Ζωή Μπέκιου: Το υφαντό είναι (γυναικεία) υπόθεση

Γράφει η Ζωή Μπέκιου

Πάντα, σε όλα τα πράγματα 
σε αυτή την μικρή και μεγάλη ζωή που ζούμε
έρχεται εκείνη η στιγμή, 
η πολυπόθητη, που όλοι επιθυμούν. 

Ξαφνικά, όλα όσα είδες, 
όλα όσα άκουσες, όλα όσα είπες 
δένονται με μία μαγική αόρατη κλωστή 
και γίνονται ένα τεράστιο υφαντό 
και τυλίγουν τον κόσμο ολόκληρο. 

Το δικό μου υφαντό μοιάζει μαύρο, 
ίσως κόκκινο, ματωμένο, 
πάντως καλά μαντάτα δε μου φέρνει. 

Με βρήκε σε άτυχη στιγμή, 
πάνω που έφτιαχνα τη βαλίτσα μου 
για μία χώρα ονειρική, 
με πέτυχε να μου θυμίσει και καλά 
ποιο είναι το  άλλο και το δεύτερο φύλο. 

«Δεν υπάρχουν πια αυτοί οι όροι» του εξήγησα «είμαστε όλοι άνθρωποι, μόνο ανθρώπους βλέπω εγώ»

«Πάψε πια» φώναξε 
με κάθισε στην βαριά καρέκλα άρχισε να μου λέει 
πως όντως εδώ που εγώ τώρα ζούσα
ήταν όλα περίπου έτσι.

Σε μία άλλη χώρα όμως, 
όχι και τόσο μακρινή, 
όχι και τόσο μικρή, 
υπήρχαν άλλοι, 
δεύτεροι, 
υποδεέστεροι 
ή μάλλον ας το ξεκαθαρίσουμε άλλες, 
δεύτερες, 
υποδεέστερες,
ήταν γυναίκες, αυτό βέβαια ήταν αυτονόητο.

Επιμύθιο: Στο «διαδικτυακό χωριό» που ζούμε οι αποστάσεις μοιάζουν μεγαλύτερες ακόμα και από τις πραγματικές, σαν ταξίδι στο διάστημα, ευχάριστα όλοι παρακολουθούμε, γνωρίζουμε τους εαυτούς μας να δικαιολογούμε. 

Σας ρωτώ λοιπόν, αν η γύμνια τους αυτή, η φυσική, πρέπει να τις κάνει να ντρέπονται τόσο πολύ που να μην βλέπουν, να μην ακούν, να μην μιλούν, τότε γιατί δε γινόμαστε εμείς τα μάτια τους, τα αυτιά τους, η λαλιά τους; 

Είναι πια τόσο δύσκολο να βαστήξουμε δύο χαρακτήρες;