Zizanio News: Βραβείo Ευρωπαϊκής Ένωσης Παιδικού Κινηματογράφου (ECFA): Mo Scarpelli: «Με λίγο κόπο αλλά περισσότερη φαντασία μπορεί κανείς να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που θα εμφανιστούν στη ζωή»
Συνέντευξη στο μαθητή του 3ου Γυμνασίου Αμαλιάδας Ρένο Άγκο
Ένα μικρό αγόρι από την Αιθιοπία αντιστέκεται στα δεινά της χώρας του με μοναδικό όπλο την φαντασία του. Πρόκειται για τον πρωταγωνιστή του ντοκιμαντέρ «Anbessa» που προβλήθηκε στο Cine Cinema της Αμαλιάδας στο πλαίσιο του διαγωνιστικού τμήματος Kids & Docs του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Μετά την προβολή της ταινίας τα Zizania της Αμαλιάδας συνάντησαν την σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ Μο Scarpelli, η οποία με μεγάλη της χαρά απάντησε στις ερωτήσεις μας.
Τι σας ενέπνευσε για την δημιουργία ταινίας σας;
Με συνεπήραν οι ανώτερες εκείνες δυνάμεις οι οποίες αναγκάζουν τον κόσμο να εγκαταλείψει την πατρίδα του για μια νέα ζωή όπου όλοι θα είναι πιο χαρούμενοι και πιο πλούσιοι, ενώ στην πραγματικότητα αυτό επιδρά αρνητικά των κόσμο. Εάν έκανα μια ταινία όπου κόσμος έκλαιγε για τα δεινά της χώρας και κατ’ επέκταση της ζωής του δεν θα ήταν ενδιαφέρουσα. Γι’ αυτό δούλεψα πάνω σε έναν διαφορετικό τρόπο αντίστασης που υπάρχει σε τέτοιες περιοχές. Όσο ήμουν στην Αιθιοπία γνώρισα ένα παιδί τον Asalif. O Asalif είχε έναν διαφορετικό τρόπο αντίστασης, να δημιουργεί δηλαδή μία δικιά του φαντασίωση προκειμένου να αντισταθεί σε ότι άσχημο του συμβαίνει. Στην ιστορία του λιονταριού ο Asalif αντιπροσωπεύει τον εαυτό του αλλά με την μορφή του λιονταριού για να νοιώθει δυνατός. Αυτό αποτέλεσε για μένα μάθημα ζωής καθώς μου έμαθε πως με λίγο κόπο αλλά περισσότερη φαντασία μπορεί κανείς να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που θα εμφανιστούν στη ζωή. Αυτή ήταν λοιπόν η κυρία πηγή έμπνευσής μου για την δημιουργία της ταινίας.
Αντιμετωπίσατε δυσκολίες στα γυρίσματα;
Ναι, αντιμετωπίσαμε διαφόρων ειδών δυσκολίες, μικρές αλλά και μεγάλες όπως όταν έκανα γυρίσματα με ένα παιδί το οποίο συνεχώς έτρεχε και υπήρχε ο φόβος πως μπορεί να χαθεί μέσα στον κόσμο που γίνονταν τα γυρίσματα. Επίσης μια πολύ μεγάλη δυσκολία είναι η ενσωμάτωση μου σε έναν πολιτισμό ο οποίος αντιλαμβάνεται τον τρόπο αντιμετώπισης των έγχρωμων ανθρώπων από τους λευκούς καθώς τους αντιμετωπίζουν ως μία φτωχή και μίζερη φυλή. Για αυτό, οπότε κάναμε γυρίσματα όπου το παιδί έψαχνε στα σκουπίδια, οι ντόπιοι αντιδρούσαν αρνητικά λέγοντας πως έτσι θα δοθεί μία κακή εικόνα για την χώρα τους και έτσι αναγκαζόμασταν να τους αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης για να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα. Αυτός που κατάφερνε να το κάνει αυτό ήταν ο 10χρονος Asalif.
Ποια ήταν η αντίδραση του Asalif και της μητέρας του όταν είδαν την ταινία;
Ο Alisef παρακολούθησε μόνος του την ταινία την πρώτη φορά. Στην αρχή άρχισε να γελάει αμήχανα και να ντρέπεται κάπως βλέποντας τον εαυτό να κάνει όλα αυτά τα πράγματα, αλλά στην συνέχεια παρακολουθώντας κατάλαβε το ποσό δυναμικός ήταν κάνοντας όλα αυτά και ένοιωσε πια υπερήφανος για το κατόρθωμα του. Η μητέρα του ήταν από την αρχή πάρα πολύ χαρούμενη και γενικά μία εξαιρετική μητέρα που μας εμπιστεύτηκε το παιδί της, καθώς αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο για μία μητέρα. Όμως το πιο σημαντικό για αυτήν ήταν πως ο γιος της ένοιωσε τελικά δυνατός και μοναδικός, διότι ενώ η ίδια γνώριζε τα χαρίσματα του παιδιού της αυτό που ήθελε ήταν να το αντιληφθεί και ο Asalif και τελικά αυτό το πετύχαμε με την δημιουργία αυτής της ταινίας. Παρακολουθώντας την ταινία ο Asalif κατάλαβε πόσα πολλά μπορεί να κάνει.
