Μια ρουφηξιά καφέ ψημένος σε μπακιρένιο μπρίκι

Παρασκευή πρωί: Ημέρα σχόλης λόγω της τοπικής αργίας ένεκα της εορτής του Πολιούχου της πόλης. Την περίμενα πώς και πώς κάνοντας «όνειρα». Σήμερα θα χουζούρευα λίγο παραπάνω στο κρεβάτι και μετά θα πρόσφερα στον εαυτό μου την ευχαρίστηση ενός καλού «ελληνικού» καφέ φτιαγμένο μερακλήδικα. Δυο κουταλιές καφέ και μια ζάχαρη στο μπακιρένιο μπρίκι και ψήσιμο σε χαμηλή φωτιά. Μετά στο κλασικό φλιτζάνι του καφέ με «λεπτά χείλη» και η απόλαυση της πρώτης ρουφηξιάς. Με το μυαλό έτοιμο να ταξιδέψει μακριά από τις σκοτούρες της κάθε μέρας. Αποφασισμένος –για σήμερα τουλάχιστον- να είμαι ευτυχισμένος γιατί κάνει καλό στην υγεία. Άλλωστε σύμφωνα με κάποιο φιλόσοφο –μου διαφεύγει τώρα το όνομά του- η ευτυχία δεν είναι τίποτα άλλο, «παρά υγεία και ασθενής μνήμη». Κι εγώ σήμερα είχα αποφασίσει να μου επιβάλλω «ασθενή μνήμη». Να ξεχάσω τις δόσεις, τους απλήρωτους φόρους, τις επιτακτικές ανάγκες που περιμένουν καταγεγραμμένες στο ημερολόγιο του μήνα να ικανοποιηθούν. Το λέει ύστερα και η λαϊκή σοφία. «Ότι παθαίνει το κορμί το φταίει το κεφάλι». Σήμερα λοιπόν –με τη βοήθεια του Αγίου- θα «κατεβάσω ρολά». Για μια μέρα θα «κλείσω τον διακόπτη». Όσο για το αύριο, άστο να περιμένει. Έτσι κι αλλιώς μαύρο κι άχαρο θα είναι. Έτσι μας το κατάντησαν…