“Επιτρέποντες” του Μενάνδρου στα Αρχαία Ελληνικά από το Πανεπιστήμιο του Τόκιο
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”32661″ img_size=”full”][vc_column_text]Το Πανεπιστήμιο του Τόκιο στο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίας Ολυμπίας
Το Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίας Ολυμπίας στο πλαίσιο των διεθνών συνεργασιών φιλοξενεί το Πανεπιστήμιο του Τόκιο που ανεβάζει την κωμωδία του Μενάνδρου «Επιτρέποντες», την Πέμπτη 13 Ιουλίου και ώρα 9.00μμ στον Αύλειο Χώρο του Παλαιού Δημαρχείου. Οι θεατές της συγκεκριμένης παράστασης αναμένεται να ζήσουν μια μοναδική εμπειρία αφού το κείμενο της παράστασης αποδίδεται στα αρχαία ελληνικά. Η παράσταση πραγματοποιείται σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Πύργου- Ολυμπίας και την εκδήλωση θα προλογίσει ο πρόεδρος του Συνδέσμου κ. Παναγιώτης Γεωργακόπουλος.
Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Σκηνοθεσία: Takuro Okamoto
Σκηνικά, κοστούμια, αντικείμενα: φοιτητές του Τμήματος Κλασικών Σπουδών, και του Τμήματος Ευρωπαϊκής Ιστορίας, Πανεπιστήμιο του Τόκιο.
Μουσική: Η φοιτήτρια Futaba Sato παίζει αρχαία ελληνική λύρα επί σκηνής
Ερμηνεύουν: φοιτητές του Τμήματος Κλασικών Σπουδών, και του Τμήματος Ευρωπαϊκής Ιστορίας, Πανεπιστήμιο του Τόκιο.
Η παράσταση στηρίζεται στις Πράξεις 2 και 3 της κωμωδίας, που διασώθηκε, χωρίς μεγάλες απώλειες.Σκηνικά, κοστούμια, αντικείμενα: Φοιτητές του Πανεπιστήμιο του ΤόκυοΜουσική: Η φοιτήτρια Futaba Sato παίζει αρχαία ελληνική λύρα επί σκηνής
Λίγα λόγια για το έργο:
Η Πράξη 2 είναι γνωστή για τη «σκηνή διαιτησίας» μεταξύ δύο σκλάβων, από την οποία προέρχεται ο τίτλος του έργου. Ο βοσκός Δάος βρίσκει ένα εγκαταλελειμμένο βρέφος και το παραδίδει στον καρβουνιάρη Συρίσκο, κρατώντας ωστόσο για τον εαυτό του μέρος από τα πολύτιμα στολίδια του μωρού. Το γνωστό μέρος της πράξης αρχίζει με τη σκηνή όπου ο Συρίσκος απαιτεί από τον βοσκό τον θησαυρό. Οι φιλονικούντες αποφασίζουν να τους λύσει το πρόβλημα ένας περαστικός πλούσιος πολίτης ονόματι Σμικρίνης, ο οποίος, αφού ακούει τους αντίδικους, κρίνει ότι τα τιμαλφή ανήκουν στο βρέφος και το βρέφος στον Συρίσκο. Αυτός, έχοντας αποκτήσει τον θησαυρό, συναντά τον δούλο Ονήσιμο, ο οποίος, ψαχουλεύοντας τα χρυσαφικά, βρίσκει ένα δαχτυλίδι και το αρπάζει, ισχυριζόμενος ότι ανήκε στον κύριό του, Χαρίσιο.
Το υπόλοιπο μέρος της Πράξης 3 χαρακτηρίζεται από έναν κωμικό διάλογο μεταξύ του Ονήσιμου και του Χαιρέστρατου, φίλου του Χαρίσιου. Την επομένη, ο δούλος Ονήσιμος, έχοντας παρακρατήσει το δακτυλίδι από τον Συρίσκο βρίσκεται σε ένα δίλημμα: να το επιστρέψει στον Συρίσκο ή να το παραδώσει στον κύριό του, προκαλώντας ωστόσο ένα άλλο πρόβλημα, καθώς ο Χαρίσιος, ένα χρόνο πριν το είχε απoλέσει σε μια γιορτή, όπου, μεθυσμένος καθώς ήταν, βίασε ένα κορίτσι. Αυτό σήμαινε ότι ο Χαρίσιος ήταν ίσως ο πατέρας του έκθετου βρέφους.
Η κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη για τον Ονήσιμο, δεδομένου ότι η Παμφίλη, η νεαρή σύζυγος του Χαρίσιου και κόρη του Σμικρίνη είχε κυοφορήσει μυστικά και είχε εγκαταλείψει το νεογνό. Εάν ο Ονήσιμος δείξει το δαχτυλίδι στον κύριό του, αυτός στην κατάσταση που ήταν, θα μπορούσε να αναστατωθεί ακόμη περισσότερο και να τον απολύσει! Ο Χαιρέστρατος έχοντας γνώση της δυσκολίας του φίλου του, όπως αυτή προέκυψε από τη συζήτησή τους, του προσφέρει τη βοήθειά του: προτείνει επιτυχώς να εξεταστεί εάν ο Χαρίσιος είναι σίγουρα ο πατέρας του παιδιού, προσποιούμενος ότι είναι το… βιασμένο κορίτσι με το δαχτυλίδι στο χέρι της και το μωρό στην αγκαλιά της.
Το κείμενο του έργου λείπει μετά τη σκηνή όπου ο Χαιρέστρατος βγαίνει με τη συγκατάθεση του Ονήσιμου και ο Σμικρίνης καταφθάνει έξαλλος με την πολυτέλεια του γαμπρού του και προσπαθεί να πείσει την κόρη του Παμφίλη να τον χωρίσει. Είναι γνωστό από άλλα διασωθέντα μέρη και θραύσματα παπύρων, ότι ο Χαιρέστρατος σωστά αναγνωρίζει την ίδια την Παμφίλη ως το κορίτσι που βιάστηκε από τον Χαρίσιο εκείνο το βράδυ της γιορτής, και ότι το εγκαταλελειμμένο βρέφος είναι δικό τους. Η ιστορία ολοκληρώνεται με τη συμφιλίωση του ζευγαριού, ένα ευτυχές τέλος στα αρχαία πρότυπα, αν και ο Χαρίσιος δεν φαίνεται πουθενά στο έργο να τιμωρείται για την πράξη του βιασμού.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
