Αθανασόπουλος Παναγιώτης: Ιατρός Ιπποκρατικός και αδωρότατος χρημάτων
Κορυφαίος επιστήμονας, απαράμιλλος και χαρισματικός χειρουργός, πρόσωπο υψηλού ήθους και κύρους, φιλάνθρωπος και αφιλοκερδής.
Ο ιατρός Παναγιώτης Αθανασόπουλος, φορέας των σπάνιων αυτών ιδιοτήτων, ήταν πολύ φυσικό να ενταχθεί στη «Σχολή του Ιπποκράτη», να τηρήσει απαρεγκλίτως δια βίου τον Όρκο αυτού του θεμελιωτή της επιστημονικής Ιατρικής και να κατακτήσει ως σωτήρας τις καρδιές των χιλιάδων θεραπευθέντων ασθενών του.
Εμπιστευόταν ως επί το πλείστον και εφάρμοζε, όπως έλεγε, την «Ιπποκράτειο εξέταση», την κλασική δηλαδή μέθοδο εξέτασης [:ακρόαση, επίκρουση, ψηλάφηση, επισκόπηση] και μέσω αυτής κατέληγε στην διάγνωση της ασθένειας.
Ο όρκος του Ιπποκράτη, τον οποίον ομνύουν όλοι οι γιατροί καθώς και το σύνολο του ιπποκρατικού έργου διατρέχονται από ένα υψηλό ήθος αντάξιο της επιστημονικής σημασίας τους.
Ο σπουδαίος αυτός γιατρός ακολουθούσε πιστά τις παραινέσεις του Ιπποκράτη, σύμφωνα με τις οποίες ο καλός γιατρός δεν πρέπει να επιδιώκει το συμφέρον του αλλά κυρίως την καλή του φήμη, να μην εξωθείται από την απληστία του στην απανθρωπία, αλλά να θεραπεύει τον ξένο ή τον φτωχό δωρεάν. Αδωροδόκητος και αφιλάργυρος ιατρός, ωσάν ένας σύγχρονος Άγιος Ανάργυρος, άσκησε ευόρκως και φιλανθρώπως, ανιδιοτελώς και απολύτως επιτυχώς το ύψιστο ιαματικό λειτούργημά του!
Μετά το πέρας των εγχειρίσεων εξήρχετο του χειρουργείου φορώντας ακόμη την συνήθως ματωμένη χειρουργική στολή του με κατεβασμένη τη μάσκα ως το λαιμό και ενημέρωνε τους αγωνιώντες γύρω του συγγενείς των χειρουργηθέντων ασθενών.
Προχωρώντας έφτανε ως την αίθουσα των επισκεπτών και συνέχιζε την ενημέρωση ενώπιον πλήθους πλέον ακροατών. Ενημέρωση δημόσια και ανοιχτή, χωρίς εκείνα τα «για την ενημέρωση στο γραφείο μου», ή «περάστε από το γραφείο μου». Δεν γνώριζε ούτε το χρώμα που είχαν «τα φακελάκια»!
Άριστος γνώστης της Χειρουργικής, και οξυνούστατος,αναδείκνυε την θαυμαστή ευστροφία του και την τόλμη του κατά την λυσιτελή αντιμετώπιση των προκυπτουσών δυσκολιών επί της χειρουργικής κλίνης.
Προσηνής και φιλικός προς αυτούς που επρόκειτο να χειρουργηθούν, τους μετέδιδε την ελπίδα και την βεβαιότητα ότι «όλα θα πάνε καλά»!
Τόσο πολύ είλκυσε αβιάστως την αγάπη και την λατρεία των συνανθρώπων του, ώστε, όταν επιχειρήθηκε το «άφρον πραξικόπημα», της εκδίωξής του από το Νοσοκομείο Κρεστένων, από το Ναό της ιαματικήςκολυμβήθρας του, όλο το πλήθος που τον λάτρευε εξεγέρθηκε σύσσωμο και ως φράγμα απόρθητο απέτρεψε το άγος…
Είχα την ευλογία να με τιμήσει αυτό το λαμπρό πρόσωπο με το νυστέρι του και τη φιλία του. Και όταν με καλούσε στο γραφείο του μου ζητούσε να έχω μαζί μου ένα Σωκρατικό διάλογο, τους Νεκρικούς διαλόγους του Λουκιανού, εκκλησιαστικούς ύμνους κ.ά.. Αρεσκόταν να διαβάζουμε τα κείμενα και να τα αναλύουμε.
Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Άγιος Θεός του διεμήνυσε να μεταβεί ουρανοδρόμος στην «αιώνια γαλήνη»,για να συγκατοικήσουν! Και «έφυγε» για να μείνει, γιατί η επίγεια μνήμη δεν του επέτρεψε την λήθη.
Θα μου επιτραπεί, υποθέτω, εν κατακλείδι να προβώ σε μία παραίνεση:
Η γενέτειρα του Φλόκα, που του έδωσε τη ζωή καθώς και το Νοσοκομείο Κρεστένων και ο Δήμος Κρεστένων-Ανδρίτσαινας, φορείς και χώροι στους οποίους πρόσφερε τη ζωή του, να στήσουν από κοινού έναν ανδριάντα που να υπενθυμίζει σε όλους τον βαρύτιμο θησαυρό των θαυματουργικών ιατρικών του άθλων, και ιδίως των 30.000 εγχειρίσεων που εδώρισε ως ευεργέτης στους συναθρώπους του.
Δάγκαρης Γεώργιος
Φιλόλογος, Σαμικό
