Η πρώτη ημέρα
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”70849″ img_size=”full”][vc_column_text]Όταν είσαι μικρός δεν καταλαβαίνεις. Σου φαίνεται αδιανόητο κι όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. Δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πώς γίνεται να σε αποσπούν βίαια από την αγκαλιά της μάνας και να σε πηγαίνουν για αρκετές ώρες σε έναν χώρο γεμάτο με αγνώστους που φωνάζουν και πιτσιρίκια που κλαίνε ασταμάτητα, όπως άλλωστε και συ. Σταδιακά το ξεπερνάς, αλλά εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο δεν θα την ξεχάσεις ποτέ. Όλοι υπήρξαμε κάποτε παιδιά και κανείς μας, είτε στα πενήντα, είτε στα εξήντα, είτε εβδομήντα του δεν την ξεχνά, ακόμη κι αν δεν τη θυμάται…
Αργότερα, στο δημοτικό, τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα παρότι και πάλι περνάς το σοκ της προσαρμογής σε ένα νέο κι τελείως διαφορετικό σχολικό περιβάλλον. Για τους παλιούς ήταν το εξατάξιο, ωστόσο το σοκ ήταν μάλλον το ίδιο. Από την υψηλότερη βαθμίδα της μαθητικής ιεραρχίας, πέφτεις ξαφνικά στην χαμηλότερη και συνυπάρχεις με παιδιά πολύ μεγαλύτερα από σένα, όπου φυσικά η διαφορά στην δύναμη και την σωματική διάπλαση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Τέλος, το λύκειο. Από τις τρεις τάξεις, θα έλεγα ότι μόνο η πρώτη θα έπρεπε να χαίρει της εκτίμησης όλων, μόνο και μόνο επειδή δεν επιβαρύνει άμεσα τους μαθητές με το άγχος της πανελλήνιας δοκιμασίας και την οδύσσεια των φροντιστηριακών προετοιμασιών. Από την άλλη, το λύκειο είναι ο προάγγελος του μεγάλου βήματος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και υπ’ αυτήν την έννοια διατηρεί αυτοδίκαια μία ξεχωριστή θέση στην ζωή ενός ανθρώπου.
Το κουδούνι λοιπόν χτύπησε. Τα πρώτα γέλια ακούστηκαν. Τα μελίσσια είναι και πάλι σε πλήρη ετοιμότητα. Οι κυψέλες τους βουίζουν χαρούμενα. Η ζωή επιστρέφει σε γκρίζα άψυχα κτίρια φανερώνοντας ξανά τον σκοπό της ύπαρξής τους. Μετά τον αγιασμό, τα μαθητούδια ξεχύνονται στην πόλη για να χαρούν τις τελευταίες στιγμές της ελευθερίας τους. Αλλά το σχολείο δεν είναι φυλακή. Είναι ευλογία, παρά τις δυσκολίες, παρά τα προβλήματα και παρά τα «φάουλ» που μπορεί κανείς να καταλογίσει γενικά και ειδικά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Στην πραγματικότητα, μόνο η πρώτη μέρα είναι δύσκολη. Οι υπόλοιπες είναι όλες ευτυχισμένες και γι’ αυτό τελικά καταλήγουμε να τις νοσταλγούμε για μια ζωή.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
