Αντικείμενα ιστοριών ανθρώπων
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”28823″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…
Ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν και μετά τον θάνατό τους είναι τα αντικείμενα. Πόσες φορές δεν έχουμε δει στα μουσεία της Ελλάδας και του κόσμου αντικείμενα τα οποία χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητα της δουλειάς και της ζωής τους οι μεγάλες μορφές της ιστορίας; Από μία πένα μέχρι ένα ολόκληρο σπίτι, οι μεταγενέστεροι προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να κατανοήσουν και να συνθέσουν το παζλ των προσωπικοτήτων οι οποίες άλλαξαν, άλλες σε μεγαλύτερο και άλλες σε μικρότερο βαθμό, τον ρου της ιστορίας. Κι αυτό γιατί όλα τα βιβλία του κόσμου δεν αντικαθιστούν τη γνώση που μπορείς να αποκομίσεις ή τα συμπεράσματα τα οποία μπορείς να εξάγεις βλέποντας με τα μάτια σου και πιάνοντας με τα χέρια σου ένα αντικείμενο.
Στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας κατανόησης αλλά και θαυμασμού της εμβληματικής προσωπικότητας του Καρόλου Κουν, το Θέατρο Τέχνης διοργανώνει μία ξεχωριστή έκθεση για τα 75 χρόνια από την γέννησή του. Όπως διαβάζουμε στην επίσημη ιστοσελίδα, «στην έκθεση παρουσιάζονται 75 αντικείμενα, με καλλιτεχνική και συναισθηματική αξία, από τη μακρόχρονη πορεία του Θεάτρου Τέχνης, από την ίδρυση του το 1942 από τον Κάρολο Κουν έως σήμερα. Κοστούμια, τμήματα σκηνικών και σκηνικά αξεσουάρ ιστορικών παραστάσεων, όπως οι Όρνιθες και οι Πέρσες, προγράμματα, αφίσες, φωτογραφίες κ.ά, πολλά εκ των οποίων εκτίθενται για πρώτη φορά κι αποτελούν μέρος της θεατρικής ιστορίας του τόπου μας, καθώς έχουν φιλοτεχνηθεί από σημαντικούς συνεργάτες του Θεάτρου Τέχνης».
Προφανώς η επιλογή των 75 αντικειμένων, όπως εξηγεί στη συνέχεια η ανακοίνωση, είναι συμβολική καθώς το θέατρο έχει στην κατοχή του δεκάδες χιλιάδες αντικείμενα και ένας από τους βασικούς σκοπούς της έκθεσης ήταν ακριβώς ώστε να κινητοποιήσει κοινό και φορείς για την ανάδειξη αυτού του πολύτιμου υλικού. Ωστόσο ακόμα και μέσα από αυτά τα λιγοστά αντικείμενα, ο επισκέπτης διαισθάνεται παντού την παρασκηνιακή παρουσία του Κουν. Σα να είναι κρυμμένος κάπου εκεί πίσω στις σκιές και να παρατηρεί ακόμη: τους ανθρώπους, τα πράγματα, τη ζωή και την τέχνη να συμπλέκονται σε ένα αέναο παιχνίδι φθοράς και δημιουργίας.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
