Για ένα γυάλινο μικρό πιατάκι…
Χθες, έσπασα ένα πιάτο. Όπως ήταν με τη σαπουνάδα, γλίστρησε από τα χέρια μου. Γενικά, δεν είμαι αδέξια. Η αλήθεια όμως είναι, πως δεν έχω καλύτερο, από τον ήχο του σπασίματος και όπως αντιλαμβάνεστε διόλου δεν στεναχωριέμαι όταν κάνω ζημιά. Ποιο πολύ τσαντίζομαι, επειδή χρειάζεται να μαζέψω τα… σπασμένα παρά για την απώλεια ενός πιάτου, ενός ποτηριού, ενός βάζου ή οτιδήποτε γυάλινου.
Άλλωστε, από μικρή, η αγαπημένη μου σκανταλιά, ήταν να «σαϊτώνω» πιάτα, στην απέναντι εγκαταλελειμμένη παλιά πολυκατοικία. Απολάμβανα τόσο πολύ, να ακούω σε dolby surround το σπάσιμο και τον τρόπο που μεταφέρονταν ο ήχος στα δωμάτια και τους άδειους ορόφους της…
Χθες όμως, στεναχωρήθηκα, γιατί για μένα, αυτό το πιάτο ήταν πολύτιμο.
Το είχα πάρει από τη μάνα μου, όταν «μεγάλωσα» και αποφάσισα να ανοίξω το δικό μου σπίτι. Έτσι, χωρίς λόγο. Το ήθελα μαζί μου και το χρησιμοποιούσα ανελλιπώς κάθε μέρα μαζί με όλα τα καινούργια και επιλεγμένα από μένα κουζινικά. Αυτό το πιάτο – το χιλιοταλαιπωρημένο μικρό βαθύ διάφανο πιατάκι- για κάποιο περίεργο και συνάμα ανούσιο λόγο, ήταν πάντα το αγαπημένο μου, από παιδί. Σε αυτό ήθελα να τρώω το πρωινό μου, το μεσημεριανό μου ακόμα και το τοστάκι μου μπροστά από την τηλεόραση. Τόσες αναμνήσεις από ένα πιάτο που τώρα πια δεν υπάρχει…
Είναι στο dna μου να δένομαι με τα μικρά και ανούσια πραγματάκια και να ταξιδεύω στο παρελθόν, ρίχνοντας τους μια μόνο ματιά.
Το μικρό μου διάφανο βαθύ γυάλινο πιατάκι, γλίτωσε τόσα χρόνια από τόσα χέρια που το περιποιήθηκαν και έμελλε να είμαι εγώ εκείνη που θα το «τελειώσει»…
Ήθελα τουλάχιστον, να είχα επιλέξει εγώ το πότε θα το σπάσω, για να το ευχαριστηθώ!
