Την Τρίτη… κληρώνει! -Εξόν κι αν κάποιος χριστιανός κάνει το θαύμα του…
Σου το’ χω πει πολλές φορές και πάντα θα στο λέω κατά το γνωστό άσμα, αλλά δεν βαριέσαι. Οι λέξεις είναι αφιλότιμες και φευγαλέες, αέρας που ταξιδεύει, μπαίνουν από το ένα αφτί των αρχών και βγαίνουν απ’ το άλλο χωρίς ν’ αφήνουν το παραμικρό αποτύπωμα. Η δημόσια διοίκηση κωφεύει στα μεγάλα, σιγά τώρα μην αφουγκραστεί τα μικρά και ταπεινά. Για κείνη την ευεργετική απόφαση των ληξιπρόθεσμων οφειλών ομιλώ, που πριν 6 μήνες ήρθε μετά βαΐων και κλάδων να μας ανακουφίσει από τις πλημμύρες που μας πότισε ο περσινός Σεπτέμβρης. Έσκουζα τότε που ούλοι βλέπανε το τυρί και κανείς δεν νοιάστηκε για τη φάκα. Καλή είναι η αναστολή ορέ, μα είναι για 6 μήνες- όχι για 6 τέρμινα- που θα περάσουν μέχρι να πεις κύμινο και μετά;
Εκείνο το «μετά» ήταν που με ζεμάταγε γιατί καθώς μου μάθανε πάντα πίσω την έχει η αχλάδα την ουρά. Κι ας φώναζα πως άμα δεν μας ξεκαθαρίσουν πως θα τους ξεπληρώσουμε το «ευεργέτημα» τούτη η προσωρινή αναστολή μπορεί να αποδειχθεί ίσα με ισόβια κάθειρξη. Γιατί κάλιο να παιδευόμουνα να τους πληρώνω μήνα- μήνα, παρά να πρέπει τώρα να τους το ξεπληρώσω ούλο μαζί. Λες και μας τρέχουνε από τα μπατζάκια ή τα παρκάραμε στη θυρίδα για να πάμε τώρα να τους τα’ ακουμπήσουμε. Τώρα λοιπόν που ήρθε η ώρα της λυπητερής τρεχάτε ποδαράκια μου. Εξόν και βρεθεί κανένας χριστιανός και κάνει το θαύμα του. Κοινότυπο θα μου πείτε μα κείνη η ριμάδα η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…
