Κι αν του «κάτσει»…

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε με τη πλάτη στο τοίχο. Όπως όλες οι κυβερνήσεις άλλωστε των τελευταίων 8 ετών.

Κάθε φορά που έφτανε ο κόμπος στο χτένι με τους θεσμούς ο ίδιος μόνιμος εκβιασμός. «Ή παίρνετε νέα επώδυνα μέτρα ή δόση γιοκ».

Και όσο εμείς είμαστε με απλωμένο το χέρι τόσο, θέλουμε δε θέλουμε, θα πίνουμε το πικρό ποτήρι. Οτιδήποτε άλλο ακούμε από τους κατά καιρούς επίδοξους σωτήρες είναι απλώς λεονταρισμοί. Τούτη τη φορά όμως, οι δανειστές ξεπέρασαν εαυτόν.

Απαίτησαν τη νομοθέτηση, εδώ και τώρα, μέτρων που θα ενεργοποιηθούν στο «μακρινό» 2019. Θα μου πείτε, σιγά το πρόβλημα. Και τι έγινε που θα υπογράψουμε «δεύτερη υποθήκη» σε ένα ούτως ή άλλως υποθηκευμένο μέλλον.

Όμως όπως λέει και ο σοφός λαός «το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται».

Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι αυτή τη φορά ο Τσίπρας μπήκε στο ρινγκ και κατόρθωσε τουλάχιστον να μην πέσει στο «καναβάτσο».

Τα «αντιμέτρα» που με τη σειρά τους δέχθηκαν οι δανειστές να προ-νομοθετήσουμε και τα οποία θα εφαρμοστούν εφόσον πιαστούν οι στόχοι, θα φέρουν- και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά- την «υπογραφή» της ελληνικής πλευράς.

Και για να το πω απλά, θα είναι μέτρα που θα στοχεύουν στην ανακούφιση της κοινωνίας και θα αποτελούν- για πρώτη φορά το τονίζω- το αμιγές ελληνικό αφήγημα για την οικονομία του τόπου. Πάντα βεβαίως υπό την αίρεση ότι θα πιαστούν οι στόχοι.

Μπορεί σύσσωμη η αντιπολίτευση να ωρύεται ότι ο Τσίπρας υπέστη μια ακόμα οδυνηρή ήττα.

Αν όμως του «κάτσει»;…