Γράφει η Πολυξένη Κωνσταντίνου, 16 ετών

Τις προάλλες αναπολούσα μαζί με την μαμά μου ευτυχισμένες στιγμές που μας έχει χαρίσει το φεστιβάλ. Στιγμές ανέμελες που δεν φοβόσουν να τις μοιραστείς αφού κανένας ιός δεν σε εμπόδιζε.

Οι  αναμνήσεις αυτές ήταν ικανές να μας μεταδώσουν μια δημιουργικότητα που μας βγήκε σε ένα μικρό αυθόρμητο ποιηματάκι, που του δώσαμε τον τίτλο Antivirus Σινεμά.

Είναι από ανάγκη

είναι και από συνήθεια

αλλά ειν΄και που το φεστιβάλ φέρνει τον antivirus

όταν δεχτείς στο χώρο σου

 να έρθει να στον γεμίσει

τώρα που ο παλιο-ιός σε έχει αποκλείσει.

Είναι ο antivirus

η ίδια η ψυχή του

που την προσφέρει στους φίλους του

με γενναιοδωρία

με τα φτερά του σινεμά

που τέχνη έβδομη τον λένε

μα και οι άλλες τέχνες μέσα του ειν΄ενσωματωμένες.

Ανάγκη το΄χουμε γι΄αυτό

ανάγκη και συνήθεια

τώρα στους δύσκολους καιρούς

ακόμα πιο μεγάλη.