Βράχο, βράχο τον καημό μου…
Όταν χαρακτηρίζουμε κάποιον «βράχο» συνήθως εννοούμε το πρόσωπο που μένει σταθερό στις απόψεις του, που το διακρίνει ψυχικό σθένος και δύναμη, που δεν υποχωρεί από τις θέσεις και πεποιθήσεις του παρά τις όποιες αντιξοότητες ή απειλές. Και σίγουρα, ένα πρόσωπο με τέτοιες αρετές και χαρακτηριστικά, κερδίζει δίχως άλλο, την εύνοια και τον θαυμασμό όλων.
Δεν ξέρω πως, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό το προφίλ αναζητούν οι πολίτες κάθε φορά που καλούνται να επιλέξουν τον άνθρωπο στον οποίο θα αναθέσουν την διακυβέρνηση της χώρας. Και νομίζω ότι αυτές τις αρετές πίστευαν ότι διαθέτει ο Αλέξης Τσίπρας όταν τον επέλεγαν να αναλάβει το τιμόνι της κυβέρνησης.
Αν με ρωτήσετε και σήμερα θα σας πω ότι είμαι ένας από εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο πρωθυπουργός διακρίνεται γι αυτές τις αρετές.
Όμως τι μπορεί ή τι πρέπει να κάνει κανείς όταν η χώρα μοιάζει με σκάφος που ακυβέρνητο ή κακοκυβερνημένο κινδυνεύει να συντριβεί στα βράχια;
Όταν όλοι γύρω σου, σου υπενθυμίζουν σε όλους τους τόνους, ότι εμμένοντας στις απόψεις σου, αμετακίνητος σαν «βράχος» οδηγείς τη χώρα σου στα βράχια;
Ο Αλέξης Τσίπρας, όταν βρέθηκε μπροστά στο δίλλημα έκανε τις επιλογές του. Αν θα δικαιωθεί ή όχι αυτό θα το δείξει η ιστορία.
Απλά εμείς, επειδή είχαμε την ψευδαίσθηση ότι η αριστερά γνωρίζει από «βράχια»- όταν ο Καζαντζίδης τραγουδούσε το μοναδικό «βράχο- βράχο τον καημό μου» δεν περιέγραφε βέβαια τον καημό κάποιου αναχωρητή αλλά τα βάσανα του εξόριστου αριστερού τραγουδούσε- πιστεύαμε ότι θα μπορέσει να τα αποφύγει. Ξεχάσαμε μάλλον ότι το μέλλον φυγείν αδύνατον…
