Αυτός ο τόπος γεννά ακόμα πολιτισμό

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”37308″ img_size=”full”][vc_column_text]Μνήμες Οδύσσειας ξύπνησαν στην Ολυμπία

Το τραγούδι του Δυτικού πολιτισμού ξεκίνησε από τις ακτές της Ιωνίας. Από το στόμα ενός τυφλού που συνήθιζε να εξιστορεί τα κατορθώματα πανάρχαιων βασιλιάδων. Ένα τραγούδι τόσο δυνατό που ταξίδεψε από στόμα σε στόμα και έτσι διασώθηκε. Για χρόνια ζούσε μόνο στη μνήμη και στη λαλιά των ανθρώπων.

Φαντάζομαι τη συγκίνηση εκείνου του πρώτου ανθρώπου που «μάζεψε» όλους αυτούς τους στίχους, δίνοντας σάρκα και οστά στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο. Να βλέπεις αυτά τα μεγαλόπρεπα κείμενα στην ολότητά τους ξανά και ξανά, μέχρι που να αρχίσεις να αμφιβάλλεις για την ανθρώπινη φύση τους. Είναι δυνατόν ο άνθρωπος να είναι τόσο ευφυής; Είναι δυνατόν να είναι τόσο ακατανίκητα σαγηνευτικός και ταυτόχρονα τόσο ανυπέρβλητα σοφός ο λόγος του; Γεμάτος ομορφιά και γνώση;

Τότε ακριβώς, την στιγμή της πρώτης καταγραφής την οποία σύντομα μάλλον ακολούθησαν κι άλλες, άρχισε να εξασφαλίζεται ότι τα ομηρικά έπη, δε θα έσβηναν ποτέ. Αναπόφευκτα έγιναν τα θεμέλια της Δύσης, εκεί όπου πάτησαν όλοι μα όλοι οι μετέπειτα προκειμένου να συνεισφέρουν στο οικοδόμημα του δυτικού και εντέλει ανθρώπινου πολιτισμού.

Πρόσφατα βρέθηκε στην Αρχαία Ολυμπία πήλινη πλάκα του 3ου αιώνα μ.Χ. με απόσπασμα της Οδύσσειας. Όπως πολύ εύστοχα τέθηκε από τους ίδιους τους αρχαιολόγους, «διασώζει» 13 στίχους από την ραψωδία Ξ της Οδύσσειας, στην οποία περιέχεται και η ομιλία του Οδυσσέα στον Εύμαιο. Αυτό κι αν είναι σπουδαίο! Σε μία τόσο κρίσιμη συγκυρία για το προσφυγικό-μεταναστευτικό και για την Ελλάδα που είναι κατεξοχήν χώρα υποδοχής, από τους 12.110 στίχους βρέθηκαν εκείνοι οι οποίοι μεταξύ άλλων υμνούν την φιλοξενία και δείχνουν βαθύ σεβασμό για τα βάσανα των ξένων και των φτωχών. Γιατί εσύ Εύμαιε, παρότι φτωχός και πιο δυστυχής από τους δυστυχισμένους –δεν ήσουν προορισμένος για χοιροβοσκός–, δεν αρνήθηκες την βοήθειά σου στον ξένο, στον κατατρεγμένο. Γιατί είναι όλοι απ’ το Δία…

«Εύμαιε, και συ του απολογήθηκες, χοιροβοσκέ, και του ‘πες:  Ξένε, σωστό δεν το ‘χω ο ξένος μου να νιώσει αψηφισμένος,
κι ας είναι πιο από σένα δύστυχος˙ φτωχοί και ξένοι έρχονται
όλοι απ᾿ το Δία, κι είναι καλόδεχτο το χάρισμα μας πάντα,
όσο μικρό»[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]