Δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή: “Υποχρεωτικότητα & παιδομάζωμα Ελευθερία & σεβασμός”

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”58386″ img_size=”full”][vc_column_text]«Αρπάζοντας» κυριολεκτικά την ευκαιρία της γιορτής του Αγίου Γεωργίου, μεγαλομάρτυρα και τροπαιοφόρου και της ονομαστικής μας εορτής, θα ήθελα να αφιερώσω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς σε όλες τις οικογένειες της πόλης μας, πάνω στο ευαίσθητο θέμα της Προσχολικής Αγωγής και της σημασίας της,  τους διάφορους χειρισμούς της από πλευράς της Πολιτείας, αλλά και το θέμα της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής.

Οφείλω να υπογραμμίσω ότι θα τοποθετηθώ:

• Σαν εκπαιδευτικός
• Σαν άνθρωπος, μεγαλωμένος μέσα στην προσχολική αγωγή και τα παιδιά, αφού από τη γέννησή μου και μετά η ζωή μου «γυρίστηκε» σαν ταινία μέσα στα παιδικά κέντρα…
• Σαν γονιός, ο οποίος βιώνει καθημερινά τις ευαισθησίες και τις ανάγκες, της πιο κρίσιμης ηλικίας του ανθρώπου, της παιδικής.
• Σαν πολίτης του Πύργου, που καθημερινά, προβληματίζεται, ανησυχεί και ενδιαφέρεται για την πόλη του.

 

“ΑΓΩΓΗ Ή ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ;”

Αρχικά, θέλω να τονίσω τον όρο Προσχολική Αγωγή και να δηλώσω κατηγορηματικά ΟΧΙ στην Προσχολική Εκπαίδευση. Κάποιοι, προφασιζόμενοι την υποχρεωτικότητα, αποφάσισαν να «βαπτίσουν» την Προσχολική Αγωγή…. Προσχολική Εκπαίδευση, γιατί… μάλλον έτσι τους βολεύει. Ξέχασαν ότι είναι παιδαγωγοί, ξέχασαν ότι βρίσκονται στην υπηρεσία των παιδιών και των οικογενειών τους, ξέχασαν ότι είναι κοινωνικοί λειτουργοί και επέλεξαν τον δρόμο του προσωπικού και κλαδικού συμφέροντος, αντικαθιστώντας τη βιωματική προσέγγιση, την κοινωνική συναισθηματική, αισθητική και νοητική ανάπτυξη, τις καθημερινές ανάγκες φροντίδας, υγιεινής και διατροφής  ενός παιδιού- βρέφους, 4 ετών, με την σχολειοποίηση, την απομνημόνευση, την επανάληψη και ότι άλλο συνοδεύει τη σημερινή εποχή το σχολείο. Ένα παιδί 4 ετών έχει ανάγκη να γνωρίσει, να αγγίξει, να χαϊδέψει να ακουμπήσει, να γευτεί, να δοκιμάσει, να νιώσει, να τρέξει, να χαρεί και να λυπηθεί, να αγαπήσει, να κλάψει, να το φροντίσουν, να το προσέξουν, να το παραλάβουν και να το παραδώσουν ασφαλές, να γνωρίσει μια δεύτερη οικογένεια που το αγαπά και το προσέχει, όπως η δικιά του. Μόνο ζώντας καθημερινά σε ένα υγιές, ασφαλές και παιδαγωγικό περιβάλλον προσαρμοσμένο στις ανάγκες του, θα μπορέσει να χτίσει την προσωπικότητα και να σχηματίσει τον χαρακτήρα του.

Αυτή είναι η πραγματική αγωγή, αυτό είναι που θέλουν και επιζητούν οι ελληνικές οικογένειες για τα παιδιά τους, αυτή είναι η πραγματική σοφία, που βρίσκεται στους μικρούς αμμόλοφους των κέντρων προσχολικής αγωγής και όχι στα τεράστια βουνά της γνώσης των σχολείων της μάθησης. Εάν θέλουμε να σεβαστούμε ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ τότε ας σκύψουμε και ας αφουγκραστούμε τις πραγματικές ανάγκες της ηλικίας τους, ας μην αλλοτριώσουμε τον κόσμο τους για να πετύχουμε σκοπούς και στόχους που είναι πολύ μακριά από αυτό που δίνει νόημα στην ύπαρξή τους, από αυτό που τα κάνει ευτυχισμένα και χαρούμενα, από αυτό που κάθε παιδική ψυχή αναζητεί σε ένα κόσμο εχθρικό και βίαιο… ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ…

