Απόψε ονειρεύτηκα μία άλλη πόλη
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”68922″ img_size=”full”][vc_column_text]Λίγο παραπέρα από το αρχαιολογικό μουσείο, μια μεγάλη παρέα κατηφορίζει για το αμάξι. Από απόσταση δεν μπορούσες να δεις καλά, αλλά πάλι, το σκοτάδι δεν μπορούσε να κρύψει τις χαρούμενες φωνές και τα παιδικά γέλια. Ίσως δύο ή τρεις οικογένειες με παιδιά που έφαγαν και ήπιαν με την ψυχή τους, κρίνοντας από την διάθεση και τις σκόρπιες λέξεις που άφηναν να αιωρηθούν απαλά στο νυχτερινό αέρα.
Κάπως έτσι, με τις ζωηρές φωνές των επισκεπτών να σβήνουν σιγά σιγά, εν μέσω μιας μεγαλοπρεπούς λευκής νύχτας στον Πύργο, άρχισε ήδη να επιβραδύνει και ο ρυθμός των πραγμάτων. Λέω «επισκεπτών» γιατί τελευταία μού έχει δημιουργηθεί (εσφαλμένα ίσως) η εντύπωση ότι μόνο οι μουσαφιραίοι διασκεδάζουν πραγματικά σ’ αυτόν τον τόπο. Θα έρθουν κάθε καλοκαίρι και θα αναστατώσουν ευχάριστα το μικρό μας χωριό κι ύστερα θα φύγουν το ίδιο ξαφνικά για τις ζωές τους, τα σπίτια τους, τα προβλήματα που κουβαλά η καθημερινότητα όπου κι αν εκτυλίσσεται.
Εξάλλου, όπως φάνηκε και φέτος, είναι πια πολλοί εκείνοι οι οποίοι τους περιμένουν, όχι μόνο στην πρωτεύουσα αλλά και στα πλείστα χωριά τα οποία έμοιαζαν με αναστημένα θαύματα τούτες τις μέρες. Γέμισε ο τόπος ανθρώπους! Φύτρωναν εδώ και κει, σε κάθε γωνιά του νομού, από τον παραθαλάσσιο κάμπο μέχρι τα πλέον ορεινά του νομού. Ευχαριστιόσουν να τους ακούς να συζητούν, να λένε για τη ζωή τους, για το πώς έφυγαν αλλά και κάποιους να έχουν κατά νου να γυρίσουν κάποια στιγμή με το καλό.
Τότε μόνο καταλαβαίνεις πόσος κόσμος έχει μεταναστεύσει αλλά και πόση ζωτικότητα θα έδινε όλος αυτός ο πληθυσμός, αν ποτέ γινόταν να επιστρέψει, όχι μόνο στην οικονομία αλλά γενικότερα σε όλες τις εκφάνσεις του τοπικού βίου. Πάλι καλά που εμφανίζονται κάθε δεκαπενταύγουστο δηλαδή. Κάτι είναι κι αυτό γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να λησμονήσουμε ποιοι είμαστε και κυρίως ποιο είναι αυτό το κομμάτι μας που πάντα μας λείπει.
Το ίδιο ισχύει και για τον Πύργο, ο οποίος έζησε ξανά θερινά μεγαλεία και μεταμορφώθηκε σε μία άλλη πόλη, όχι μόνο την 19η νύχτα του Αυγούστου αλλά και όλες τις προηγούμενες. Κόσμος και κοσμάκης. Ψώνια στην αγορά, βόλτα στην πλατεία και μετά καφεδάκι, ουζάκι, ποτό κλπ. Μια ζωή την έχουμε, λέει το τραγούδι και αυτό ακριβώς έκαναν όλοι όσοι μας θυμήθηκαν.
Με αυτές τις σκέψεις άφησα πίσω μου εκείνη την παρέα, ευχόμενος να επιστρέψουν και ξεκίνησα την μικρή μου Οδύσσεια για την θάλασσα.
Λίγο αργότερα θα βρεθώ και γω στην βολική γωνιά μου. Μέσα σε αυτά τα λιγοστά τετραγωνικά μέτρα ευλογημένης γης, αφήνω το βλέμμα μου να πέσει μαζί με το κόκκινο μισοφέγγαρο, που κι απόψε βυθίζεται άδοξα στα νερά του Ιονίου. Τα φώτα του Κατακόλου λαμπυρίζουν όλο το βράδυ και κάνουν το ταξίδι μου ακόμη πιο «ονειρικό». Απόψε ονειρεύτηκα μία άλλη πόλη. Μία άλλη Ηλεία.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
