Γεώργιος Κοντοβουνήσιος

Γράφει ο Ηλίας Τζανέτος

Συνταξιούχος Δάσκαλος

Ο Γεώργιος Κοντοβουνήσιος ήταν ένα από τα καλύτερα παλληκάρια του μεγάλου απελευθερωτικού αγώνα του 1821.Επι Βαυαροκρατίας,αγανακτήσας από την παραγκώνιση και τον κατατρεγμό των αγωνιστών ,από το καθεστός αντέδρασε δυναμικά γενόμενος λήσταρχος κι έχασε τη ζωή του.

Για τον Κοντοβουνήσιο είχε γράψει μια ωραία λογοτεχνική εργασία ο Γεωρ. Ρούσσος.Η εργασία αυτή είχε δημοσιευτεί σε παλιά Αθηναϊκή εφημερίδα τμηματικά σε συνέχειες .Κάποιος είχε συγκεντρώσει και είχε συρράψει όλα τα σχετικά αποκόμματα της εφημερίδας και μου τα έδωσε.Ο τίτλος του έργου αυτού ,στο οποίο αναφέρονται πραγματικά ονόματα και γεγονότα ,που συμφωνούν με την παράδοση είναι: Εδώ ξαστράφτουν τ’αρματα τα φλωροκαπνισμένα

Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΑΤΣΩΝΗ  

Ο συγγραφέας γράφει σ’αυτό ότι ο ήρωας(Γεωρ.Κοντοβουνήσιος)ήταν νόθος γιος του Λάμπρου Κατσώνη και οι κλέφτες που έτρεφαν απεριόριστο θαυμασμό προς τον ηρώα Κατσαντώνη ανέλαβαν και βρήκαν τον τρόπο ανατροφής του παιδιού και είχαν πάντα την έγνοια του. Είχαν την ελπίδα η ορθότερον την πεποίθηση ότι θα γίνει αντάξιο τέκνο του πατέρα του. Τότε είχαν ακράδαντη πίστη στην κληρονομικότητα.<<Σκυλί από μαντρί και άνθρωπο από σοι.>> ,λέγανε Ίδιος συγγραφέας (Γεωρ.Ρούσσος),στο επτάτομο ιστορικό έργο του <<Νεότερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους>>, γράφει για τον Κοντοβουνήσιο στις σελ.275-276 στο Β’ τομο.

Για την περίπτωση του Κοντοβουνήσιου και άλλων πολλών ηρώων,που έμειναν στην αφάνεια ,έχει εύστοχα γράψει ο ποιητής Γεωρ.Στρατήγης στο ποίημα του ο Ματρόζος: <<Είχες πατρίδα μου αστέρια ολόλαμπρα στον ουρανό σου κι αλλά .Μα κείνα που δεν έλαμψαν ήτανε πιο μεγάλα.

Τα παραπάνω και τα επόμενα κεντρίστηκα να τα γράψεις από κάποια δημοσιεύματα μυθεύματα,που είδα να γράφονται για τον Κοντοβουνήσιο και κάποιες αναρτήσεις στο διαδίκτυο για τον ίδιο παρόμοιες.

Τι λέγανε για τον Κοντοβουνήσιο στο χωριό Σκλήβα,σήμερα Μηλέα,οπου ανετράφη μέχρι και τα πρώτα παιδικά του χρόνια.

Η γυναίκα που ανάθρεψε ως μάνα του τον Κοντοβουνήσιο πέθανε πολύ νωρίς όταν το παιδί ηταν σε πολύ μικρή ηλικία .Το νεκροταφείο του χωριού ,που θάφτηκε ,ήταν τότε μέσα στο χωριό σε απόσταση περίπου 100 μετρά από το τότε σπίτι και σήμερα χάλασμα ,που αναφέρθηκε πιο πάνω .Καταλάμβανε (το νεκροταφειο) τον σημερινό προαύλιο χώρο της εκκλησίας του Αγ. Γεωργίου και πέραν αυτού το γειτονικό ,με το σημερινό προαύλιο , χώρο ,που καταλαμβάνει ο εκεί διερχόμενος κοινοτικός δρόμος.

Πήγαινε στον τάφο το μικρό παιδί κι έκλαιγε γοερά λέγοντας τη φράση <<μπομπό το κασκόμοιρο ‘γω>>.Η μη σωστή προφορά οφείλετο στην πολύ μικρή ηλικία του. Εκεί το βρήκαν το παιδί κάποιοι μαστόροι (χτιστες) που είχαν έλθει από το χωριό Σμέρνα και το πήραν επιστρέφοντας στη Σμέρνα και μετ’ολίγον έφυγαν από την ΣμΈρνα.Ίσως πήγαν στα Κοντοβούνια της Τριφυλίας.

