Για ένα ποτάμι που έχασε το δρόμο του…
Στα βάθη της Αφρικής, υπάρχει λένε, ένα ποτάμι που έχει χάσει το δρόμο του.
Τα νερά του μοιάζει στο τέλος της μακρινής του διαδρομής, να χάνονται βρώμικα στην έρημο. Οι ντόπιοι λένε ότι το ποτάμι αυτό, επίτηδες λοξοδρόμησε κι οδεύει στα βάθη της ερήμου για να δροσίζει με τα λασπωμένα του νερά τα διψασμένα χείλη.
Λένε ακόμα πως όση λάσπη κι αν μαζεύει, στο τέλος η αυτοθυσία του τα εξαγνίζει και τα νερά του χάνονται τελικά πεντακάθαρα στη γη.
Τα δικά μας τα ποτάμια πάνε πάντα προς τη θάλασσα. Όσα εμπόδια και αν βρουν, ούτε το δρόμο τους χάνουν, ούτε γυρίζουν πίσω.
Γι’ αυτό δικαίως χρησιμοποιούμε το γεγονός όταν θέλουμε να δείξουμε την εμμονή του ανθρώπου για κάτι καλύτερο και σαν σημάδι της ανθρώπινης εποποιίας.
Μην βιαστείτε όμως να χαρακτηρίσετε τρελό τον μύθο του χαμένου ποταμού. Ούτε να προσπεράσετε αδιάφοροι την «αυτοθυσία» του.
Αξίζει να τον θυμόμαστε για να μας θυμίζει πως ακόμα κι αν απέτυχαν οι απόπειρες να φτιάξουμε ένα κόσμο δικαιότερο, ο σπόρος δεν πάει χαμένος.
Κάποια παιδιά θα εμπνευστούν από τα οράματα μας και κάποια θα καλυτερέψουν με τις ιδέες μας.
Τον χρειαζόμαστε για να μας θυμίζει πως παρά τις διακλαδώσεις που έχει η πολύχρωμη ανθρωπότητα, κανένα ποτάμι δεν χάνει τελικά το δρόμο του.
Κι αυτό δεν είναι μύθος…
