Zizanio News: Θανάσης Δρακόπουλος: «Μετά την πτώση έρχεται το ανέβασμα»

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”46560″ img_size=”full”][vc_column_text]Συνέντευξη στις: Γιώτα Τσαντούλη Νάνσυ Μπαλάσκα Μαρία Ασμή                                 

Σαν ζιζάνια που είμαστε βρήκαμε τον ηθοποιό Θανάση Δρακόπουλο, από την ταινία ‘’Το αγόρι στην Γέφυρα‘’ και του κλέψαμε λίγο από τον χρόνο του.  Με μεγάλη ευχαρίστηση δέχτηκε να μας απαντήσει σε κάποιες  ερωτήσεις λέγοντάς μας ότι είναι εδώ για εμάς.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη;

Καταρχάς, εγώ είμαι από την Αθήνα και ζω στην Κύπρο 20 χρόνια. Με τον σκηνοθέτη όλο συζητούσαμε ότι κάτι θα κάνουμε μαζί. Παρόλο που εγώ δεν μιλάω τα κυπριακά και στον ρόλο μέσα όπως είδατε υπάρχει αυτός ο ρόλος του Αντρίκου, ο οποίος δεν έχει λόγο, είναι βουβός  -ενώ υπάρχει φωνή- έπρεπε να βρω έναν τρόπο έτσι ώστε να μείνω στην ταινία -και αυτό είναι προς τιμή μου- γιατί με ήθελε πάρα πολύ, οπότε προσαρμόστηκε ο ρόλος να μην μιλάω κυπριακά και να υπάρχει αυτό το οποίο έδωσε μια ιδιαίτερη μορφή σε αυτόν τον άνθρωπο που είναι ο Αντρίκος.

Πώς νιώσατε όταν διαβάσατε τον ρόλο, υπήρχαν δυσκολίες ενσάρκωσης σε αυτόν;

Επειδή δεν είχε λόγο έτσι ώστε να εκφραστεί, έπρεπε να παίξω λίγο περισσότερο με τα εκφραστικά του μέσα, αλλά από την άλλη να μην φανεί ότι είναι μουγκός, οπότε εκεί έχει μια ιδιαιτερότητα και ο μόνος ήχος που βγάζει είναι όταν πέφτει με το ποδήλατο, οπότε γελάει και ο κόσμος. Καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται για μουγκό άνθρωπο, απλά για κάποια θέματα δικά του έχει συγκρατηθεί σαν άνθρωπος και έχει αποφασίσει ότι δεν θέλει να επικοινωνήσει με τον κόσμο μέσω της ομιλίας.

Ποια τα συναισθήματα σας όσον αφoρά στην συμμετοχή σας;

Είναι εκπληκτικά και τώρα που βλέπω την ταινία για Τρίτη φορά επειδή την έζησα και το πρωί με τα παιδιά του σχολείου που την παρακολούθησαν, γιατί ήταν πρωτόγνωρα και ιδίως τώρα που είχα πίσω μου τον κόσμο που έβλεπε οι οποίοι ήταν πιο μεγάλοι. Κάθε φορά που γινόταν κάτι, κάποια στιγμή συγκεκριμένη, ένιωθα την ανάσα τους ‘’Α!’’, αυτή ήταν η αντίδραση και αυτό ήταν πραγματικά  η μαγεία. Ήταν πολύ ωραίο.

Πώς σας φάνηκε το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας;

Νομίζω ότι κατάφερα με το παραπάνω αυτό που ήθελε ο σκηνοθέτης και νομίζω και εμείς σαν ηθοποιοί βλέποντας αυτό το αποτέλεσμα, είμαστε ευχαριστημένοι.

Ποια είναι η γνώμη σας επί των σκηνών βίας που υπήρχαν στην ταινία;

Είναι κάτι που πλέον στα σπίτια μας είναι καθημερινά μέσα από την τηλεόραση. Από κει και πέρα γύρω μας συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις, γιατί είχα και μια συζήτηση με μία καθηγήτρια το πρωί, η οποία είχε μια ένσταση ότι είναι αρκετά βίαιη η ταινία. Θεωρώ ότι δεν είναι τόσο βίαιη, λέει κάποιες πραγματικότητες και μια ταινία πρέπει με τον τρόπο της να δείχνει τι ακριβώς συμβαίνει στην κοινωνία μας.

Ο ρεαλισμός είναι πάνω απ’ όλα…

…ρεαλισμός, βέβαια, αλλά να φιλτράρεται όταν πρόκειται για κινηματογράφο και όταν πρόκειται για κάποιο συγκεκριμένο κοινό.