Ξαναεμφανίστηκε στο χωριό και στην περιοχή μετά από πολλά χρόνια και είχε γίνει κλέφτης ξακουστός για τις ικανότητες του , την μυϊκή του δύναμη, την σκοπευτική ικανότητα την σβελτάδα,την εξυπνάδα, την τόλμη,την παλληκαριά, το άκαμπτο ηθικό του.Ήταν φοβερός στην χρήση του γιαταγανιου με μια αστραπιαία κίνηση καρατομούσε τον αντίπαλο του.

Όταν περνούσε στο χωριό , προεπαναστατικά , κάλπαζε ,λέγανε ,με την φοράδα του την Ατούσα  και διαβαίνοντας το χώρο των αλωνιών –αυτά  ήσαν στο ΒΑ μέρος του χωριού ,εκεί που σήμερα είναι η πλατειά και πέρνα ο δημόσιος δρόμος, συγκεντρωμένα για να διευκολύνουν τον έλεγχο της παραγωγής των κατοίκων από τους Τούρκους και την είσπραξη απ’αυτους του φόρου-σκόπευε και πυροβολούσε τους στύλους  των αλωνιών χωρίς να αστοχεί πότε στο σημάδι.Περνούσε, λεγάνε , τη σφαίρα στο δαχτυλίδι .Τον ίδιο λέγανε βόλι δεν τον έπιανε γιατί είχε φυλακτό μαζί του.

Στον ξεσηκωμό του’21 και κυρίως στο κατά του Ιμπραήμ αγώνα, που σάρωνε,με τα στρατεύματα του τον Μοριά και έσπερνε την φρίκη και τον τρόμο,ερημώνοντας τον τόπο, ο Κοντοβουνήσιος ατρόμητος και γρήγορος σαν αετός χιμούσε (με τα επίσης ατρόμητα, λίγα μα διαλεχτά παλληκάρια του) , στο εχθρικό στράτευμα , αιφνιδιαστικά κατά τας σκοτεινάς νύχτας κατασφάζοντας πολλούς προκαλώντας φθορά και τρόμο στον εχθρό κι εξαφανίζονταν.

Το όνομα του έγινε ξακουστό, έγινε θρύλος, ξεπέρασε τα όρια του Μοριά.

Ήταν αγαπημένος και πιστός φίλος , σ’ολη του τη ζωή , του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα. Αυτοί γνώριζαν τις ικανότητες του και την αξία του.Τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν. Κι αυτός τους ήταν πιστός μέχρι το τέλος κι ας είχε καταλάβει ότι αυτό θα το πλήρωνε με την ζωη του.

Μόνο αν διαβάσει κανείς με προσοχή, τα πρακτικά της δίκης του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα και μελετήσει και τα τραγούδια, που του ‘κανε ο λαός ,θα καταλάβει  ποιος ήταν ο Κοντοβουνήσιος.

Όταν λευτερώθηκε ένα μέρος της πατρίδας Ελλάδας και συστήθηκε ελληνικό κράτος ,τον καιρό που ήταν κυβερνήτης του ο Καποδίστριας , ο Κοντοβουνήσιος διορίστηκε υποπολιτάρχης Πύργου.Ήταν μια επίσημη αναγνώριση της προσφοράς του στον απελευθερωτικό αγώνα.

Γνώρισε και ερωτεύτηκε την όμορφη  Ελένη Δαραλέξη με την οποίαν αρραβωνιάστηκαν .Αυτή μετά την θανάτωση του Κοντοβουνήσιου αρνήθηκε να παντρευτεί με άλλον άντρα και έμεινε ανύπαντρη σε όλη της τη ζωή.

Ο λαός τον θαύμαζε και τον αγαπούσε .Έκαμε πολλά τραγούδια γι’αυτόν και τα τραγουδούσε .Σε ένα από αυτά που αρχίζει <<Τρεις  περδικούλες κάθονται στη ράχη στη Βουνούκα…>> και τραγουδιέται σε σκοπό μοιρολογιού, θρηνεί για την εγκατάλειψη από το λεβέντη Γιώργη της ήσυχης και ειδυλλιακής ζωής και την τροπή του στις ληστείες .Είχε συγκινηθεί και είχε χαρεί ο λαός με τον έρωτα του ήρωα του.Και εκεί που ήθελε και περίμενε την ευτυχία του προστάτη του,ξαφνικά γκρεμίστηκαν όλα και γέμισε πίκρα η ψυχή του , που εξωτερικεύτηκε με το πιο πάνω μοιρολόγι.