«Ήταν για μας δάσκαλος, σύμβουλος και πρόθυμος συνεργάτης»: (Από την εκδήλωση για τον ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο, στο Πολύεδρο της Πάτρας)

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”71781″ img_size=”full”][vc_column_text]Μια βραδιά αφιερωμένη στον Πυργιώτη ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο, διοργάνωσε την Πέμπτη το βράδυ στο βιβλιοπωλείο Πολύεδρο στην Πάτρα, ο  Σύνδεσμος Φιλολόγων περιοχής Πατρών, οι εκδόσεις Κίχλη και το βιβλιοπωλείο Πολύεδρο, με αφορμή τα δέκα χρόνια από τον θάνατό του.

Μεταξύ των ομιλητών ο Διονύσης Κράγκαρης, μέλος της πολιτιστικής ομάδας “Φράγμα” Λεχαινών που μίλησε όπως και ο ίδιος είπε, για τον  άνθρωπο- ποιητή  Παυλόπουλο, για το πως γνωρίστηκαν, πώς στάθηκε δάσκαλος και συνεργάτης, πώς ο ίδιος λειτούργησε στη μικρή κλειστή κοινωνία του Πύργου στην οποία επέλεξε να μείνει μια ολόκληρη ζωή.

«Στόχος μου να καταδείξω την αλληλεγγύη που διαπερνά με έναν αδιόρατο πολλές φορές τρόπο τις σχέσεις των ανθρώπων, την αναζήτηση και τη συνεύρεση ιδεών και ανθρώπων, τις αξίες που πάντα επιβιώνουν από κάθε κρίση και αμφισβήτηση.

Τον Γιώργη Παυλόπουλο μας τον σύστησε ο Τάκης Σινόπουλος. Με υπόδειξη και  προτροπή του αναζητήσαμε τον φίλο του ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο .Τον συναντήσαμε για πρώτη φορά μαζί με τον Ανδρέα  Φουσκαρίνη στο γραφείο του στο πατάρι του ΚΤΕΛ Ηλείας στον Πύργο επί της οδού Μανωλοπούλου,  όπου εργαζόταν ως γραμματέας. Αποδέχτηκε με χαρά την πρόσκλησή μας και η παρουσίασή του έγινε στις 21 Ιανουαρίου 1979 στην Δημοτική Βιβλιοθήκη  Λεχαινών με εισηγήσεις των Θόδωρου Βαρουξή και Ανδρέα  Κουμπαρούλη.

Ο Γιώργης Παυλόπουλος είχε  μέχρι τότε εκδώσει μία ποιητική συλλογή, το Κατώγι (1971) και η συζήτηση περιεστράφη στα ποιήματα της συλλογής αυτής. Πάντως ο Παυλόπουλος μας διάβασε και άλλα ποιήματά του από την επόμενη συλλογή του Το Σακί που κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα (1981) από τις εκδόσεις Κέδρος.

Η γνωριμία μας με τον Γιώργη Παυλόπουλο και προηγουμένως με τον Τάκη Σινόπουλο, μας άνοιξε τις πόρτες για να έλθουμε σε άμεση επαφή και με τους άλλους Πυργιώτες λογοτέχνες και καλλιτέχνες που στα χρόνια της Κατοχής συγκρότησαν την περίφημη Ομάδα του Πυργιώτικου Παρνασσού, και συγκεκριμένα  τον χαράκτη Θανάση Εξαρχόπουλο, τον ζωγράφο Δανιήλ, τον Θοδωράκη Βαρουξή, τον Τάκη Λουμιώτη, τον Κωνσταντίνο Ηλιόπουλο, και στη συνέχεια τον νεότερο πεζογράφο Ηλία Χ.Παπαδημητρακόπουλο.

Η φιλία και η συνεργασία με τον Γιώργη Παυλόπουλο

Ο Γιώργης Παυλόπουλος από την πρώτη στιγμή στάθηκε δίπλα μας, στο Σύλλογο και στο περιοδικό του τον Διάλογο και μας βοήθησε ουσιαστικά σε κάθε μας προσπάθεια. Ενδεικτικά αναφέρω τα δύο αφιερώματα που έγιναν με τη συμβολή του, Το αφιέρωμα στον Πυργιώτικο Παρνασσό (τχ 18/1983) και στον πεζογράφο και επιστήθιο φίλο του Νίκο Καχτίτση (τχ 11/1980).

