Αναπολώντας το χθες: «Ο λύκος που νικάει…»
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα μαύρα μνημονιακά χρόνια δεν μας έκλεψαν μόνο το βιός μας και τους κόπους μας. Μας πήραν μαζί υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Μείναμε γυμνοί σε ένα τοπίο που περισσεύει η χυδαιότητα, γεμάτο χολή και δηλητήριο.
Παντού φτηνές ειρωνείες και προσωπικές επιθέσεις χωρίς ίχνος ουσίας και κριτικής. Αναρωτιέσαι ποιος μας τάισε και ποιος μας πότισε τόσο μίσος. Μου ’ρχεται στο νου η ιστορία του μικρού ινδιάνου που απορούσε όταν άκουγε τον παππού του να του λέει ότι υπάρχει ένας καλός και ένας κακός λύκος μέσα σε όλους μας.
Κι όταν κάποια στιγμή τον ρώτησε «ποιος λύκος νικάει;» ο σοφός γέροντας του απάντησε «εκείνος που ταϊζεις παιδί μου». Έτσι και εμείς. Προτιμήσαμε να ταϊζουμε τον φθόνο και τη ζήλια, την ματαιοδοξία και την αλαζονεία.
Γίναμε όλοι άτεγκτοι κριτές. Ούτε λίγο νερό δεν ρίξαμε μπας και ανθίσει η επιείκεια και η ανοχή. Και όλα αυτά μόνο και μόνο για να καλύψουμε το απέραντο κενό και την ανεπάρκειά μας…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
