Αναπολώντας το χθες: Δυο χρόνια λύπης

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”15968″ img_size=”full”][vc_column_text]Δυο χρόνια δάκρυα και στεναγμοί, οδύνης και απελπισίας, άγχους και καρτερικότητας. Δυο χρόνια ακόμα κόλασης στα μαύρα και ολέθρια χρόνια της σκληρής επιλεκτικής λιτότητας και των μνημονίων.

Με τις ελπίδες και τις προσδοκίες όσων τουλάχιστον ψήφισαν ενάντια του «σχεδίου» που μας πρότειναν οι θεσμοί να χάνονται στο απύθμενο πηγάδι μιας σκληρής πραγματικότητας που δεν μπορούσαμε ή δεν θέλαμε να κοιτάξουμε κατάματα. Παραδομένοι στις ψευδαισθήσεις αυτών που μας έταξαν τη μεγάλη ανατροπή.

Προδομένοι όχι γιατί συνειδητά μας είπαν «ψέματα πολλά», αλλά αφελείς –όπως και κείνοι- πιστέψαμε ότι έφτανε να θέλουμε, για να νικήσουμε τους ισχυρούς.

Πώς τα πράγματα θα άλλαζαν αρκεί να διώχναμε τα λαμόγια που δεκαετίες ρήμαξαν τον τόπο. Που σήκωσαν πάλι κεφάλι και «δικαιωμένοι» θέλουν να μας πείσουν ότι η μόνη αναγκαία συνθήκη για να βγούμε από τα χρέη, είναι να υπογράψουμε την εθνική μας ταπείνωση.

Γιατί η αξιοπρέπεια είναι είδος πολυτελείας και στοιχίζει ακριβά. Και που δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να μας διαφωτίσουν ποιος ευθύνεται για αυτά τα χρέη. Που ωστόσο είχαν το θράσος να μας κατηγορήσουν ότι «μαζί τα φάγαμε».

Δυο χρόνια ακόμα δύσμοιρα αβάσταχτα γιατί τα όνειρα δεν πήραν εκδίκηση. Δυο χρόνια λύπης «σύντροφοι»…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]