Γράφει η Κωνσταντία Βαλκανά, 16 ετών

Καθώς οι μέρες από την είδηση ότι ο covid-19 έφτασε στην χώρα μας περνούν, όλο και πιο πολλά αναπάντεχα γεγονότα διαδραματίζονται το ένα μετά το άλλο καθημερινά, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Ειδήσεις, εκπομπές, ραδιοφωνικές εκπομπές, διαφημίσεις, τηλεοπτικά και διαδικτυακά σποτ έχουν κατακλύσει ολόκληρη την ανθρωπότητα καθώς ενημερώνουν με τα νέα δεδομένα που λαμβάνουν για τον φονικό ιό κάθε στιγμή της ημέρας.

Οι άνθρωποι πίσω από τις οθόνες των σπιτιών τους παρακολουθούν καθημερινά τις εξελίξεις με ευλάβεια θα έλεγε κανείς, ψάχνοντας μέσα στις τόσες πληροφορίες για θύματα, κρούσματα, ευπαθείς ομάδες, μια μικρή δόση ελπίδας που θα τους αναγκάσει να πιστέψουν πως όλο αυτό θα τελειώσει κάποια στιγμή.

Όμως όχι! Καμία θετική εικόνα από κανέναν επιστήμονα χτύπησε τις πόρτες κανενός καναλιού για να ενημερώσει με ένα θετικό νέο. Νέοι, ηλικιωμένοι, άνθρωποι μέσης ηλικίας μένουν σπίτι στερώντας για την ζωή του συνανθρώπου την ελευθερία τους.

Πολλοί λένε πως μόνο όταν χάσεις κάτι αρχίζεις να το εκτιμάς! Και να που ήρθε η στιγμή που αυτή η καραντίνα μας έκανε όλους να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι μια βόλτα, μια επίσκεψη στην γιαγιά και στον παππού, ένας περίπατος, τα πιο απλά πράγματα που θεωρούσαμε πριν δεδομένα τώρα δεν μας ανήκουν. Βλέπουμε την σκληρή πραγματικότητα πλέον από απόσταση αναπνοής, καθημερινά εδώ και ένα μήνα.

Είναι πραγματικά θλιβερή η κατάσταση, μα πρέπει να σκεφτούμε ότι είμαστε υγιείς με τις οικογένειες μας, μένοντας ενωμένοι και έτοιμοι για όλα. Γιατί όλοι μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που μας χρειάζονται, αν θέλουμε να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε σε αυτόν τον κόσμο.

*Το άρθρο της Κωνσταντίνας Βαλκανά δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Documento