Επανένωση παλιών συμμαθητών Λυκείου Πελοπίου μετά από 30 χρόνια

Σα να μην πέρασε μια μέρα…

30 χρόνια μετά, συναντήθηκαν οι απόφοιτοι του 1987 του Λυκείου Πελοπίου σε μια βραδιά που τα είχε όλα. Γέλια, χορούς και πολύ συγκίνηση… Η Πουλχερία Γεωργιοπούλου γράφει για αυτή την επανένωση. «Ήταν μια λαμπρή ιδέα η συνάντηση των παλαιών συμμαθητών 30 χρόνια μετά την αποφοίτησή τους από το Λύκειο Πελοπίου, την Τρίτη 18 Απριλίου, που  πραγματοποιήθηκε χάρη στην πρωτοβουλία και την οργανωτική ικανότητα των αγαπητών φίλων: Ευγενίας Φωτοπούλου, Βάσως Σπηλιοπούλου, Βασίλη Σπυρόπουλου και Αλκιβιάδη Σπηλιόπουλου.

Πολλών από εμάς η κοινή πορεία είχε ξεκινήσει από τα θρανία του νηπιαγωγείου και στο πέρασμα του χρόνου στο Γυμνάσιο και Λύκειο Πελοπίου συναντηθήκαμε με πολλά παιδιά από διπλανά χωριά χτίζοντας τη δική μας μικρή σχολική κοινωνία που αγκάλιαζε την ευρύτερη περιοχή. Ήταν τότε ακριβώς που χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, θεμελιώναμε την στάση μας σαν άτομα, χτίζαμε την προσωπικότητά μας, διαλέγαμε το δρόμο το λιγότερο ή περισσότερο περπατημένο που θ’ ακολουθούσαμε στη ζωή.

Σ’ ένα ανεπανάληπτο γλέντι που κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες θυμηθήκαμε όλα εκείνα που μας ένωναν στα εφηβικά μας χρόνια, εξετάσαμε ξεχασμένες λεπτομέρειες, νοσταλγήσαμε αστεία περιστατικά και φάρσες, τους καβγάδες ή τις αγαπησιάρικες σχέσεις όχι μόνο μεταξύ μας αλλά και με τους καθηγητές και τις καθηγήτριες μας. Πολλών  οι υποχρεώσεις δεν τους επέτρεψαν να βρίσκονται κοντά μας, η απουσία τους αισθητή, όπως βαριά ήταν η απουσία άλλων συμμαθητών, αυτή όμως οριστική και αμετάκλητη, που χρωμάτισε με μια αίσθηση θλίψης τη βραδιά γιατί δεν μπορέσαμε να είμαστε κοντά στα δύσκολα και στον τελευταίο χαιρετισμό…

Μεγάλη η συγκίνησή μας να βρεθούμε κοντά στους αγαπητούς μας δασκάλους: Βασίλη Σπηλιόπουλο, Θανάση Γκούτη, Γιώργο Γεωργούλη, Γιάννη και Γιώτα Κατρίνη, Γεωργία Χαρδαβέλλα, τους συγχωριανούς και φίλους Γιώργο Φωτεινόπουλο και Μαίρη Μαραγκού. Μεγάλος απών της βραδιάς ο αείμνηστος Κώστας Λιατσής που κατέχει ξεχωριστή θέση στη μνήμη και τη καρδιά μας. Παίρνοντας το λόγο όλοι οι καθηγητές περιέγραψαν τη χαρά και την ικανοποίηση για τη συνάντησή μας και ανέφεραν πως έχουν κι αυτοί την ανάγκη να βρίσκονται με τους παλαιούς μαθητές τους, να βλέπουν την πορεία και την πρόοδο της ζωής τους.

Έτσι σιγουρεύονται ότι είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς των μαθητών τους, αφού το επάγγελμα του δασκάλου είναι περισσότερο λειτούργημα και μια κατάθεση ψυχής και όχι μια αδιάφορη δημοσιοϋπαλληλική στάση. Με μερικούς από τους καθηγητές είχαμε την τύχη να γεννηθούμε στο ίδιο χωριό, αυτό σημαίνει ότι μεγαλώσαμε παράλληλα και μέσα από αυτούς, συμμετέχοντας πέρα από τη σχολική και στη κοινωνική και πολιτιστική ζωή του τόπου μας.

Οι μνήμες τους για εμάς χαρακτηρίζονται από πλήρη διαύγεια λεπτομερειών όπως η θέση που προτιμούσαμε στα θρανία της τάξης, οι επιδόσεις μας ακόμα και ο γραφικός μας χαρακτήρας. Ο αγαπημένος “κακός” και ο “μυστήριος” (!) καθηγητής των Γαλλικών των εφηβικών μας χρόνων με τον κοσμοπολίτικο αέρα που τον διέκρινε πάντα, μας δίδαξε ακόμα μια φορά τι σημαίνει αξιοπρέπεια και σεβασμός απέναντι στον εαυτό μας καταρχήν στους συμπολίτες μας κατ’ επέκταση. Τόνισε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τον ξενόφερτο όρο reunion αλλά την λέξη επανένωση από τη θαυμάσια ελληνική μας γλώσσα.

Φρόντισε να πάρουμε όλοι από ένα αναμνηστικό δίπλωμα ως ενθύμιο της συνάντησής μας και έσυρε από τους πρώτους το χορό μ’ ένα ενθουσιασμό που κατέπληξε και μας συμπαρέσυρε όπως ήταν φυσικό. Η πεντανόστιμη επετειακή τούρτα τιμήθηκε δεόντως γιατί την έκανε ξεχωριστή όχι μόνο η επαγγελματική δεξιοτεχνία και το μεράκι  της φίλης μας Βάσως Σπηλιοπούλου αλλά η αγάπη για τον σκοπό τον οποίον φτιάχτηκε.

Ξεχωριστή η φιλοξενία του ξενοδοχείου Βρυνιώτης στον Άγιο Ανδρέα Κατακόλου όσο και η εύθυμη παρουσία των ανθρώπων που επιμελήθηκαν τις μουσικές επιλογές της βραδιάς και μας κράτησαν σε μια μόνιμα χορευτική διάθεση.  Ευχή και προσδοκία όλων των παρισταμένων να συναντηθούμε ξανά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, να είμαστε περισσότεροι για να περάσουμε ξανά τα χέρια στους ώμους ,παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη και την άνοιξη στη ψυχή».