Δηλαδή, πάμε σαν άλλοτε;
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”67334″ img_size=”full”][vc_column_text]Άκουσα με ενδιαφέρον την τοποθέτηση του κοινοβουλευτικού εκπρόσωπου της Νέας Δημοκρατίας και βουλευτή Ηλείας Κώστα Τζαβάρα στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων και ομολογώ ότι αισθάνομαι μπερδεμένος. Επί της ουσίας αυτό το οποίο υποστήριξε είναι ότι οι αιτίες για την τραγωδία στο Μάτι περιορίζονται στην ευθύνη της πολιτικής προστασίας και εν γένει στην ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος απέτυχε να προστατεύσει τους πολίτες από την πυρκαγιά.
Συγκεκριμένα ο βουλευτής Ηλείας επεσήμανε ότι «το να ψάχνουμε να βρούμε αιτία στο ότι εκεί υπήρχαν αυθαίρετα και γι’ αυτό οι άνθρωποι αυτοί οδηγήθηκαν στον θάνατο, είναι μια προσπάθεια υπόθαλψης των πραγματικών εγκληματιών». Επιπλέον τόνισε ότι «ουσιαστικά δεν υπάρχει κτίσμα στην Ελλάδα που δεν έχει ούτε μία αυθαιρεσία. Το να μεταθέτουμε το πρόβλημα σε αυτό που είπε και εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, σε ένα σχέδιο δήθεν για την αποκατάσταση των οικιστικών στρεβλώσεων, αυτό είναι μια παραπειστική ενέργεια, η οποία υποθάλπει τους πραγματικούς εγκληματίες που ευθύνονται για τον θάνατο των 100 ανθρώπων. Δεν έχει καμιά σχέση το εάν ζούσαν σε αυθαίρετα κτίσματα με το γεγονός της πολιτικής προστασίας. Η πολιτική προστασία είναι η οργανωμένη κρατική προσπάθεια, η οποία έχει σκοπό να διασώσει τους πολίτες σε συγκεκριμένες περιπτώσεις φυσικών καταστροφών που εκδηλώνονται σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, με διαμορφωμένες και τις οικιστικές και τις περιβαλλοντικές συνθήκες».
Σωστά. Να συμφωνήσουμε λοιπόν στο αυτονόητο, ότι πρέπει να αποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν και επ’ αυτού θα αποφανθεί η ελληνική δικαιοσύνη, η οποία διεξάγει έρευνα για την υπόθεση. Συνεπώς τα περί προσπάθειας αποπροσανατολισμού της έρευνας για τον εντοπισμό των ποινικών ευθυνών δεν στέκουν διότι η δικαστική έρευνα δεν επηρεάζεται από επικοινωνιακά τρικ και εντέλει από τις εκάστοτε πολιτικές επιδιώξεις. Τα μοναδικά της κριτήρια είναι τα γεγονότα και ο νόμος. Τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα.
Αλλά ας προχωρήσουμε ένα (μεγάλο) βήμα παραπέρα. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ολοκληρώνεται η έρευνα και προκύπτουν ποινικές ευθύνες και τιμωρούνται οι ένοχοι. Ακόμη, ας υποθέσουμε ότι πριν και πέρα από το κομμάτι της ποινικής ευθύνης, κάποιοι βρίσκουν την ευθιξία να παραιτηθούν ή ο ίδιος ο πρωθυπουργός παίρνει την απόφαση να τους αποπέμψει επειδή έτσι ή αλλιώς όφειλαν να ανταποκριθούν καλύτερα στον ρόλο τους. Θα συμφωνήσουμε τέλος ότι αντί για την ενημέρωση μπροστά σε κάμερες στο Χαλάνδρι, θα ήταν προτιμότερο να έχει υιοθετηθεί ένα χαμηλότερο προφίλ με αποκλειστικό ζητούμενο την μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα.
Από εκεί και πέρα όμως, θεωρώ ότι ο ίδιος βουλευτής διακινδυνεύει με τα λεγόμενά του να «κατηγορηθεί» για αποπροσανατολισμό. Δηλαδή τι εννοεί; Ότι μόλις κλείσει νομικά και πολιτικά μία υπόθεση, θα πρέπει να πάμε ως άλλοτε; Να συνεχίσουμε να κλείνουμε τα μάτια στην άναρχη, ανεξέλεγκτη και εντέλει θανάσιμη όπως αποδείχθηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο στο Μάτι, πολεοδόμηση; Αρκεί μόνο να επισημάνω ότι ο δήμος Μαραθώνα τόλμησε, την ώρα που ακόμη τα πτώματα «καπνίζουν», να ζητήσει από την κυβέρνηση να μην κηρυχθεί αναδασωτέα η καμένη περιοχή στα όρια ευθύνης του, ώστε να συνεχίσει να υφίσταται αυτό το γκρίζο καθεστώς ανοικοδόμησης ή ακόμη καλύτερα να ενταχθεί στο σχέδιο πόλης για να συνεχίσουν κάποιοι να κάνουν business as usual, όπως έκαναν επί δεκαετίες μετά από κάθε μικρή ή μεγάλη φωτιά.
Το επιβεβαίωσε εμμέσως και ο ανεκδιήγητος δήμαρχος του Μαραθώνα, αποδεικνύοντας περίτρανα αυτό που συζητείται εδώ και χρόνια στο παρασκήνιο μεταξύ πολιτικών και τοπικών παραγόντων. Αυτό πρέπει να κάνουμε; Κι όταν ξεσπάσει άλλη μία φονική φωτιά, τι θα λέμε τότε; Να τιμωρηθούν εκ νέου οι αδρανούντες και οι ανίκανοι του πολιτικοδιοικητικού συστήματος της χώρας; Αυτή είναι η λύση στο πρόβλημα ή μία σοβαρή προσπάθεια για ολική αναθεώρηση και αντιμετώπιση στη ρίζα του;
Θα μπορούσα να επεκταθώ περαιτέρω αλλά η οικονομία του λόγου δεν το επιτρέπει. Κλείνω με μία τελευταία παρατήρηση σε σχέση με κάτι άλλο που ισχυρίστηκε ο Κώστας Τζαβάρας, σύμφωνα με τον οποίο «οποιαδήποτε ανάληψη ευθύνης για να είναι ουσιαστική θα πρέπει να καταλήγει και σε μία κύρωση». Μόνο που όπως γνωρίζει ο ίδιος ως πεπειραμένος κοινοβουλευτικός και εξαίρετος νομικός, η έννοια της πολιτικής ευθύνης εξαντλείται στη λαϊκή κρίση και η κύρωση έρχεται πάντα με τις εκλογές. Όλοι και όλες κρίνονται και όλοι και όλες θα κριθούν και αυτή τη φορά.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
