Από ψευδαίσθηση σε ψευδαίσθηση

Η νέα κρίση που ξέσπασε στις σχέσεις μας με τους δανειστές, με αφορμή την απόφαση του πρωθυπουργού να αναδιανείμει ένα ελάχιστο μέρος από το πλεόνασμα μαμούθ που κατέγραψε ο προϋπολογισμός του 2016 (σύμφωνα με τα στοιχεία του 11μήνου που ανακοίνωσε το γενικό λογιστήριο του κράτους άγγιξε τα 7,5 δις ευρώ) στους χαμηλοσυνταξιούχους, και την αήθη αντίδραση του γερμανού υπουργού Οικονομικών, επιβεβαίωσε με τον πιο κατηγορηματικό και συνάμα οδυνηρό τρόπο ότι τα μνημόνια που έχουμε προσυπογράψει με τους θεσμούς δεν συνιστούν μόνο συμφωνίες για την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική που πρέπει να τηρούμε απαρέγκλιτα αλλά και εκχώρηση κάθε έννοιας εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Είναι πλεόν πασιφανές ότι ούτε η κυβέρνηση της χώρας ούτε η Βουλή των Ελλήνων, μπορεί να αποφασίζει και να νομοθετεί οτιδήποτε, εάν προηγουμένως οι δανειστές δεν έχουν δώσει την συγκατάθεση τους. Ακόμα και στη περίπτωση που οι στόχοι που έχουν επιτευχθεί, είναι πολύ μεγαλύτεροι από αυτούς που προβλέπουν οι μεταξύ μας συμφωνίες- όπως συμβαίνει τώρα- αυτό κατά την αντίληψη τους, ουδόλως σημαίνει ότι έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε χρήση έστω και μικρού μέρους του πέραν της συμφωνίας πλεονάσματος κατά τη κρίση μας. Ακόμα κι αν αυτό χρησιμοποιείται για να απαλύνει τις βαθιές πληγές που έχει δημιουργήσει η κρίση και η σκληρή λιτότητα στο πιο αδικημένο τμήμα της κοινωνίας.

Η άποψη ότι η οικονομική αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, δεν σηματοδοτεί εθνικές υποχωρήσεις αποτελεί μια ακόμη ψευδαίσθηση του πολιτικού μας προσωπικού.

Δυστυχώς η οικονομική αποτυχία δεν έχει μόνο αποσαθρώσει τον κοινωνικό ιστό αλλά έχει διαβρώσει την ίδια την υπόσταση της χώρας.