Η μεγάλη ληστεία
Ο φίλος λένε στα δύσκολα φαίνεται και μάλλον έτσι είναι. Το ίδιο ισχύει όμως και για τον πατριώτη, που όσο μακριά κι αν βρίσκεται από την πατρίδα, την κουβαλά πάντα μαζί του, μέσα του. Το αποδεικνύουν συχνά οι ομογενείς μας, οι οποίοι βρίσκονται στο πλάι μας κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε μια μεγάλη συμφορά. Το απέδειξαν και τότε που οι φωτιές κόντεψαν να καταπιούν το νομό, όταν χιλιάδες Έλληνες απ’ άκρη σ’ άκρη της γης έστειλαν χωρίς δεύτερη σκέψη τον όβολό τους, όπως ακριβώς θα έκανε μία μάνα ή ένας πατέρας που δεν έχει άλλο τρόπο να βοηθήσει. Πού να ήξεραν τότε πώς τα χρήματά τους θα κατέληγαν οπουδήποτε αλλού εκτός από τους πυρόπληκτους και εν προκειμένω την χαροκαμένη Ηλεία.
Η επιστολή του βουλευτή Ηλείας του ΣΥΡΙΖΑ Μάκη Μπαλαούρα στην «Πρωινή», σε σχέση με την «αξιοποίηση» του διαβόητου ταμείου Μολυβιάτη, ήταν ένα ισχυρό σοκ, το οποίο αφορά όχι μόνο στην σαφέστατα αδικημένη περιοχή της Ωλένης αλλά στο σύνολο των πυρόπληκτων περιοχών μας. Με λίγα λόγια, από την διεξοδική τοποθέτηση του κ. Μπαλαούρα προκύπτει, ότι απ’ αυτό το τεράστιο ποσό που συγκεντρώθηκε κυρίως για τις καταστροφές τις οποίες υπέστη η Ηλεία από τις φωτιές, στο τέλος έφτασαν ψίχουλα. Απαντήσεις δίνονται εν μέρει και για το πού πήγαν τα λεφτά. Εν μέρει, διότι πέρα από δρόμους στην Χαλκίδα, παραμένει άγνωστο ποιες ακριβώς «ανάγκες» καλύφθηκαν με κονδύλια τα οποία για αλλού προορίζονταν και αλλού κατέληξαν. Το σίγουρο είναι ότι εδώ έχουν παιχτεί χοντρά παιχνίδια στην πλάτη του ηλειακού λαού και κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι εκείνοι οι οποίοι συνετέλεσαν στην υφαρπαγή των χρημάτων του να λογοδοτήσουν. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι ο νομός έχει πέσει θύμα μιας μεγάλης ληστείας. Κι όχι τίποτ’ άλλο: μέχρι πρότινος δεν το γνώριζε κιόλας! Κατά συνέπεια ας βγουν στο προσκήνιο, έστω και τώρα, όσοι ισχυρίζονται μετ’ επιτάσεως ότι ενδιαφέρονται και ότι παλεύουν για τον τόπο. Η προτροπή είναι απαραίτητη γιατί ταυτόχρονα, ένα μεγάλο όσο και βασανιστικό ερώτημα είναι για ποιο λόγο έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ. Δεν έχει θεσμικές δικλείδες ο νομός; Δεν έχει δημάρχους; Δεν έχει βουλευτές; Δεν έχει αντιπεριφερειάρχες; Δεν έχει τους ανθρώπους του; Τι έπαθαν όλοι αυτοί; Έχασαν τη λαλιά τους;
Το πιο στενάχωρο είναι το μεγάλο «αν» που αναπόφευκτα γεννά η όλη υπόθεση, καθώς πέρα από ηθικό σκέλος, τίθεται προφανώς και ζήτημα ουσίας. Αν αυτά τα χρήματα είχαν φτάσει στον προορισμό τους, τα χωριά μας σήμερα θα είχαν ανακάμψει πλήρως και δεν είχαν ερημώσει. Για κάποια τουλάχιστον απ’ αυτά ίσως να είναι ήδη αργά. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι υποχρέωση όλων να εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα προκειμένου να δικαιωθεί ο νομός. Να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται.