Είναι πραγματικά αδόκιμο, και σε μια ακραία εκδοχή θα έλεγα βάναυσο προς την παιδική ηλικία, η οποία είναι ένα αυτόνομο στάδιο της ζωής του ανθρώπου με τα δικά του δικαιώματα και την δική του εξέχουσα σημασία, να προσπαθούμε να «αφορίσουμε» την αγωγή και να την αντικαταστήσουμε με την εκπαίδευση. Μπορεί οι δυο αυτές έννοιες να φαίνονται και να ακούγονται ταυτόσημες όμως βασιζόμενοι στον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, μπορούμε να κατανοήσουμε, ότι υπάρχουν γιατί πραγματικά σημαίνουν κάτι διαφορετικό. Και πιστέψτε με στην παιδική ηλικία μετρά ακόμα και η λεπτομέρεια, όπως ακριβώς μετρά και η μικρή αλλαγή που θα κάνει η μαμά στην αγαπημένη συνταγή της κόρης της, με αποτέλεσμα να μην αγγίξει το πιάτο της. Είναι συνεπώς εντελώς διαφορετικό να θέλουμε, να επιδιώκουμε και να προσδοκούμε την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας (κοινωνική, ηθική, αισθητική, σωματική και πνευματική) μέσα από την βίωση και το παιχνίδι από το να στοχεύουμε μέσα από τη διδασκαλία σε συγκεκριμένες γνώσεις και δεξιότητες, με συγκεκριμένους μαθησιακούς στόχους και περιεχόμενο που έχει καθορισμένη χρονική διάρκεια που τηρείται με αυστηρότητα, όπως π.χ. τα διαλείμματα στο σχολείο.

Ας αναρωτηθούν λοιπόν οι γονείς των 4χρονων παιδιών (3,9 ετών για την ακρίβεια) :

• Τι είναι αυτό που θεωρούν πιο κατάλληλο για την ηλικία των παιδιών τους;
• Τι είναι αυτό που προσδοκούν από την πολιτεία και τους νόμους;
• Τι είναι πραγματικά αυτό που είναι παιδαγωγικά σωστό για την ηλικία των 4 ετών,
• Ολόπλευρη ανάπτυξη ή Καταιγισμός γνώσεων;
• Βιωματική προσέγγιση ή Διδασκαλία;
• Παιχνίδι ή Διάβασμα;
• Αγωγή ή Εκπαίδευση;
• Ελεύθερη επιλογή του γονέαή Υποχρεωτική Φοίτηση;

 

“ΠΟΛΙΤΕΙΑ”

Διαβάζοντας το Σάββατο 21/4/2018 μια συμπαθητική ανακοίνωση ενός εκπαιδευτικού- δάσκαλου: «Ως εκλεγμένος αντιπρόσωπος στη ΓΣ της ΔΟΕ και μέλος της παράταξης της ΔΑΚΕ ΠΕ που στηρίζει τον πρόεδρο της ΔΟΕ Θανάση Κινίνη, ο οποίος ΚΑΤΑΦΕΡΕ τη θεσμοθέτηση της διετούς προσχολικής αγωγής…», άρχισα να ανησυχώ μήπως έχει γίνει κάποιο πραξικόπημα (λόγω της ημέρας της χούντας…) και η θεσμοθέτηση δεν γίνεται πλέον από τη Βουλή των Ελλήνων αλλά από κάποιον κύριο… Πρόεδρο συνδικαλιστικού κλάδου!!! Επειδή κι εγώ εκπαιδευτικός είμαι, θα ήθελα να μου εξηγήσει πως αυτός ο κύριος τα κατάφερε… για να μπορώ κι εγώ να θεσμοθετώ με διαφάνεια και δημοκρατία. Τέτοιες πρακτικές και νοοτροπίες οδηγούν σε κοινωνίες χωρίς δημοκρατικά ιδεώδη και προσωπικά με αφήνουν παντελώς αδιάφορο.

