Δούρειος τύπος: Περί «αποπομπαίων τράγων»

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”46596″ img_size=”full”][vc_column_text]Στη δημοκρατία των προγόνων μας, το ανοίκειο είχε θέση στην κοινότητα τους και το ξένο το έκαναν φίλιο. Ακόμα και αυτούς που κινούνταν στη «μεθόριο» τους αποδέχονταν γιατί εξέφραζαν τα όρια του ανθρώπινου είδους.

Βεβαίως είχαν και αυτοί τον «αποπομπαίο τράγο» τους, στον οποίο φόρτωναν όλες τις ενοχές τους και τον εξόριζαν από την πόλη, ήταν όμως η εξαίρεση.

Σήμερα δυστυχώς, όποιος διαφέρει δακτυλοδεικνύεται,  απομονώνεται, κυνηγιέται και επιβάλλεται να «φτύνεται».

Τώρα σε τι αξίες πιστεύουν αυτοί που αποφαίνονται με τόση άνεση για όλα αυτά, ας μην το ψάξουμε.

Το σίγουρο είναι ότι οι προτροπές τους δεν είναι αποτέλεσμα ούτε ισχυρής παιδείας ούτε σοβαρού κοινωνικού ανθρωπισμού. Κι αν αφαιρέσεις απ’ όλους αυτούς την πανοπλία τους- ιδεολογική, ιερατική- γκρεμίζεται αμέσως ο πύργος στον οποίο έχουν οχυρώσει την ύπαρξη τους.

Ξεχνάνε ίσως- αν ενδιαφέρθηκαν ποτέ- ότι η ταυτότητα μας καθορίζεται μέσω της διαφορετικότητας. Αλλά καλύτερα να λέμε άλλα λόγια, τέτοια που να μας κάνουν ν’ αγαπιόμαστε.

Ας ξεχάσουμε πως διάβολο φτάσαμε εδώ που φτάσαμε…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]