Αναπολώντας το χθες: Η μοιρασιά της καρδιάς της…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]
Κοίταξε το χαρτί της σύνταξης και αναστέναζε.
Λίγα τα χρήματα και που να τα πρωτακουμπήσει. Είναι λογαριασμοί, είναι το σούπερ μάρκετ και προπαντός τα εγγόνια. Πώς να τα ξεχάσει μέρες που’ ναι. Όμως όσο κι αν επιστρατεύει την εμπειρία της ζωής δεν βγαίνει ο λογαριασμός.
Σκέφτεται να’ ταν τρόπος να μπορούσε να βγάλει λίγα χρήματα παραπάνω. Από την άλλη όμως, τι μπορεί να κάνει πια στην ηλικία της. Πέρασε ο καιρός που σκαρφιζόταν απίθανους τρόπους για να μπολιάζει τον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Ο άντρας της, ο άνθρωπος που είχε φέρει τον κόσμο στα πόδια της, απ’ την απέναντι πλευρά του τραπεζιού της χαμογελάει. Πάντα της έλεγε πως είναι καλή σ’ αυτά και πως και τούτη τη φορά θα κάνει το «θαύμα» της.
Κοίταξε πάλι το χαρτί της σύνταξης, το δίπλωσε προσεκτικά και το βαλε στη τσέπη της ρόμπας της.
Ιεράρχησε στο μυαλό τη δίκαιη μοιρασιά. Τη μοιρασιά της καρδιάς της. Πρώτα τα εγγόνια και για τα άλλα βλέπουμε. Η πείρα της, της έλεγε ότι «κάπως θα τη βγάλουμε».
Άλλωστε πάντα υποστήριζε ότι ζωή είναι να μην ζεις για τον εαυτό σου. Μια «συνταγή που της έβγαζε πάντα πλεόνασμα…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
