Zizanio News: Μαρισόφη Καλομοίρη: Κι αν ήσουν στη θέση τους;
Πρεμιέρα κάνει σήμερα στην Πρωινή το ZizanioNews, το εργαστήριο δημοσιογραφίας για τη δραστηριότητα του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νεους και της 19ης Camera Zizanio, με κείμενα παιδιών που δημοσιεύονται κάθε χρόνο στην εφημερίδα μας και στο https://zizanionews.wordpress.com. Την στήλη εγκαινιάζει με ένα επίκαιρο άρθρο της για το Προσφυγικό και την Μετανάστευση η 16χρονη μαθήτρια Μαρισόφη Καλομοίρη που αξίζει να διαβάσετε, καταγράφοντας τις σκέψεις και τις απόψεις ενός νέου ανθρώπου για ένα «καυτό» και επίκαιρο θέμα των καιρών μας…
Γράφει η Μαρισόφη Καλομοίρη, 16 ετών
Μετανάστευση μια λέξη με βαθιές ρίζες στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά και επίκαιρη όσο ποτέ. Οι άνθρωποι από την αρχαιότητα συνήθιζαν να μεταναστεύουν αναζητώντας άλλες φορές τροφή, άλλες για να γλυτώσουν από τις εισβολές νέων φυλών και άλλες ψάχνοντας για μια καλύτερη μοίρα σε καινούριους τόπους. Στον 21ο αιώνα η μετανάστευση δεν έχει σταματήσει, οι άνθρωποι ακόμα δεν μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι στον τόπο τους και αναγκάζονται να φύγουν, κυνηγώντας τα όνειρά τους.
Οι αιτίες είναι πολλές και διαφορετικές σε κάθε περίπτωση. Πρώτα-πρώτα, οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα φυγής: φτώχεια, μεγάλη ανεργία, αδυναμία διαβίωσης, έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και εκπαίδευσης αναγκάζουν τους ανθρώπους να μεταναστεύσουν. Επίσης, οι πολιτικές διώξεις από ανελεύθερα καθεστώτα, η εμφάνιση και έξαρση εθνικιστικών κινημάτων, οι θρησκευτικοί διωγμοί και το χειρότερο από όλα ο εφιάλτης του πολέμου οδηγούν σε φυγή πολλούς απελπισμένους. Πόσο να αντέξει ο άνθρωπος την ανάσα του θανάτου πλάι του; Πόσο να ζήσει κανείς χωρίς τροφή, νερό και φάρμακα μέσα στα χαλάσματα;
Από την άλλη πλευρά, είναι και ο Δυτικός πολιτισμός, η «κοινωνία της αφθονίας» που γοητεύει πολλούς και τους παρασύρει να αναζητήσουν στη Δύση τις ευκαιρίες που τους στερεί η δικιά τους πατρίδα. Σ’ αυτό φυσικά, συμβάλλει η προβολή του «αμερικάνικου ονείρου» στους φτωχούς της γης, κυρίως, από την τηλεόραση, που τους ξεγελά και τους κάνει να πιστέψουν ό,τι βλέπουν. Πωλούν, λοιπόν, ότι έχουν και δεν έχουν για να εξασφαλίσουν ένα «εισιτήριο» για τον παράδεισο.
Κι εδώ ξεκινά η τραγική τους ιστορία, γιατί ο δρόμος προς τη Δύση είναι μακρύς και δύσκολος και για πολλούς τελειώνει, πριν ακόμα ξεκινήσει. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον μικρό Αϊλάν αλλά και τόσους άλλους που πνίγηκαν στα νερά της Μεσογείου προσπαθώντας να περάσουν στην πολιτισμένη Ευρώπη; Ποιος μπορεί να ξεχάσει την τρεμάμενη φωνή των γονιών της εικοσιεξάχρονης Βιετναμέζας που πέθανε από ασφυξία μαζί με άλλους μετανάστες σε φορτηγό-ψυγείο;
Όμως, δεν είναι καλύτερη και η τύχη αυτών που κατορθώνουν να φτάσουν κάπου. Οι χώρες υποδοχής αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα, κοινωνικά από την αδυναμία ενσωμάτωσής τους, αλλά και πολιτικά, γιατί απαιτείται ειδική μέριμνα για την στέγασή τους, την εκπαίδευσή τους, την απασχόληση τους και την προστασία τους. Κάποτε, οι μετανάστες στήριξαν την οικονομία πολλών ευρωπαϊκών κρατών, εργαζόμενοι με χαμηλά ημερομίσθια μειώνοντας έτσι το κόστος παραγωγής, ανάμεσά τους και πάρα πολλοί Έλληνες που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Σήμερα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αλλά και του πρωτοφανούς κύματος φυγής από ασιατικές και αφρικανικές χώρες.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες εντοπίζονται, κυρίως, στην άθλια διαβίωσή τους, αφού ζουν σε ομαδικά καταλύματα, χωρίς κανόνες υγιεινής, υποσιτίζονται και δεν έχουν την απαιτούμενη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εκπαίδευση. Επίσης, ο πληθυσμός τους είναι φυλετικά ανομοιογενής και γι’ αυτό πολλές φορές ξεσπούν μεταξύ τους συγκρούσεις. Δεν είναι λίγοι αυτοί που παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά, κάτι το οποίο φοβίζει τον ντόπιο πληθυσμό και δημιουργεί κλίμα ξενοφοβίας και ακραίες, πολλές φορές, ρατσιστικές ενέργειες.
Με τέτοιες κινήσεις, όμως, δεν λύνονται αυτά τα ζητήματα. Η μετανάστευση είναι ένα γεγονός στο οποίο κανείς δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια. Εμείς, οι Έλληνες που από τα αρχαία χρόνια έχουμε υπάρξει μετανάστες και πρόσφυγες δεν πρέπει να γίνουμε ξαφνικά ξενόφοβοι, αλλά να δείξουμε την αλληλεγγύη μας προς τους κατατρεγμένους, αποβάλλοντας τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις και λαμβάνοντας υπόψιν ότι και αυτοί είναι άνθρωποι όπως κι εμείς. Άλλωστε, κανείς δεν ξέρει με σιγουριά τι του επιφυλάσσει η μοίρα.
