Zizanio News – Ειρήνη Δελιδάκη: «Πώς να χωρέσει ο κινηματογράφος σε ένα μουσείο;»

Συνέντευξη του μέλους της Διεθνούς Κριτικής Επιτροπής Ταινιών Μικρού Μήκους στη Μαρία-Δέσποινα Φλώκου, φοιτήτρια Μουσειολογίας.

Μάθαμε ότι είστε μουσειοπαιδαγωγός.. Πώς σχετίζεται η μουσειολογία και η μουσειοπαιδαγωγική με τον κινηματογράφο; 

Η αλήθεια είναι ότι το αντικείμενο του μουσείου βοήθησε αρκετά. Ερχόμενη από το Μουσείο Κινηματογράφου, δε νομίζω πως υπάρχει καλύτερος τρόπος απ’ το να σκεφτείς πώς μπορεί τελικά να χωρέσει καταρχάς ο κινηματογράφος σε ένα μουσείο και στη συνέχεια η εκπαίδευση μέσα σε ένα μουσείο κινηματογράφου. Αυτό που σίγουρα έχουμε κατά νου είναι ότι μπορείς να κάνεις δράσεις που θα φέρουν σήμερα τους νέους κοντά μας. Είναι το αντικείμενο του κινηματογράφου τέτοιο και από την άλλη ο τρόπος που είναι στημένο το Μουσείο Κινηματογράφου που σίγουρα το στοίχημα ήταν μεγάλο. Άρα, νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερος συνδυασμός απ’ το αντικείμενό του από την μία, και από την άλλη, τον τρόπο που είναι στημένο το ίδιο το μουσείο, βοηθάει πολύ στο να γίνουν πολλές δράσεις μουσειοπαιδαγωγικής. Αυτό νομίζω πως είναι μία πρώτη σκέψη, το αντικείμενο αλλά και ο χώρος. 

Ποιος είναι ο ρόλος σας στο Μουσείο Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη;

Ο ρόλος μου είναι κυρίως η επιστημονική επιμέλεια των εκπαιδευτικών δράσεων που υλοποιούνται στο σύνολό τους και για την πρωτοβάθμια και για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση.. Κυρίως ο σχεδιασμός τους και κατ’ επέκταση η υλοποίηση. Συμμετέχω δηλαδή, στο να οργανώσουμε κάπως όλες αυτές τις δράσεις που υλοποιούνται εκεί, και στη συνέχεια το να επιμορφώσουμε κάπως τους εκπαιδευτικούς, αλλά και τους μαθητές στο να δεχθούν κάπως την κινηματογραφική παιδεία.

Απ’ ό,τι διάβασα, έχετε δημιουργήσει κάποιες δραστηριότητες κινηματογραφικής παιδείας στο μουσείο, που εστιάζουν στην μόνιμη συλλογή. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια γι αυτό;

Βέβαια! Υπάρχουν δράσεις που αφορούν και την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αυτές τώρα που αναφέρεις με την συλλογή του μουσείου είναι κυρίως εστιασμένες στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αυτό δηλαδή, που προσπαθήσαμε να κάνουμε τα τελευταία χρόνια, είναι να φέρουμε κατά κάποιον τρόπο τον εκπαιδευτικό στο μουσείο και να το αξιοποιήσει όσο το δυνατόν σαν εκπαιδευτικό εργαλείο. Αυτό λοιπόν, που κάνουμε κυρίως είναι ότι προσπαθούμε να δούμε πώς τα εκθέματα του μουσείου μπορούν να συνδυαστούν με τη σχολική ύλη. Για παράδειγμα, το πώς μπορείς να διδάξεις την ιστορία μέσα από το μουσείο κινηματογράφου. Άρα αυτό που κάνουμε, είναι να φέρουμε τους μαθητές μέσα στο χώρο του μουσείου και να προσπαθήσουν να δουν πώς μπορεί τελικά το μάθημα της ιστορίας για παράδειγμα, ή το μάθημα της έκθεσης, να συνδυαστεί κάπως με μια μουσειακή εκπαίδευση. Αυτό σημαίνει ότι ένα απόσπασμα, όπως είναι η “Στέλλα” του Μιχάλη Κακογιάννη, μπορεί να γίνει αφορμή για να γίνει πολύ μεγάλη συζήτηση για το πώς μπορούμε να δομήσουμε τα επιχειρήματά μας. Οπότε ξεκινάμε ναι μεν, από την κινούμενη εικόνα, αλλά καταλήγουμε στον αφηγηματικό ρόλο και κατά κάποιον τρόπο έρχονται και συναντιούνται αυτά τα δύο.. οι λογοτεχνικές αρχές με τις κινηματογραφικές αρχές. 

Είναι σημαντικός ο ρόλος σας! Πώς σας φαίνεται το φεστιβάλ μας; 

Ε κοίτα τώρα αυτό είναι κάτι που δεν νομίζω ότι μπορεί να χωρέσει μέσα σε μία κάμερα, όσο και αν πιστεύω ότι η κάμερα είναι ένα παράθυρο προς τον κόσμο. Όσο κι αν πιστεύω ότι όντως ένα κάδρο μπορεί να κρύψει όλα τα συναισθήματα! Νομίζω ότι το Φεστιβάλ Ολυμπίας είναι κάτι μοναδικό! Και για μένα προσωπικά, αλλά θεωρώ ότι και για πολλούς όσους ασχολούνται με το θέμα, αλλά κυρίως για εσάς τους συντελεστές τους ίδιους και για τα παιδιά που συμμετέχουν. Είναι κάτι μοναδικό!

Πράγματι! Τέλος, ως μέλος της κριτικής επιτροπής με ποιο κριτήριο κρίνετε τις ταινίες που βλέπετε; 

Από την μία είναι η αισθητική άποψη.. που νομίζω ότι γενικά το να ασχολείσαι με την κινηματογραφική παιδεία δεν μπορείς να μη το πεις αυτό, το αισθητικό κομμάτι δηλαδή. Και από την άλλη, το άλλο που παρατηρώ τελικά, και το μαθαίνω τώρα στα Φεστιβάλ Ολυμπίας περισσότερο, είναι το πώς αυτό το πράγμα θα μπορούσε να ειδωθεί μέσα από το βλέμμα των νεανικών θεατών περισσότερο. Προσπαθώ να φανταστώ δηλαδή, όχι μόνο να το δω ως ενήλικη ματιά, αλλά κυρίως ως εφηβική παιδική ματιά. Κυρίως αυτό νομίζω βάζω ως βασικό κριτήριο εγώ.