Ματέο Ρέντζι “avanti” ή μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”33273″ img_size=”full”][vc_column_text]Μαζί με τον Ολάντ δημιουργούμε ένα κοινό μέτωπο κατά των επιθέσεων σε βάρος του Τσίπρα που εξαπολύει το μέτωπο όσων υποστηρίζουν την δημοσιονομική ακαμψία. Κατά τις τρεις τη νύχτα, η τελευταία μορφή του κειμένου προβλέπει την δημιουργία ενός ταμείου πενήντα δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα προκύψουν από τις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις, με έδρα όχι την Αθήνα, αλλά το Λουξεμβούργο. Αρχίζει η σύγκρουση.

Ο Τσίπρας μου λέει με χαμηλή φωνή, στα αγγλικά: «Ιt’s enough», δεν μπορώ άλλο. Προσπαθώ να τον σταματήσω. Στην συνέχεια, όταν απομακρύνεται για να τηλεφωνήσει στην Αθήνα, παίρνω τον λόγο μαζί με τους Γάλλους για να υπερασπισθώ όσα είναι δυνατόν. Υψώνω την φωνή. Η συνεδρίαση διακόπτεται. Και έξω, στους διαδρόμους, αρχίζουμε να φωνάζουμε: «σε τι σας χρησιμεύει το να ταπεινώνετε έναν λαό;» ρωτώ τους δυο πιο φανατικούς υποστηρικτές της εξόδου της Ελλάδας, και οι δυο από τον Βορρά.

Ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό για το παρασκήνιο της μοιραίας νύχτας εκείνης της Συνόδου του Ιουλίου στις Βρυξέλλες πριν από δύο χρόνια αλλά και γενικότερα για το ελληνικό ζήτημα, φαίνεται πως είναι το βιβλίο του πρώην Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντζι, το οποίο κυκλοφόρησε υπό τον τίτλο «Avanti». Προς το παρόν έχουν δοθεί μόνο κάποια μικρά αποσπάσματα στη δημοσιότητα από το Αθηναϊκό Πρακτορείο. Ωστόσο τα όσα αναφέρονται είναι αποκαλυπτικά. Τρία είναι τα βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν από τα όσα έχουμε στα χέρια μας μέχρι στιγμής:

Το πρώτο, ουσιαστικά απλώς επιβεβαιώνει την εικόνα που υπήρχε για τη θηλιά με την οποία έσφιγγαν τον λαιμό του Έλληνα πρωθυπουργού και κατ’ επέκταση της χώρας. Είναι ξεκάθαρο πια ότι σε εκείνη τη σύνοδο οι «εταίροι» άφησαν κατά μέρος τις αστικές ευγένειες και τα πρωτόκολλα και ζητούσαν αίμα. Εντέλει το πήραν αλλά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται.

Γιατί το δεύτερο συμπέρασμα σχετίζεται με την πολύ αληθινή πρόθεση της Γερμανίας και των κρατών-δορυφόρων να ξεμπερδεύουν οριστικά με την Ελλάδα, οδηγώντας την εκτός νομισματικής ένωσης. Είναι σαφές ότι προετοιμάζονταν από την πολύ αρχή της κρίσης για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και τελικά εκείνο το βράδυ βρίσκονταν όντως σε θέση να πραγματοποιήσουν την απειλή τους χωρίς τον παραμικρό δισταγμό ή απώλεια.

Το τρίτο και τελευταίο αναδεικνύει την σύσταση ενός μετώπου (Γαλλία-Ιταλία-Ελλάδα) το οποίο θα μπορούσε μελλοντικά να διαδραματίσει έναν πιο συγκροτημένο και ισχυρό ρόλο στην γερμανοκρατούμενη, όπως έχει μετατραπεί, Ευρώπη. Εφόσον η Ελλάδα παρέμεινε προσδεδεμένη στο ευρωπαϊκό άρμα, τότε είναι επιτακτικό να συνεχίσει να οικοδομεί πάνω στις σχέσεις τις οποίες έχουν διαμορφωθεί. Στο ρέμα που διάλεξε, αντί του γκρεμού που της πρότειναν, χρειάζεται σταθερούς συνοδοιπόρους, αλλιώς αργά ή γρήγορα θα βουλιάξει.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]