Μάνος Κοντολέων: «Οι ταινίες που έχω δει στο φεστιβάλ έχουν αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζω την ζωή»

Συνέντευξη του συγγραφέα στις: Νεφέλη Ακουμιανάκη & Γωγώ Λεωνιδοπούλου

 Πώς αισθάνεστε όταν συναναστρέφεστε με παιδιά; Πώς έχει επηρεάσει τη ζωή σας η συγγραφή παιδικών/εφηβικών βιβλίων;

Νομίζω ότι όταν γράφει κανείς για παιδιά, όταν γράφει δηλαδή για να επικοινωνήσει με ένα τόσο νεανικό κοινό έχει πάντα την ψευδαίσθηση ότι και ο ίδιος παραμένει παιδί, δεν μεγαλώνει. Είναι ψευδαίσθηση όμως, γιατί ο καθρέφτης σε απογοητεύει.

Ποιες είναι οι διαφορές των βιβλίων που διαβάζατε εσείς ως έφηβος σε σχέση με τη σύγχρονη λογοτεχνία;

Καλά βιβλία υπήρχαν και τότε, υπάρχουν και τώρα όπως και αντίστοιχα κακά βιβλία. Δεν βλέπω ότι υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές.

Γνωρίζουμε πως κάποια από τα έργα σας έχουν μεταφερθεί στο θέατρο ή την τηλεόραση. Πιστεύτε πως είναι καλύτερο να διαβάζει κανείς μια ιστορία ή να την παρακολουθεί;

Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Εμένα μου αρέσει πολύ το να διαβάζω αλλά μου αρέσει και το θέατρο και ο κινηματογράφος. Χαίρεσαι όταν κάποιοι εμπιστεύονται το έργο σου και το μετατρέπουν σε κάτι άλλο. Σαφέστατα διευρύνεται το κοινό που θα επικοινωνήσει μαζί του.

Τα βιβλία σας θίγουν σοβαρά κοινωνικά φαινόμενα όπως το AIDS, η οικονομική κρίση. Θέλετε να περάσετε κάποιο μήνυμα γι’ αυτά;

Η λέξη μήνυμα δεν μου αρέσει, μου δημιουργεί κάτι πολύ βαρύ. Θέλω να δίνω τη δυνατότητα στον νέο άνθρωπο που είναι ο αναγνώστης μου να ενημερώνεται και να προβληματίζεται κυρίως για θέματα της καθημερινότητας που είναι και μέσα στην δική μου την ζωή. Γιατί πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε έτοιμοι και προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο τις ευχάριστες στιγμές αλλά και τις δυσάρεστες, γιατί αυτές σε όλους συμβαίνουν και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την χαρά και την λύπη μας να είναι τέτοιος που να μας βοηθάει να κρατάμε τον ανθρωπισμό μας.

Ως μέλος της UNICEF θεωρείτε πως η φιλανθρωπία και ο εθελοντισμός μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο τους χαλεπούς αυτούς καιρούς;

Να αλλάξουν τον κόσμο δεν νομίζω. Όμως έναν άνθρωπο να σώσω, ένα παιδί από τον θάνατο και από την μιζέρια, σ’ ένα παιδί να προσφέρω την δυνατότητα να μορφωθεί, να επιβεβαιωθεί η ταυτότητά του και να γίνει σεβαστή από τους άλλους είναι αρκετό για να αξίζει κανείς να βοηθά και να συμπαρίσταται στο έργο τέτοιων οργανισμών. Ξέρετε, αυτά τα πράγματα δεν θέλησα ποτέ να τα δω, και δεν πιστεύω ότι πρέπει να τα βλέπει κανείς μαζικά, αλλά ατομικά. Γιατί είναι πολύ σημαντικό να σωθούν χίλια παιδιά από το να σωθεί μόνο ένα αλλά τα χίλια παιδιά είναι χίλιες μονάδες. Το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό. Δεν πιστεύω σε μέσους όρους, γιατί τι θα πει μέσος όρος; Πέντε πέθαναν δέκα έζησαν. Αυτός που έζησε είναι ξεχωριστός, αυτός που πέθανε το ίδιο.

Ποια είναι η γνώμη σας για το Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου Ολυμπίας για Παιδιά & Νέους που επισκέπτεστε τόσα χρόνια;

Το φεστιβάλ είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα για εμένα, κυρίως αυτές οι ταινίες που βλέπω κατά καιρούς έχουν αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζω την ζωή. Ένα μεγάλο μέρος του γιατί γράφω αυτά τα θέματα που αναφέρατε πριν, το οφείλω σε ταινίες που έχω δει εδώ. Γιατί είδα ξαφνικά ότι από όλον τον κόσμο οι άνθρωποι έχουν τα ίδια προβλήματα και αν διαφέρουν σε κάτι αυτό είναι ο τρόπος που τα βιώνουν, δηλαδή οι εξωτερικές συνθήκες. Αντίστοιχα οι εσωτερικές, το ουσιαστικό βήμα είναι το ίδιο όπως και το ουσιαστικό πρόβλημα, είτε βλέπω ταινία από την Ολλανδία είτε από τη Τουρκία είτε από την Μ. Βρετανία είτε από το Ιράν. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στο να αντιμετωπίσω τα δικά μου έργα. Είναι μια ουσιαστική με περιεχόμενο παγκοσμιοποίηση.

Μια λέξη με την οποία θα μπορούσατε να περιγράψετε το Φεστιβάλ μας;

 Νεότητα. Ότι μπορεί να σημαίνει αυτό.  Νεότης  σημαίνει μέλλον σημαίνει ζωή, ελπίδα, σημαίνει αισιοδοξία!