Αυγούστιασε: Το τελευταίο φεγγάρι
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”69665″ img_size=”full”][vc_column_text]Οι ετοιμασίες είχαν ξεκινήσει μάλλον από νωρίς τ’ απόγευμα. Εμείς πάλι, κατηφορίσαμε στην παραλία αργά, για μια βουτιά της παρηγοριάς, όσο ακόμη το ηλιοβασίλεμα φώτιζε την αγέρωχη αγέραστη θάλασσα. Μέσα από την θάλασσα βλέπαμε τα παιδιά του μαγαζιού να πηγαίνουν πέρα-δώθε, στολίζοντας τον χώρο με όμορφα πραγματάκια και φροντίζοντας μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Έδιναν την εντύπωση ότι ετοιμάζονταν για κάποια επίσημη εκδήλωση ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Μετά από λίγη ώρα το μυστήριο λύθηκε. Όλος αυτός ο σαματάς γινόταν για το φεγγάρι το οποίο είχε ήδη ανατείλει και υψωνόταν αργά, σε όλη την χρυσή του μεγαλοπρέπεια. Η πανσέληνος. Η πανσέληνος που γαληνεύει τις ψυχές και καταλαγιάζει τις πληγές. Έμοιαζε με οφθαλμαπάτη. Σαν κάποιος εκεί πάνω να διασκέδαζε παίζοντας με τις ευαίσθητες χορδές μας, σαν μουσικό όργανο. Από τα ηχεία πάντως ακουγόταν απαλά Χατζιδάκις… «Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά, αν με πίστευες λιγάκι, θα ΄ταν όλα αληθινά»…
Εκεί περάσαμε το βράδυ. Ώρες κάτω από τον λαμπρό νυχτερινό ουρανό, με λιγοστούς καλούς φίλους, με τη θάλασσα να κυματίζει σαν μετρονόμος της πλάσης και φυσικά με την πανσέληνο που γινόταν όλο και πιο φωτεινή στην αιώνια διαδρομή της, ανάμεσα σε αστέρια και λοιπά μυστήρια του σύμπαντος. Καθίσαμε και δεν λέγαμε να φύγουμε με τίποτα, παρότι η επομένη ήταν εργάσιμη. Δεν θέλαμε να πιστέψουμε μάλλον ότι όσο μαγική κι αν ήταν αυτή η νύχτα, κάποια στιγμή θα έφτανε στο τέλος της. Και αυτή η υπέροχη ολόγιομη Σελήνη θα έσβηνε, θα χανόταν για πάντα κάπου στη Δύση.
Όλα άλλωστε έχουν ένα τέλος. Όλα. Tίποτε δεν κρατάει για πάντα. Τούτη η αενάως στερνή γνώση είχε αρχίσει φαίνεται να μεγαλώνει στο πίσω μέρος του μυαλού μας, παρά το γεγονός ότι εξακολουθούσαμε να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων. Βοηθούσε κι ο Αυγουστιάτης, ο οποίος έρρεε άφθονος, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να θολώσει την λογική˙ να μας βυθίσει περαιτέρω σε μια γλυκιά παραίσθηση.
Λίγο από περιέργεια, για να δω πώς θα αντιδρούσε η παρέα, και λίγο περισσότερο από ανάγκη να μιλήσω ακριβώς γι’ αυτό, πέταξα τάχα αδιάφορα την φράση «Τελευταία πανσέληνος του καλοκαιριού απόψε. Το τελευταίο φεγγάρι…». Άφησα τις λέξεις να πλανώνται ρητορικά στον αέρα αλλά όλοι με κοιτούσαν σιωπηλοί. Προδόθηκα από μόνος μου, αν και η σιωπή τους, τους πρόδιδε κι αυτούς.
Έτσι είναι. Το καλοκαίρι τελειώνει. Σύντομα θα δούμε τα πρώτα φύλλα να πέφτουν από τα δέντρα, στρώνοντας ένα απαλό σεντόνι για να περάσει το Φθινόπωρο. Μερικοί κοφτοί αναστεναγμοί οριοθέτησαν τον συναισθηματικό μας κόσμο, σηματοδοτώντας την μετάβαση από τον ενθουσιασμό για την θεσπέσια νύχτα που τώρα ζούσαμε, στην αδυσώπητη μελαγχολία για την επόμενη πράξη. Αν θα μπορούσαμε να μείνουμε λίγο παραπάνω σ’ εκείνη τη γωνιά, σ’ εκείνη τη φάση, σ’ αυτό το φοβερό φεγγάρι που μας έκανε μάγια, κι ύστερα μας εγκατέλειψε αβοήθητους σε μία θάλασσα μελαγχολίας.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