Άλλωστε σαν εκπαιδευτικός πολλές φορές αναρωτήθηκα εάν υπάρχει κάποιος νόμος που να ορίζει την ίδρυση, τη λειτουργία και τον έλεγχο όλων αυτών των κτηρίων που θα στεγάσουν από δω και πέρα τα 4χρονα παιδάκια. Υπάρχει η κατάλληλη νομοθεσία που ορίζει τις προϋποθέσεις βάση των οποίων επιλέγεται ένα κτήριο να βαπτιστεί σχολείο; Προσπαθώ ειλικρινά να βρω κάτι στη νομοθεσία και πραγματικά… αδυνατώ. Ο κύριος Πρόεδρος της ΔΟΕ ο οποίος ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΕ τη δίχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση δεν φρόντισε να νομοθετήσει και κάτι άλλο έτσι ώστε να προφυλάξει έστω τυπικά τη σωματική ακεραιότητα αυτών των μικρών παιδιών που ακόμη-ακόμη δεν έχουν ελέγξει ούτε τις βασικές τους ανάγκες; Οι γονείς δεν πρέπει να γνωρίζουν πως επιλέγονται όλες αυτές οι πυλωτές πολυκατοικιών χωρίς ούτε καν λίγο πράσινο, λίγο κήπο, ένα δεντράκι, ένα φυτό, τέλος πάντων για να στεγάσει παιδικές ψυχές που έχουν πραγματική ανάγκη από φως, ήλιο, φυσική δραστηριότητα και επαφή με τη φύση; Μήπως τελικά επιλέγεται το κτήριο με το ποιο βολικό και οικονομικό ενοίκιο; Μήπως οι αγώνες θα πρέπει να γίνονται και για τον σεβασμό των μικρών παιδιών και όχι μόνο για τα συμφέροντα; Ας σεβαστούμε πραγματικά τα παιδιά, ας δώσουμε και την ψυχή μας για αυτά και ας τελειώνουμε με τα παχιά τα λόγια που συνήθως από πίσω κρύβουν δυστυχώς συντεχνιακά συμφέροντα εις βάρος της παιδικής κοινότητας.

 

“ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ”

Ας δώσουμε τη δυνατότητα στη κάθε οικογένεια να ΕΠΙΛΕΞΕΙ αυτό που επιθυμεί και θεωρεί πιο σωστό περιβάλλον με βάση τη διαφορετικότητα του 4χρονου παιδιού της. Εάν η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της συμμετοχής παιδιών προσχολικής ηλικίας στις αντίστοιχες δομές, σημαίνει ότι ο γονιός δεν επιλέγει να εμπιστευτεί το παιδί του γιατί προφανώς κάτι δεν είναι σωστό, κάτι δεν του αρέσει. Στην Ελλάδα το Υπουργείο Παιδείας αποφάσισε δια της βίας να αντιμετωπίσει τη χαμηλή προσβασιμότητα με την υποχρεωτικότητα, ενώ η πιο δημοκρατική και παιδαγωγική λύση είναι η καθολικότητα, δηλαδή η ελεύθερη επιλογή για ελευθέρους ανθρώπους. Αναμφίβολα αυτές οι πρακτικές της υποχρεωτικότητας σε 4χρονα παιδάκια εμένα με γυρίζουν πολλά χρόνια πίσω, στο περιβόητο παιδομάζωμα του Σουλτάνου της εποχή της Τουρκοκρατίας που έμπαινε με τη βία στο σπίτι του καθενός και άρπαζε ότι πιο πολύτιμο είχε: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ!!!

Ο θεσμός της οικογένειας προστατεύεται από το Σύνταγμα της Ελλάδος με το άρθρο 21 και ορίζεται ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του έθνους, ενώ με το ίδιο άρθρο προστατεύεται αυστηρά και η παιδική ηλικία. Πως γίνεται λοιπόν σε ένα ευνομούμενο κράτος όπως η Ελλάδα με ισχυρότατο Σύνταγμα να θεσμοθετούν Πρόεδροι, Υπουργοί να επεμβαίνουν βίαια στο οικογενειακό περιβάλλον με τακτικές παιδομαζώματος και όλοι οι υπόλοιποι, που υπηρετούν τις τοπικές κοινωνίες- οικογένειες- πολίτες χωρίς καμία κρατική στήριξη, να συναινούν στον άκρατο συγκεντρωτισμό εξουσίας που συντελείται εις βάρος μας. Ποτέ  όμως δεν είναι αργά για να υψώσεις το ανάστημα που έχεις πολλές φορές αποδείξει ότι έχεις.