Η φιλία και η συνεργασία μας με τον Γιώργη Παυλόπουλο  συνεχίστηκε και στη νέα συλλογική μας προσπάθεια με την Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα και το περιοδικό ΕΚ ΠΑΡΑΔΡΟΜΗΣ συνεχώς από το 1984. Στα πλαίσια αυτά και στις εκδηλώσεις του Σταθμού,  οργανώσαμε παρουσίασή του τον Νοέμβρη του 2003,παρουσίαση της αλληλογραφίας  του με τον Νίκο Καχτίτση τον Δεκέμβρη του 2004, ενώ μετά τον  Γενάρη του 2013 οργανώσαμε τιμητική εκδήλωση στη μνήμη του καλώντας τους Ηλείους φίλους του να καταθέσουν τις προσωπικές τους αναμνήσεις. Ο Γιώργης Παυλόπουλος ερχόταν σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις μας θεωρώντας τον εαυτό του άτυπο μέλος της Ομάδας.

Όλα τα παραπάνω είναι ενδεικτικά νομίζω της σχέσης που είχε ο Γιώργης Παυλόπουλος  με τον τόπο του, την Ηλεία και τους ανθρώπους της που είχαν σχετικά με αυτόν ενδιαφέροντα. Από μαθητής ακόμη με την παρέα του Πυργιώτικου Παρνασσού και του Οδυσσέα, στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, νοιαζόταν για την πνευματική προκοπή του τόπου του. Και στη συνέχεια παρά τη φυσική του αναπηρία, έδινε το παρών σε κάθε πνευματική και πολιτιστική δραστηριότητα του Πύργου. Και στην Πολιτιστική Εταιρεία και στην Κινηματογραφική Λέσχη και στην Θεατρική Ομάδα και στη Δημόσια Βιβλιοθήκη, της οποίας ήταν τακτικό μέλος από του 1982 και Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου  της από το 1994-2003. Να μη παραλείψω να αναφέρω την έννοια του για το περιβάλλον και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της περιοχής και συγκεκριμένα τους αγώνες του για την Αρχαία Φειά.

Στο σπιτάκι στον Αγιαντρέα

Εκεί σε ένα σπιτάκι, στον Αγιαντρέα περνούσε τα καλοκαίρια του ζωγραφίζοντας κι αγναντεύοντας το πέλαγος. Εκεί υποδεχόταν τους φίλους του, εκεί εμπνεύστηκε και  έγραψε πολλά από τα ποιήματά του  .

Ευγενής και προσηνής σε όλους, φιλόξενος και γενναιόδωρος, απλός και εγκάρδιος στις σχέσεις του, ήταν για μας μια όαση γνώσης και καλοσύνης και αναζητούσαμε συχνά τη συντροφιά του κι αυτός μας υποδεχόταν πάντα με αγάπη και ζεστασιά και μεις αφηνόμαστε στις ατέλειωτες αφηγήσεις του, αφού είχε κι αυτό το εξαίσιο  χάρισμα του λόγου και στα ποιήματά του που μας διάβαζε κάθε φορά. Ήταν για μας δάσκαλος, σύμβουλος και πρόθυμος συνεργάτης.

Πολλές φορές ύστερα από μιαν απώλεια λέμε ότι ο τόπος φτωχαίνει. Στην περίπτωση του Παυλόπουλου , τώρα μάλιστα που πέρασαν 10 χρόνια, καταλαβαίνουμε πόση αλήθεια  κρύβει αυτή η φράση.

Παρηγοριά για όλους μας είναι το έργο που άφησε και είναι ευτύχημα που του δόθηκε ο χρόνος να το ολοκληρώσει με επτά ποιητικές συλλογές  και με αυτό να συγκαταλέγεται στους  επιφανέστερους έλληνες ποιητές της μεταπολεμικής γενιάς.

Διονύσης Κράγκαρης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]