Γ. Αργυρίου: «Χτυπηθήκαμε πολύ αλλά σταθήκαμε όρθιοι»
O δραστήριος παράγοντας του Κένταυρου Μαγούλας, Γιώργος Αργυρίου, σε ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, αναφέρθηκε σε κάποια γεγονότα της σεζόν και κάλεσε τους παίκτες του να πάνε χωρίς άγχος στον κρίσιμο αγώνα παραμονής με τον Εθνικό, το προσεχές Σάββατο.
Ο Γιώργος Αργυρίου έγραψε μεταξύ άλλων:
«Μετά τα όσα έγιναν το περασμένο καλοκαίρι και με τον κίνδυνο, να μην καταφέρει να αγωνιστεί στο προσεχές πρωτάθλημα η ομάδα του Κενταύρου, μια ομάδα ποδοσφαιριστών που όπως αποδείχτηκε στη πορεία δεν αγαπούσαν το χρήμα, αποφάσισαν να βοηθήσουν.
Οι ποδοσφαιριστές αυτοί εκτός του αρχηγού Κλάδη, ήταν Αβραμόπουλος, Παρασκευάς και Σάκης Στροφύλλας, Νίκος Χριστόπουλος (Ο Νίκος διαφώνησε και αποχώρησε στη συνέχεια) συν τον οικοδεσπότη μιας και η συνάντηση έγινε στην Σαλμώνη Μάριο Καρβουνιάρη. Θα ήταν άδικο να ξεχάσω τον φοιτητή Γιώργο Μπαλαούρα που πάντοτε έλεγε ό,τι αποφασίσετε είναι μαζί σας και ας ήταν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.
Τα παιδιά αποφάσισαν να μείνουν αφιλοκερδώς και να βοηθήσουν την ομάδα. Κάπου εκεί ξεκίνησε και η προσπάθεια ανοικοδόμησης της. Τότε θυμάμαι έπρεπε να βρούμε παίκτες, ο χρόνος μας, για να μπορέσουμε να κάνουμε το οτιδήποτε, ελάχιστος. Δελτία πολύ λίγα. Δέχτηκα πολλά τηλέφωνα προσφοράς από ανθρώπους που ήθελαν να βοηθήσουν. Θα καταγράψω ένα από τον φίλο Κώστα Γιάνναρο ο οποίος μαζί με το δικό του δελτίο μου έφερε αλλά δυο.
Έτσι σιγά σιγά μαζί με 3 δελτία από το γειτονικό Καράτουλα (Παναγόπουλος -Κλειδέρης-Διαμαντόπουλος) είχαμε επίσης του Σταυρόπουλου από το Σώπι και του Κούβελα. Συνολικά 13-14. Ήταν κάτι και αυτό αλλά όχι αρκετό να βγάλουμε τον μαραθώνιο των 34 αγωνιστικών.
6 Αυγούστου ξεκινήσαμε προετοιμασία στο γήπεδό Βαρβάσαινας, ούτε γήπεδο δεν είχαμε μιας και της Μαγούλας είχε κλείσει για επανασπορά… Όλοι μας θέλαμε αλλά δεν ξέραμε αν μπορούσαμε, ο φόβος και η αβεβαιότητα ήταν φανερή και μας προβλημάτιζε.
Και κάπου εκεί ξεκινάει ο πρώτος πόλεμος ο οποίος κατά κάποιο τρόπο μπορούσαμε να τον καταλάβουμε και να το δικαιολογήσουμε κιόλας, ήταν ένας πόλεμος ανελέητος και άνισος. Εμείς δεν είχαμε χρήματα να δώσουμε στα παιδιά και κάποιοι «μεγαλοπαράγοντες» έταζαν 5-6 χιλιάρικα, χτυπηθήκαμε πολύ αλλά σταθήκαμε όρθιοι. Μια τελευταία φράση θα γράψω που ακούγαμε συνέχεια εκείνη την εποχή «ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα».
«Δεύτερος πόλεμος»
Το πρωτάθλημα είχε ξεκινήσει για τα καλά. Η ομάδα αγωνιστικά ήταν δυνατή, αλλά μετά την 5-6 αγωνιστική, σχεδόν κάθε βδομάδα φεύγαμε από το γήπεδο πικραμένοι για τα συνεχόμενα διαιτητικά λάθη εις βάρος μας. Δυστυχώς ένα δεύτερος πόλεμος ήταν σε εξέλιξη.
Αυτού του είδους τον πόλεμο όταν είσαι γνήσιος και αληθινός δεν τον κερδίζεις ποτέ (το λιγότερο 10 παιχνίδια είχαμε αλλοίωση αποτελέσματος εις βάρος μας). Έτσι οδηγηθήκαμε στα μπαράζ. Οι ισχυρισμοί μου ότι τουλάχιστον στα μπαράζ η διαιτησία θα μοιραστεί, για άλλη μια φορά έπεσε στο κενό.
Ευχαριστώ όλα τα παιδιά της ομάδας, τα ευχαριστώ για χίλιους λόγους μα πάνω από όλα γιατί μου έδωσαν το δικαίωμα να είμαι δίπλα τους και να τα θεωρώ οικογένεια μου. Λοιπόν μάγκες μην στεναχωριέστε και μην αγχώνεστε για τίποτα και για κανέναν, δεν έχετε να αποδείξετε τίποτα, περάσαμε τόσα όλοι μαζί, θα περάσουμε και το Σαββατιανό έχοντας τη συνείδηση μας καθαρή!».
