Zizanio News – Λουκάς Παλαιοκρασάς: «Μου αρέσει να εξερευνώ τη γκρίζα περιοχή στα θέματα που δημιουργείται πόλωση»

«Τέλος χρόνου»: ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ

Συνέντευξη στην δημοσιογράφο του Zizanio Radio, Κωνσταντίνα Ντόμαρη, 15 ετών, 3ο ΓΕΛ Πύργου

Θα ήθελα να σας ρωτήσω αρχικά ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τον κινηματογράφο και με την παραγωγή ταινιών;     

Ως παιδί και εγώ, ήταν κάτι που με εντυπωσίαζε πολύ ο κινηματογράφος από πολύ μικρός, οι ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν, οι ασπρόμαυρες, ήταν κάτι που με ενθουσίαζε. Αργότερα, εκεί στα 15, άρχισα και εγώ να πειραματίζομαι με σκετσάκια, με τους φίλους μου να φτιάχνουμε ταινίες και τέτοια.. Μέχρι που περίπου 20 χρονών έκανα την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους, και το πρώτο μου ντοκιμαντέρ που ξεκίνησε μια πορεία, κυρίως με ντοκιμαντέρ.         

Οι συνθήκες γενικά σας ευνόησαν, υπήρξε στήριξη από οικογένεια, φίλους ή από την πολιτεία;           

Σίγουρα το να γίνει κάποιος σκηνοθέτης απαιτεί στήριξη, δηλαδή να έχεις μια δυνατότητα, μια σχετική στήριξη από το περιβάλλον, για να μπορείς να ακολουθήσεις. Για εμένα, και αυτό είναι κάτι που με έκανε να ταιριάξω με τα ντοκιμαντέρ, είχα την ανάγκη να πάρω την κάμερα και να βγω έξω στην πόλη, να μπορέσω να φτιάξω κάτι. Και επειδή η Αθήνα ήταν ένα μέρος που συνέβησαν πολλά πράγματα, μια πολύ ζωντανή πόλη, τότε το 2011, που είχαμε για παράδειγμα το Σύνταγμα με αγανακτισμένους. Εκεί ήταν η πρώτη μου επαφή, που πήγα απλά με την κάμερα και είπα ότι θέλω να δοκιμάσω πως μπορώ όλο αυτό να το κάνω ένα ντοκιμαντέρ.              

Έχουμε ενημερωθεί ότι κάποια από τα ντοκιμαντέρ σας έχουν προβληθεί στην τηλεόραση και θα ήθελα να σας ρωτήσω αν έχετε γνωρίσει κάποια στιγμή στην ζωή σας κατάκριση από τον κόσμο ή έπαινο αντίστοιχα;         

Γενικά παίρνω θετικά σχόλια, προσπαθώ με τα ντοκιμαντέρ που κάνω, τις ταινίες, να είναι θέματα τα οποία φέρνουν κοντά τον κόσμο, δίνουν μια οπτική πιο σφαιρική, δηλαδή μου αρέσουν θέματα που συνήθως τα βλέπουμε στην κοινωνία και δημιουργούν μια πόλωση, αλλά εμένα μου αρέσει να εξερευνώ την γκρίζα περιοχή δηλαδή κάποια σημεία που θα μας κάνουν να κατανοήσουμε και την μια πλευρά και την άλλη.                     

Από τις δυσκολίες που έχετε αντιμετωπίσει σε όλο αυτό το έργο και την πορεία σας μέχρι τώρα, υπήρχε κάτι που σας έκανε να σκεφτείτε να τα παρατήσετε ή να αγανακτήσετε;                  

Οι δυσκολίες είναι μέρος της δουλειάς όπως λένε, δεν νομίζω ότι μπορείς να περιμένεις από την πρώτη μέρα να σε επαινούν, να έχεις επιτυχία κλπ. Έχει να κάνει με το πόσο έχεις πιεστεί σε αυτό που κάνεις και πόσο καιρό είσαι διατεθειμένος να περάσεις, χωρίς να ακούς καλά λόγια ή να λαμβάνεις επαίνους κλπ, και απλά να συνεχίζεις πιστεύοντας σε αυτό που κάνεις είτε το αποδεχθεί ο κόσμος είτε όχι, γιατί εσύ ο ίδιος πιστεύεις ότι αξίζει να είναι εκεί έξω και να το μοιραστείς με τους ανθρώπους.                                         

Έχετε συμμετάσχει παλαιότερα σε αλλά φεστιβάλ; Από ποιο φεστιβάλ θεωρείτε ότι είστε πιο ικανοποιημένος;             

