Κούκλατζης: Ήρωες είναι όσοι έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”69667″ img_size=”full”][vc_column_text]«Θέλω να κρατήσω μόνο την αγάπη και τη στήριξη που δεχθήκαμε απ’ όλους σε μια πολύ δύσκολη στιγμή» τόνισε ο Δημήτρης Κούκλατζης στη συνέντευξη του στο Aθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο, όπου αναφέρθηκε σε όσα συνέβησαν τις 167 μέρες της κράτησής του στις τουρκικές φυλακές υψίστης ασφαλείας, μαζί με τον ανθυπολοχαγό Αγγελο Μητρετώδη επισημαίνοντας το πόσο σημαντικό για την ψυχολογία του ήταν το γεγονός ότι ήταν και οι δύο μαζί στο κελί.
Μιλώντας στην ανταποκρίτρια του ΑΠΕ στην Αλεξανδρούπολη Λαμπρινή Παπαδημητρίου για την επιστροφή του στην Ελλάδα ο λοχίας είπε το εξής: «όταν απογειώθηκε το αεροπλάνο ακόμη και τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει». «Μόνο όταν ήμασταν στον αέρα και κοίταξα κάτω και είδα ελληνικό χώρο, είδα τον Λευκό Πύργο και την παραλία της Θεσσαλονίκης, τότε σιγουρεύτηκα ότι γυρίσαμε στη χώρα μας, ότι όλα τελείωσαν. Όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο και είδαμε τον κόσμο που περίμενε ήταν ένα σοκ. Δεν ξέραμε, δεν περιμέναμε ότι θα είναι τόσος κόσμος.
«Όχι δεν νιώθω ήρωας. Είναι μία λέξη με μεγάλη βαρύτητα. Είναι άλλη η έννοια του ήρωα και δεν την πλησιάζουμε. Ήρωες είναι οι άνθρωποι που έχουν δώσει το αίμα, τη ζωή τους για σκοπούς ιερούς, για την πατρίδα. Δεν μπορείς να αισθανθείς ήρωας λοιπόν. Δεν συγκρινόμαστε.»
Σχετικά με τις συναντήσεις με τους γονείς του σημείωσε ότι «τους πρώτους μήνες, ίσως οι συναντήσεις ήταν λίγο δύσκολες. Μετά το συνηθίσαμε και ήταν πιο εύκολο. Περιμέναμε κάθε Τετάρτη το τηλεφώνημα και την Παρασκευή το επισκεπτήριο. Συζητούσαμε για τη ζωή εκτός της φυλακής, για τους συγγενείς, τους φίλους, όλα όσα μας περίμεναν όταν επιστρέφαμε. Έτσι τελείωνε η εβδομάδα και περιμέναμε την επόμενη».
«Είχα κάνει ένα ημερολόγιο και έσβηνα την κάθε μέρα που περνούσε. Έτσι δε χάνεται ο χρόνος» είπε ο Δημήτρης. «Κυρίως διαβάζαμε και συζητούσαμε με τον Άγγελο για διάφορα θέματα. Σίγουρα ήταν πολύ σημαντικό το ότι δεν ήμουν μόνος. Το να είσαι μόνος, να μην έχεις κάποιον να μιλήσεις είναι πολύ δύσκολο. Πώς να περάσουν οι ώρες, οι μέρες… Είχαμε απεριόριστο χρόνο να σκεφτούμε. Τα σκεφτόμουν όλα, την οικογένεια, το μέλλον, τη χώρα. Όλα ήταν συνέχεια στη σκέψη μου…
«Το δυσκολότερο ήταν η αβεβαιότητα για το πότε θα φύγουμε… Όταν πήγαμε στον εισαγγελέα, στο αυτόφωρο, τότε καταλάβαμε ότι δεν θα τελειώσει γρήγορα το θέμα… Σε κάθε αίτημα αποφυλάκισης υπήρχε η ελπίδα, ότι ίσως αυτή είναι η φορά που θα φύγουμε. Μετά από κάθε απόρριψη δεν πέφταμε ψυχολογικά, απλά περιμέναμε την επόμενη αίτηση. Κάθε μήνα περιμέναμε ότι θα γίνει κάτι καινούριο. Είχαμε πάντα την ελπίδα, δεν μας έριχνε ψυχολογικά. Λέγαμε, εντάξει δεν έγινε αυτό το μήνα θα γίνει τον επόμενο, κι έτσι πηγαίναμε από μήνα σε μήνα… Προσωπικά δεν απογοητεύτηκα ποτέ. Κουράγιο και αισιοδοξία μας έδιναν η πρόξενος που μας έλεγε για τις προσπάθειες που γίνονται και οι γονείς μας. Έτσι ελπίζαμε και περιμέναμε.»
Ο λόχιας ανέφερε ότι οι δύο στρατιωτικοί δεν είχαν εικόνα για για τις διαστάσεις που είχε πάρει η σύλληψή τους. «Ξέραμε ό,τι μας έλεγαν οι γονείς στα επισκεπτήρια και η κ. πρόξενος. Δεν φανταζόμουν ότι θα είχε πάρει τόσο μεγάλη έκταση. Δεν το περιμέναμε ότι θα ξεπερνούσε τα όρια της Ελλάδας… Οι επισκέψεις της πολιτικής ηγεσίας σίγουρα μας ανέβασαν ψυχολογικά. Μας ανέβασε ότι προσπαθούν, ότι είναι δίπλα μας η κυβέρνηση, η χώρα, όλη η Ευρώπη.
»Από τις επισκέψεις αυτές μάθαμε ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή, ότι γίνονται προσπάθειες και ότι σύντομα η περιπέτεια θα τελειώσει… Η Θεία Κοινωνία ήταν κάτι ξαφνικό. Δεν το περιμέναμε. Δεν ξέραμε ότι θα έρθει ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Αμφιλόχιος. Το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη, εγώ αισθάνομαι ότι το είχα ανάγκη. Ήταν Πάσχα και ήταν ευλογία. Το πρώτο γράμμα που πήραμε στη φυλακή το έστειλε ένας 11χρονος από το Ναύπλιο. Το έστειλε στις 11 Μαρτίου και το πήραμε το Πάσχα. Δεν γνωρίζαμε ότι θα δεχθούμε κάρτες και γράμματα. Μετά είδαμε τον κόσμο που ήταν δίπλα μας. Άγνωστος κόσμος που έστελνε ευχές για καλή Ανάσταση κ.α. Κάρτες και γράμματα απ’ όλη τη χώρα, απ’ όλο τον κόσμο, από τον Καναδά, την Αμερική, τη Γαλλία… Τα έχουμε πάρει όλα μαζί μας φεύγοντας».
«Δεν έχω δει τα όσα έχουν γραφεί και ειπωθεί για την περιπέτειά μας. Είδα μόνο τις ειδήσεις μετά την επιστροφή μας. Δεν τα έχω ψάξει και σίγουρα δεν θα τα δω αμέσως. Ίσως αργότερα και κατά διαστήματα, αλλά όχι τώρα… Έχω μείνει ο ίδιος άνθρωπος. Βέβαια νιώθω ότι ωρίμασα λίγο παραπάνω, ίσως τα βρήκα με τον εαυτό μου περισσότερο. Σίγουρα θέλω να ξεχάσω» είπε ο κ. Κούκλατζης.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
