Ζωή στη «γυάλα»
Ειλικρινά ποτέ μου δεν κατάλαβα τη κάψα των πολιτικών μας αρχηγών να κατσικωθούνε στον πρωθυπουργικό θώκο. Εδώ που τα λέμε δεν τη λες και ευχάριστη τη ζωή στο Μαξίμου. Κερδίζεις τις εκλογές, το πανηγυρίζεις με το δίκιο σου, μα κάποτε οι παράτες τελειώνουν και πρέπει να στρωθείς στη δουλειά. Συσκέψεις και παρασυσκέψεις καθημερινώς, συναντήσεις με υπουργούς, ξένους επιτετραμμένους, εκπροσώπους παραγωγικών τάξεων, παρατρεχάμενους και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει. Άσε τους αφιλότιμους δανειστές που κάθε τρεις και λίγο σε τραβολογάνε στην Ευρώπη ζητώντας το κοντό τους και το μακρύ τους. Πες μου τώρα εσύ πώς να γλιτώσεις την κατάθλιψη.
Άμα κάθεσαι στα έδρανα της αντιπολίτευσης είσαι όλο κέφι και χαρά. Εκφωνείς που και που κανένα δεκάρικο έτσι για να κολακεύεις το πόπολο, πάς σε κανένα συλλαλητήριο για να ανταλλάξεις μερικές χειραψίες, υπόσχεσαι με το αζημίωτο ότι θα ικανοποιήσεις- όταν ρθείς στα πράγματα- μέχρι κεραίας τα αιτήματα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Είναι τώρα επιλογή λογικού ανθρώπου να θέλει σώνει και καλά να κλειστεί στη γυάλα. Να μην σ’ αφήνουν να βγεις μονάχος σου στο δρόμο ούτε για ζήτω. Ύστερα είναι και κείνος ο προκάτοχος σου που δούλευε είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και έχει δημιουργήσει κακό προηγούμενο. Ώρα είναι τώρα να σε κατηγορήσουνε για λουφατζή και κοπαναδόρο.
Όχι πες μου, είναι ζωή αυτή…