Πιστεύω πως κάθε φεστιβάλ έχει να δώσει κάτι ξεχωριστό. Χαίρομαι πάντα όταν στο εξωτερικό προβάλλονται ταινίες μου, θυμάμαι στην Νέα Υόρκη όταν είχε προβληθεί η προηγούμενη μου ταινία, το «Citizen» που ήρθαν ντόπιοι Έλληνες και ήταν μια ωραία στιγμή που μοιραστήκαμε. Υπάρχουν προβολές που έρχονται άτομα που είναι σχετικά με την ταινία, όπως τώρα στην τελευταία που έχει να κάνει με το σχολείο και στη πρεμιέρα ήταν μαθητές, γονείς, σχετικοί εκπαιδευτικοί, και αυτή ήταν μια ωραία ατμόσφαιρα. Και βέβαια είμαι πολύ χαρούμενος και για αυτό εδώ το φεστιβάλ και χαίρομαι που είμαι εδώ.                 

Έχετε έρθει εδώ με την ταινία «Τέλος χρόνου» που δημιουργήσατε. Θα ήθελα να μας πείτε κάποια πράγματα για την ταινία και γενικά για το πώς την δημιουργήσατε;   

Με την ταινία αυτή μπήκα ξανά ως ενήλικας στο σχολείο για να ακολουθήσω μια ομάδα μαθητών, από τη Β Λυκείου, μέχρι που έδωσαν πανελλήνιες, με όσα εμπόδια προέκυψαν στο σχολείο τους, (καταλήψεις, αποχή) μετά ήρθε η πανδημία, έκλεισαν τα σχολεία, τηλεκπαίδευση, οπότε είχα την ευκαιρία για αρκετό καιρό να είμαι κοντά στους μαθητές, να τους ακολουθώ και να κάνουμε μια ταινία που αποτυπώνει και την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά και να είναι μια ιστορία ενηλικίωσης για το πώς οι έφηβοι σήμερα προσπαθούν να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους, σε ένα περιβάλλον που έχει πολλές αντίξοες συνθήκες.                   

Πιστεύετε πως καταφέρατε να αποτυπώσετε με επιτυχία το μήνυμα που έχετε αρχικά σαν πλάνο και θέλατε να προβληθεί και στην ταινία στην συνέχεια;         

Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω, είτε παιδιά που ήταν στο ντοκιμαντέρ και βλέπουν μετά την ταινία είτε παιδιά που είναι σε προβολές μας, όταν μας λένε λόγια, ότι ταυτίζονται με αυτό που είδαν ή ότι τους έδωσε μια ευκαιρία να καταλάβουν και την μεριά των καθηγητών, ή τους άλλους συμμαθητές τους, γιατί και αυτό είναι ένα θέμα, το πόσο υπάρχει επικοινωνία, μεταξύ ενήλικα/μαθητή. Επομένως, ο σκοπός μας είναι αυτός, να δουν αυτή την ταινία, μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί και να γίνει μια αφορμή να δυναμώσει η επικοινωνία μεταξύ τους, να μάθουμε και εμείς πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε καλύτερα.              

Ποια κοινωνικά θέματα θίγονται συνήθως στα ντοκιμαντέρ που γυρίζετε εσείς ο ίδιος;

Τα θέματα που με ενδιαφέρουν έχουν να κάνουν με παιδιά, εφηβεία, εκπαίδευση και ψυχική υγεία. Δηλαδή είναι κάποια θέματα που είναι πολύ σημαντικά για εμένα, και μέσα από τα τηλεοπτικά μου ντοκιμαντέρ, πάλι έχουν να κάνουν με μαθησιακές δυσκολίες, καινούριους τρόπους εκπαίδευσης που πέρασαν τα παιδιά στην καραντίνα. Η πρώτη μου ταινία, είχε να κάνει με το προσφυγικό, αλλά πάλι είχε το ψυχολογικό τραύμα αυτών των παιδιών που ήρθαν στην χώρα μας, που το κουβάλησαν στο ταξίδι τους και βέβαια σε αυτή την ταινία στο «Τέλος χρόνου». Είναι μεγάλο μέρος για την ψυχολογία των μαθητών, η ψυχολογική πίεση που δέχονται και από τις πανελλήνιες, το διάβασμα και από την αβεβαιότητα που υπάρχει σαν σκιά, αλλά και βέβαια τι μπορεί να καταλαβαίνει από το σπίτι σε συνδυασμό με το σχολείο.