 

“ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ”

Δεν θα ήθελα να μπω, αλλά πρέπει να το κάνω, στις πρακτικές λεπτομέρειες των δυσκολιών που θα αντιμετωπίσουν οι οικογένειες και τα παιδιά του τόπου μας μετά το ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ.  Οι 15 μέρες διακοπές τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, οι 3 μήνες ξεκούρασης το καλοκαίρι, η 4ωρη καθημερινή εργασία αποτελούν σίγουρα κεκτημένα της εκπαιδευτικής κοινότητας, δεν παύουν όμως να δημιουργούν τεράστιες δυσκολίες  στον οικογενειακό προγραμματισμό μέσα στις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες των καιρών. Στον αντίποδα βέβαια, οι παιδικοί σταθμοί λειτουργούν σε 8ωρη βάση και 11 μήνες το χρόνο γιατί ακριβώς αναγνωρίζουν ότι πέρα από το παιδαγωγικό τους έργο υπάρχουν και οι βασικές ανάγκες υποστήριξης και στήριξης της ελληνικής οικογένειας. Γιατί να καταστρέψουμε κάτι τόσο επιτυχημένο και αναγνωρισμένο καθολικά από όλη την κοινωνία, συμπαρασύροντας μαζί του πολλούς φορείς,  θεσμούς και παιδαγωγικές ειδικότητες; Αλήθεια, αναλογίστηκε κάποιος όλες αυτές τις συνέπειες;

 

 

“Η ΠΟΛΗ ΜΑΣ”

Όπως είπα στην αρχή είμαι εκπαιδευτικός- γονιός- πολίτης και θέλω και απαιτώ στο βαθμό που μου αναλογεί ότι καλύτερο μπορεί να γίνει για τα παιδιά της πόλης μου όπως και για το δικό μου παιδί. Κάθε θέση έχει και μια αντίθεση, πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, π.χ. μπορεί να έχασες τα δέντρα της πλατείας, έχεις όμως κερδίσει τη χαρά, τη ψυχαγωγία και την ευεξία των παιδιών της πόλης μας που τόσο έχουν ανάγκη. Θεωρώ πως η κεντρική εξουσία ως συνήθως ασκεί τις πολιτικές της αδιαφορώντας πολλές φορές για τις ιδιομορφίες της κάθε περιοχής και στοχεύοντας στα δικά της συμφέροντα που είναι συνυφασμένα με τα μεγάλα αστικά κέντρα. Εμείς όμως εδώ, πρέπει να αναδείξουμε τον τόπο μας και τα προβλήματά του. Πρέπει να δώσουμε τη μάχη μας έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας.

Είμαι σίγουρος ότι αυτό το αύριο δεν μπορεί να χτιστεί, προετοιμαστεί μέσα στα ήδη υπάρχοντα νηπιαγωγεία του Πύργου, τα οποία λειτουργούν στη πλειοψηφία τους σε παιδαγωγικά ακατάλληλους χώρους και περιβάλλοντα. Η δημοτική αρχή και ο Δήμαρχός μας έχουν δείξει ότι και αγαπούν τον τόπο αλλά και κάνουν ότι μπορούν, στο μέτρο του δυνατού, για να φροντίσουν μια πόλη που δυστυχώς αυτοτιμωρείται και αυτομαστιγώνεται χρόνια τώρα.

Η κατάσταση βρίσκεται στη πιο κρίσιμή της καμπή, για αυτό ας δράσουμε όλοι μαζί για το καλό των παιδιών της πόλης μας. Ας ξεκινήσουμε από την παιδική αθωότητα δείχνοντας ότι όντως υπάρχει ένα όραμα.  Εγώ ας είμαι ο πρώτος (και ο κακός) που θα ξεκινήσει το διάλογο αυτό, ας είμαι ο πρώτος που θα πάει κόντρα σε ένα Υπουργείο, που ποτέ δεν έμαθε και δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ, τι πάει να πει αγάπη για μια πόλη.

Στήριξε τα πόδια δυνατά στο έδαφος και Χτύπησε τη μπουνιά στο τραπέζι, όπως έχεις Κάνει πολλές φορές μέχρι σήμερα για το καλό του Πύργου και των παιδιών του.

Εγώ, θα είμαι δίπλα σε οτιδήποτε επιλεχθεί γιατί πάντα διέκρινα θέληση, αγάπη, πείσμα και αυταπάρνηση για αυτό που Υπηρετείς….

 

Με Εκτίμηση και Σεβασμό,

Ένας Περήφανος Πολίτης, Εκπαιδευτικός και Γονιός της πόλης του Πύργου,

Ρήγας Γιώργος[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]