“Δωδέκατη Νύχτα” – ένας ύμνος στον έρωτα
Σαίξπηρ ανεβάζει τη φετινή θεατρική σεζόν η Ομάδα Τέχνης και Πολιτισμού του Πύργου “Δούρειος Ίππος”
Εδώ και ένα μήνα η Ομάδα ξεκίνησε εντατικές πρόβες με τον Παρασκευά Παπαπετρόπουλο στο τιμόνι της σκηνοθεσίας
Τα τερτίπια του έρωτα, δοσμένα μοναδικά από την πένα του μεγαλύτερου ποιητή-θεατρικού συγγραφέα όλων των εποχών, ανεβάζει τη φετινή θεατρική σεζόν η θεατρική ομάδα “Δούρειος ίππος” με την “Δωδέκατη Νύχτα” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Παρασκευά Παπαπετρόπουλου. Ήδη η θεατρική ομάδα μετρά πάνω από ένα μήνα εντατικών προετοιμασιών και προβών με την παράσταση να κάνει πρεμιέρα τον ερχόμενο Απρίλιο στο θέατρο “Απόλλων”.
Μια κωμωδία παρεξηγήσεων με έντονο το στοιχείο της τραγικότητας. Αυτό είναι το έργο της “Δωδέκατης Νύχτας” του Σαίξπηρ, που έγραψε αναμφισβήτητα ακόμη έναν ύμνο για τον Έρωτα. Μέσα από τη μεταμφίεση της αρχοντοπούλας Βιόλας ως Σεζάριο και την εκπληκτική της ομοιότητα με τον αδερφό της ονόματι Σεμπάστιαν, ο θεατρικός συγγραφέας – ποιητής δημιουργεί μία κατάσταση παρανοήσεων και υπογραμμίζει το υποβόσκον χάσμα ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι.
Η πλοκή του έργου ακολουθεί την τριγωνική σχέση ή αλλιώς τη σχέση “γάτας με ποντίκι”:
Η αρχοντοπούλα Βιόλα είναι ερωτευμένη με το δούκα της Ιλλυρίας, Ορσίνο. Ο Ορσίνο είναι ερωτευμένος με την κόμισσα Ολίβια. Η Ολίβια είναι ερωτευμένη με τη Βιόλα -μη βιαστείτε!-, μεταμφιεσμένη όμως η τελευταία ως άντρας με το όνομα “Σεζάριο”.
Η κόμισσα Ολίβια αρνείται πεισματικά το στενό ρομαντικό μαρκάρισμα του δούκα Ορσίνο. Δεν ενδίδει στα πολλά και γλυκά του λόγια, όσες φορές κι αν προσπαθεί να την προσεγγίσει. Έρωτας χωρίς ανταπόκριση, αλλά και έρωτας με πείσμα. Όμως ουδείς αναντικατάστατος, όπως και εν προκειμένω η έλκουσα το αντίθετο φύλο της, Ολίβια. Η τελευταία γοητεύεται από τον υπηρέτη του δούκα Ορσίνο, Σεζάριο και χρησιμοποιεί με πονηριά ένα δαχτυλίδι με σκοπό να τον ξαναδεί. Ο Σεζάριο – Βιόλα αποκρούει πολύ ευγενικά το φλερτ της. Ο Σαίξπηρ, πέρα από το ανεκπλήρωτο του φτερωτού θεού, δίνει βαρύτητα στη γυναίκα. Της δίνει πρωτοβουλία. Τη μετατρέπει σε κυνηγό από θήραμα. Της προσδίδει μια δυναμικότητα. Παρ’ όλα αυτά, δεν θεωρείται διόλου εύκολο και πόσο μάλλον και σε εκείνη την εποχή (περίπου 1600 μ.Χ.) να αναλαμβάνει τα ηνία της ερωτικής πρωτοβουλίας μια γυναίκα. Δεύτερο παράδειγμα δυναμισμού μέσα στο ίδιο έργο αποτελεί η Βιόλα, που αν και μεταμφιεσμένη, έχει κλειστεί στο σώμα, τις συνήθειες και τη συμπεριφορά ενός άνδρα, μόνο και μόνο για να βρίσκεται κοντά στον αγαπημένο της Ορσίνο, ο οποίος ιδέα δεν έχει για την ταυτότητα του αφοσιωμένου του υπηρέτη.
Ο Σαίξπηρ καταφέρνει έτσι να δημιουργήσει μια ευφυή κωμωδία καταστάσεων που δεν μπορεί να γλιτώσει απ’ την τραγικότητα που διέπει γενικά τους χαρακτήρες των έργων του. Η ειρωνεία, η τραγικότητα και ο ρομαντισμός δεν είναι απλώς παρόντα, αλλά δεν εγκαταλείπουν στιγμή αυτό το κωμικό έργο του Σαίξπηρ. Κύριος πρωταγωνιστής, ο έρωτας. Όπως και το μήνυμα ότι ακόμη κι αν δεν ανταποκρίνεται στη σθεναρή μας πολιορκία αυτός ή αυτή που κυνηγούμε, ο έρωτας θα βρει τη λύση.
Παρασκευάς Παπαπετρόπουλος «Πολύ μπροστά και από την εποχή μας ο Σαίξπηρ»
Για τον δημοφιλή, στο Ηλειακό θεατρόφιλο κοινό, σκηνοθέτη Παρασκευά Παπαπετρόπουλο είναι η δεύτερη φορά που “καταπιάνεται” με έργο του Σαίξπηρ, καθώς έχει ήδη στο ενεργητικό του το “Όνειρο θερινής νυκτός”. Γιατί λοιπόν και φέτος Σαίξπηρ; “Μα γιατί είναι ένας απο τους μεγαλύτερους ποιητές-θεατρικούς συγγραφείς της ανθρωπότητας” απαντά ο σκηνοθέτης μιλώντας στην «Πρωινή» και συνεχίζει. “Αφενός είναι μια μεγάλη πρόκληση για μας, αφετέρου με την συμπλήρωση των 400 χρόνων από το θάνατό του, αποφασίσαμε ως ομάδα να αποτίσουμε έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον συγγραφέα”.
Αναφερόμενος στη Δωδέκατη Νύχτα ο κ. Παπαπετρόπουλος σημειώνει ότι ο Σαίξπηρ έχει γράψει με το συγκριμένο έργο ίσως την καλύτερη κωμωδία του και πλέκει αρμονικά με τρόπο μαγικό δύο αταίριαστους κόσμους, τον ιδεατό με τον πραγματικό. “Η Ιλλυρία είναι μια χώρα που μπορεί να “γεννιέται” μπροστά στα μάτια μας κατά τη διάρκεια της παράστασης. Ένας τόπος ποτισμένος από το πνεύμα της γιορτής των τρελλών που εναντιώνεται σθεναρά στον πουριτανισμό. Είναι ένα μέρος που έχει την τύχη για οδηγό. Το έργο μιλά για τον έρωτα που απελευθερώνει τον άνθρωπο και μας δίνει δείγματα γραφής για το πόσο πολύ μπροστά από την εποχή του αλλά και τη δική μας ήταν ο Σαίξπηρ”.
