που ο Θεός τον κάλεσε πριν από μένα…».

-«Τώρα εγώ μένω ολομόναχη, χωρίς ελπίδα με την σπαραγμένη καρδιά μου…».

Γιός :Γιώργος Παππάς(1903-1958).Ηθοποιός πρωταγωνιστής του θιάσου Κοτοπούλη και του Εθνικού Θεάτρου από το 1950-1958 χρονιά του πρόωρου θανάτου του από καρδιακή προσβολή. Γιός του δημοσιογράφου Σπύρου Παππά και της ποιήτριας Μυρτιώτισσας (Θεώνη Δρακοπούλου) μετά το διαζύγιο των γονιών του έζησε με τη μητέρα του. Σπούδασε στη Γεωπονική Σχολή του Μοντελιέ-Ελβετία. Στο θέατρο έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1931 με το θίασο του Μήτσου Μυράτ.

Μητέρα: Μυρτιώτισσα.(Θεώνη Δρακοπούλου). Από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ποιήτριες ίσως η πιο γνήσια λυρική γυναικεία ποιητική φωνή ,αυθόρμητη και διαχρονική. Εργογραφία:Τραγούδια-1919, Κίτρινες Φλόγες-1925, Δώρα Αγάπης-1932,Κραυγές 1939, Παιδική Ανθολογία-1930 και, Άπαντα-1965, 1 τόμος που περιέχει το αφιερωμένο στη μνήμη του γιού της Χρονικό: Ο Γιώργος Παππάς στα παιδικά του χρόνια.

Τιμήθηκε με το βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και με το Κρατικό Βραβείο ποίησης.

Απεβίωσε 10 χρόνια μετά την απώλεια του γιού της στις 4 Αυγούστου 1968 στην Αθήνα. Δύο ποιητικές συλλογές της προλόγισε  ο Κωστής Παλαμάς(1859-1943), πνευματικός της καθοδηγητής, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την εκτίμηση του για το έργο της.

Φως Μυστικό

Αφιερωμένο στον ακριβό μου γιό…

Νύχτα… Μα είναι νύχτα; Κάτω εκεί

τα’ είναι το φώς αυτό που τρεμουλιάζει;

Δεν είν’ αστέρι ή φέγγος απ’ τη γη,

μες στο σκοτάδι μια καινούργια αυγή,

ναι, μια καινούργια αυγή χαράζει!

…

Ίσως ο θάνατος να στέλνει αυτό το φως

– Φως που αναβρύζει μες απ’ το σκοτάδι-

ίσως κι ο λατρεμένος μου ο νεκρός

να ζει απ’ αυτό το φως εκεί στον Άδη…

Αφιερωμένο στον ακριβό μου γιό

Μυρτιώτισσα-1960.

Πηγές: Μυρτιώτισσα: Ο Γιώργος Παππάς στα παιδικά του χρόνια&»: Χρονικό.

Ποίηση: «Ποιήματα». Μυρτιώτισσα/1953.

Τασσώ Γαΐλα

Αρθρογράφος-Ερευνήτρια[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]