Η τελευταία μέρα

Τίποτε δεν προμήνυε το τέλος. Ο ήλιος έκαιγε ψηλά στον ουρανό, τα παιδιά έπαιζαν σε σκονισμένες αυλές και τα τραπεζάκια παρέμεναν έξω, υποδεχόμενα από το πρωί τους ιδρωμένους διαβάτες που έκαναν μια σύντομη στάση για να απολαύσουν το ουζάκι ή τον καφέ τους. Εάν δηλαδή το ημερολόγιο δεν έγραφε «31 Αυγούστου», δύσκολα θα πίστευες ότι αυτή είναι η τελευταία μέρα του καλοκαιριού.

Τι σημασία έχει αν η επόμενη μέρα αλλά και άλλες μετά απ’ αυτήν θα είναι το ίδιο, ζεστές, το ίδιο ηλιόλουστες, το ίδιο όμορφες; Από τη στιγμή που μπαίνει ο Σεπτέμβρης, αναγκαστικά μπαίνει και η ψυχή σε άλλα μονοπάτια. Κατηφορίζει διστακτικά, όπως η Περσεφόνη, στην αγκαλιά της γης. Τα όνειρα εκεί κάτω δεν γεννιούνται το ίδιο εύκολα. Υπάρχει σκοτάδι, κρύο και ησυχία. Από τον ύπνο ενός ζεστού απομεσήμερου που έρχεται καθώς τα γέλια των παιδιών της γειτονιάς δυναμώνουν, περνάμε στην υγρή ησυχία ενός χειμωνιάτικου ξημερώματος, με μανταλωμένα παραθυρόφυλλα και κλειστά παντζούρια. Το έξω γίνεται μέσα και αυτό είναι που λείπει υπερβολικά όταν πιάνουν για τα καλά τα κρύα και οι περισσότεροι προτιμούν να μένουν στο σπίτι. Έπειτα είναι και το φως που το χειμώνα πέφτει γρήγορα και προτού το καταλάβεις έχει πια νυχτώσει.

Κάθε φορά που τελειώνει το καλοκαίρι, σκεφτόμαστε πόσο αδυσώπητα γυρίζει αυτός ο κόσμος. Πόσο γρήγορα εναλλάσσονται οι εποχές μεταξύ τους.  Πόσα καλοκαίρια έχουμε αφήσει για πάντα πίσω μας, χωρίς ποτέ να μπορέσουμε ξανά να τα «ανακτήσουμε», όχι ως εικόνες ή παραστάσεις αλλά ως ζωντανό συναίσθημα. Ίσως αυτό τελικά να τα καθιστά και τόσο πολύτιμα. Γιατί στη Μεσόγειο μας αρέσει να ζούμε όλες τις εποχές αλλά περισσότερο μας αρέσει να ζούμε (για) το  καλοκαίρι.

Ίσως γι’ αυτό πενθούμε τόσο την τελευταία του μέρα. Γιατί ποτέ άλλοτε δεν βρισκόμαστε τόσο μακριά απ’ αυτό που μόλις αποχαιρετίσαμε.