Για ένα καπέλο αδειανό

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”30400″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…

Πόσο απέχει ο θρίαμβος από τον θρήνο; Η αποθέωση από την κατακρήμνιση; Η ζωή από τον θάνατο; Συχνά η απόσταση είναι μικρή, υπερβολικά μικρή για να την αντιλαμβανόμαστε με ευκολία. Ωστόσο, έχει αποδειχθεί εδώ και πολλούς αιώνες ότι αυτό το επικίνδυνο «παιχνίδι» διεγείρει τις αισθήσεις και προκαλεί μία από τις πλέον σκοτεινές ηδονές στην ανθρώπινη ψυχή. Για παράδειγμα, πώς αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς τις ταυρομαχίες, όπου οι ταυρομάχοι παίζουν οικειοθελώς τη ζωή τους κορώνα-γράμματα;

Όταν ακούμε για ταυρομαχίες, ο νους πάει αμέσως στην Ισπανία. Ωστόσο στην αρχαία Ελλάδα η ταυρομαχία «ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και είχε τον σκοπό να δείξει ο αγωνιζόμενος το θάρρος του, την ψυχραιμία του, την ταχύτητα κίνησής του και τη σωματική του δύναμη». Είναι δηλαδή σαφές ότι αυτό το «άθλημα» (οι σύγχρονοι οπαδοί του το αποκαλούν «καλλιτεχνική τελετουργία») έχει πολύ βαθιές ρίζες στο χρόνο.

Σήμερα βέβαια επιζεί μόνο σε ορισμένες χώρες της νότιας Αμερικής, στο Μεξικό, στη νότια Γαλλία και φυσικά στην Ισπανία. Εκεί σημειώνονται οι περισσότερες αντιδράσεις από ακτιβιστές των δικαιωμάτων των ζώων, οι οποίοι το χαρακτηρίζουν ως σύγχρονη βαρβαρότητα, όπως εκεί πεθαίνουν και οι περισσότεροι ταυρομάχοι.

Τελευταίο θύμα αυτού του αιματηρού εθίμου, ήταν ένας από τους πλέον διάσημους ταυρομάχους σε όλο τον κόσμο, που ονομαζόταν Ιβάν Φαντίνο. Πριν από λίγες μέρες αγωνιζόταν στην αρένα της γαλλικής πόλης Aire sur l’Adour. Με επιδεξιότητα που κόβει την ανάσα, ο Φαντίνο λίκνιζε το κόκκινο πανί σε σχήμα καρδιάς, μπροστά από το πρόσωπο ενός μανιασμένου ταύρου. Σε κάθε πέρασμα το κοινό ξεσπούσε σε ζητωκραυγές.

Ξαφνικά όμως φαίνεται ότι ο πεπειραμένος ταυρομάχος δεν υπολόγισε σωστά, με αποτέλεσμα να τον γκρεμίσει και να τον τραυματίσει σοβαρά με τα κέρατα στους πνεύμονες. Πολύ γρήγορα ταυρομάχοι και άλλοι εισέβαλλαν στην αρένα, αποσπώντας την προσοχή του ζώου, αλλά μάταια αφού ο Φαντίνο ξεψύχησε λίγα λεπτά αργότερα μέσα στο ασθενοφόρο. Αμέσως μόλις διεκόπη ο αγώνας, ένας άλλος ταυρομάχος ύψωσε μέσα από την αρένα το καπέλο του χτυπημένου δείχνοντάς το στο κοινό.

Στη συνέχεια και ενώ φαίνεται να λέει κάτι, το πέταξε στο έδαφος. Πέρα από την παράδοση και τα επιμέρους τελετουργικά στοιχεία, η συγκεκριμένη κίνηση φανερώνει κατά κάποιον τρόπο και τον θανάσιμα μάταιο χαρακτήρα των ταυρομαχιών. Εκεί που πριν από μερικά δευτερόλεπτα υπήρχε ένας γενναίος ταυρομάχος, αστραφτερός και επιβλητικός με τη στολή και τη χάρη του, κείτεται τώρα ένα καπέλο αδειανό.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]