Από την προσωπική σας εμπειρία, ποιο θεωρείτε ότι είναι το ηθικό δίδαγμα της ταινίας αυτής;

Εγώ θεωρώ ότι ιδίως για τον Σωκράτη, τον ήρωα της ταινίας, είναι κάτι πάρα πολύ ιδιαίτερο, για αυτό και το όνομα της ταινίας έχει να κάνει με την γέφυρα. Γεφυρώνει την μία ηλικία με την άλλη. Υπάρχει η στιγμή της ενηλικίωσης και έχει να κάνει με όλους τους ανθρώπους. Πάντα υπάρχει ένα πέρασμα σε κάτι άλλο και αυτό το πέρασμα είναι πολύ σημαντικό για όλους μας και κρατάμε αυτό. Από την ταινία, εγώ θέλω να κρατήσω αυτό το μεταβατικό στάδιο του Σωκράτη και όχι ό,τι γίνεται στα δύο σπίτια όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ τους. Εγώ θέλω να δω αυτό, το ότι ο ίδιος αναλαμβάνει την ευθύνη και λέει ότι εγώ το κάνω αυτό προκειμένου να σώσει τα πράγματα. Αυτό τον καθιστά αμέσως ανώτερο και τον ‘’μεγαλώνει’’.

Μια από τις αγαπημένες σας σκηνές που σας έμεινε και σας έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση;

Είναι η στιγμή που μαθαίνω το ποδήλατο, γιατί έχει να κάνει με την μετάβαση, που σας είπα πριν, του Σωκράτη και εγώ πάω κάπου αλλού σαν Αντρίκος και νομίζω όλοι μας στην πορεία μας σαν άνθρωποι έχουμε κάτι το οποίο μαθαίνουμε στην πορεία σαν άνθρωποι. Έχουμε κάτι το οποίο μαθαίνουμε μέσα από κάτι άσχημο –το άσχημο εδώ είναι μια πτώση –και μετά την πτώση όμως έρχεται το ανέβασμα και ο ίδιος όταν με βοηθάει να σηκωθώ, εμένα μου αρέσει αυτό το κοίταγμα και αυτό έχω κρατήσει σαν ρόλος του Αντρίκου. Αυτό το κοίταγμα που όταν μου δίνει το χέρι τον κοιτάω και εκεί είναι όλα τα λεφτά για εμένα, δηλαδή είναι ένα ευχαριστώ προς εκείνον που με έμαθε. Έπεσα και τώρα μου δίνει το χέρι να σηκωθώ.

Και τώρα κάτι πιο προσωπικό… Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Τι σας έδωσε το κίνητρο;

Έτυχε, εγώ δεν ήμουν από τα παιδιά τα οποία έβλεπαν θέατρο ούτε μου άρεσε το θέατρο όταν ήμουν μικρός. Εγώ, γυμναστής πήγαινα και κάποια στιγμή βλέποντας μια παράσταση λέω ‘’ΩΧ..! εδώ κάτι γίνεται…’’ και αποφασίζω και παρατάω τα της γυμναστικής ακαδημίας και πάω στην δραματική σχολή. Και τώρα δόξα τω θεώ βέβαια είμαι 20 χρόνια στην Κύπρο, έχω φύγει από την Ελλάδα, έχουν δυσκολέψει τα πράγματα και στην Ελλάδα και στην Κύπρο όσον αφορά το θέατρο και την τέχνη γενικά του ηθοποιού, αλλά παρ’ όλα αυτά προσπαθούμε να κρατάμε καλά το επάγγελμα.

Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το φεστιβάλ μας και για το πώς νιώθετε; Πώς σας φαίνεται αυτή η εμπειρία;

Πραγματικά δεν ήξερα ότι γίνεται αυτό το φεστιβάλ, το έμαθα, έχω πέσει από τα σύννεφα, γιατί υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι δίνουν την ψυχή τους. Είναι μια υπέροχη πόλη ο Πύργος και η Αμαλιάδα. Όλο αυτό το πράγμα που το δίνετε με την καρδιά σας δημιουργεί ένα φεστιβάλ το οποίο είναι εκπληκτικό και μπράβο σας για αυτό, μπράβο στους ανθρώπους που το έχουν καταφέρει αυτό. Είναι μεγαλείο να παρουσιάζεις ταινίες από το εξωτερικό κι από την χώρα σου με τόση αγάπη.

Επισκεφτείτε το blog των παιδιών zizanionews.wordpress.com για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]