Χθες ήρθε ένας φίλος από τα παλιά…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”31295″ img_size=”full”][vc_column_text]Βρεθήκαμε αναπάντεχα και κυρίως ανέλπιστα. Ήταν από εκείνες τις ιερές συνάξεις που συμβαίνουν σπάνια, κάθε λίγα χρόνια, κι αυτό μετά από αρκετές συμπτώσεις και έναν κρυφό πόθο του σύμπαντος που μας θέλει μάλλον να ανταμώνουμε στις πιο απρόσμενες στιγμές.
Τούτη τη φορά βέβαια το σύμπαν καθυστέρησε λίγο να μας σμίξει αφού σύμφωνα με τους υπολογισμούς του φιλου μου είχαν περάσει ήδη τέσσερα ολόκληρα χρόνια από τότε που καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι. Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ καλός στις χρονολογίες και στις επετείους. Το μόνο που θυμάμαι από τότε, είναι ότι ευχόμουν και εύχομαι πάντα να ανταμώνουμε και να είμαστε υγιείς, εμείς και οι δικοί μας. Να στεκόμαστε όρθιοι, να είμαστε δυνατοί. Να μην μας λυγίζουν τα βάσανα και οι δυσκολίες. Να μην μας κλονίζουν οι πικρίες που μας κερνάει η ζωή. Και βέβαια, να κρατάμε πάντα πάνω μας σα φυλακτό την σκέψη και την αγάπη των πιο κοντινών μας προσώπων.
Γιατί η απόσταση είναι σχετική όταν μονάχα η σκέψη τους μας φέρνει αμέσως κοντά τους, όσο μακριά κι αν βρίσκονται. Χώρια που σήμερα πια υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι να επικοινωνήσεις. Λίγες μόνο δεκαετίες πίσω, όλα αυτά θα έμοιαζαν ασύλληπτα. Έτσι, μάθαμε να ζούμε με την απώλεια, λησμονώντας πολύ εύκολα την ασύγκριτη ηδονή της ανθρώπινης συναναστροφής. Τη γλύκα της φυσικής παρουσίας. Την αύρα που καρδιές σχηματίζουν, σαν βρεθούν η μια δίπλα στην άλλη.
«Όλα ήταν έξοχα χθες βράδυ. Μόνο που ήρθαν ίσως με κάποια καθυστέρηση…».[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
