Γράφει η Γιαγιά με το ένα Δόντι.

Συνέχεια από το προηγούμενο.
Η πεταλούδα απάγκιασε στο παλαιικό κουδούνι του ποδηλάτου και χαιρόταν το θρόισμα του αέρα στις κεραίες της, που λικνίζονταν χορευτικά. Πλησίαζαν στο μεγάλο ποτάμι που οριοθετούσε το βασίλειο του τρομερού Πόλσκα, ο πολεμιστής από τα αρχαία χρόνια που χρησιμοποιούσε βίαιες και αυταρχικές μεθόδους να διοικεί την επικράτεια του. Δεν θα ήθελαν να περάσουν από κει, οι κίνδυνοι ήσαν πολλοί. Έπρεπε να παρακάμψουν τον αφιλόξενο τόπο, ο κύκλος όμως στη διαδρομή τους σήμαινε μεγάλη χρονοτριβή. Πορεύονταν παρόχθια προς τα δυτικά να φτάσουν μέχρι τη θάλασσα και να συνεχίσουν τα ταξίδι με πλωτό μέσο. Τότε πίσω από τα βούρλα άκουσαν ένα γάβγισμα και είδαν ότι ο Αρθούρος, ο αδέσποτος σκύλος κοιτούσε την σμπαραλιασμένη λευκή γέφυρα και προβληματιζόταν αν θα περάσει απέναντι. Του εξήγησαν το δρομολόγιο τους και αυτός αποφάσισε να τις ακολουθήσει. Έτσι οι τρεις τους, που ένιωθαν πιο ασφαλείς μαζί, συνέχισαν το ταξίδι προς τη δυτική θάλασσα. Πιο κάτω η παρέα συνάντησε ένα σμάρι λιβελούλες που έπαιζαν κρυφτό, κυνηγητό, πεντόβολα και άλλα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας. Αφού αντάλλαξαν εγκάρδιους χαιρετισμούς με τους φίλους μας, τους προσκάλεσαν να φάνε μαζί το μεσημεριανό τους και η πεταλούδα τους κέρασε- σαν επιδόρπιο- τους καρπούς από τα σύννεφα. Έφτασε η ώρα να αποχαιρετιστούν και η παρέα συνέχισε το ταξίδι της. Δεν άργησαν να φτάσουν στο δέλτα του ποταμού, που σήμαινε ότι πλησίαζαν στη θάλασσα. Σε μια αμμουδέρα ο Πέπε, ο θαλάσσιος ίππος ατάραχος λιαζόταν και τους ενημέρωσε ότι το μικρό λιμάνι….
Συνεχίζεται.

Επισκεφτείτε το blog των παιδιών zizanionews.wordpress.com για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα