Το χρονογράφημα: Φέτος λέω να μαζέψω τις ελιές μου με άδεια μετ’ αποδοχών
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”133890″ img_size=”full”][vc_column_text]Το Σεπτέμβριο του 2009, η τότε Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ προσγειώνεται στην Ελλάδα. Το ίδιο κιόλας βράδυ, ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή, Γιάννης Παπαθανασίου, δειπνεί μαζί της προκειμένου να συζητήσουν αυτό το οποίο έμελλε να είναι η αρχή τους τέλους της ελληνικής οικονομίας. Η Λαγκάρντ του εξέφρασε άμεσα την ανησυχία της για την επικείμενη κατάρρευση των δημοσιονομικών μεγεθών της χώρας.
«Μην ανησυχείτε! Κοιτάξτε τι θα κάνουμε μόλις επανεκλεγούμε! Παίρνει ένα μολύβι και γράφει σε μία λαδωμένη χαρτοπετσέτα: Θα αυξήσουμε το Φ.Π.Α. 2%. Θα παγώσουμε τους μισθούς στο δημόσιο και τις προσλήψεις, αύξηση στους φόρους των τσιγάρων κλπ. Και της δίνει αυτή, την ίδια λαδωμένη χαρτοπετσέτα. Η Λαγκάρντ σάστισε για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια του διεμήνυσε το αυτονόητο, δηλαδή ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.
Τούτη ήταν μία από τις πολλές μνημειώδεις στιγμές τις οποίες μας έχουν χαρίσει υπουργοί της ένδοξης Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Κοντά δώδεκα χρόνια αργότερα, μοιάζει να μην έχει αλλάξει τίποτα στο μυαλό και συγκεκριμένα την πολιτική νοημοσύνη ορισμένων υπουργών, με την διαφορά ότι πλέον τα έωλα επιχειρήματα και οι συνήθεις αστειότητες, εκστομίζονται δημόσια με χαρακτηριστική άνεση και όχι πίσω από κλειστές πόρτες, όπως συνέβαινε ανέκαθεν. Αλλιώς ο πολιτικός νους που ακούει στο όνομα Χατζηδάκης, δεν θα διανοούνταν να ισχυριστεί τα ακόλουθα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ:
«Δηλαδή, αν εγώ δουλεύω στο αεροδρόμιο της Ρόδου και θέλω τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο να πάω να μαζέψω ελιές. Δουλεύω οκτώ ώρες. Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο για να μαζέψω ελιές πρέπει να πάρω άδεια άνευ αποδοχών. Άνευ αποδοχών. Τι λέμε εμείς. Αν θες εσύ που έχει το πρόβλημα αυτό μπορείς να συμφωνήσεις με τον εργοδότη σου να δουλεύεις παραπάνω ώρες το καλοκαίρι και το χειμώνα να πας να μαζέψεις τις ελιές σου αλλά όχι με άδεια άνευ αποδοχών αλλά πληρωμένη. Δηλαδή ενώ σήμερα μειώνεται το εισόδημά σου με το αυριανό καθεστώς αλλάζει αυτό. Εμείς λέμε να γίνεται με αίτημα του εργαζομένου».
Πραγματικά μου θύμισε τον συγχωρεμένο τον δάσκαλό μου, που άκουγε τάχα όλο προσοχή τον ανίδεο συμμαθητή μας και του αποκρινόταν όλο στόμφο: «Τι λες βρε παιδάκι μου; Εσύ πρέπει να πας ψηλά στο λόφο του χωριού, να σε φυσήξει καθαρός αέρας, να γράψεις ένα βιβλίο, να το διαβάσουμε κι εμείς να μορφωθούμε. Ου να μου χαθείς χωροφύλακα του 12’».
Μα είναι για γέλια και για κλάματα υπουργέ ! Θεωρούν πράγματι τόσο αφελείς τους εργαζόμενους ώστε να πιστέψουν το παραμύθι με το λάδι; Τόσο απύθμενα ηλίθιους, ώστε να μην καταλαβαίνουν πότε τους κλέβουν; Το μόνο που αλλάζει με την πρότασή του κ. Χατζηδάκη είναι ότι δεν υπάρχει προσαύξηση στο ωρομίσθιο ή στο ημερομίσθιο ανάλογα με τις ώρες εργασίας! Δέκα ώρες εργασίας για ένα εξάμηνο, χωρίς επιπλέον αμοιβή! Εργασιακές σχέσεις λάστιχο και μάλιστα χωρίς να προβλέπεται καμία μέριμνα για τον έλεγχο αυτού του πλαισίου, το οποίο επίκειται να νομοθετηθεί.
Άσε το άλλο. Θα συναποφασίζει λέει ο εργαζόμενος με τον εργοδότη! Αν δεν συνιστούσε ανοιχτή υπονόμευση της έννοιας του συνδικάτου, θα ψηφιζόταν ως το καλύτερο πολιτικό ανέκδοτο του 2021. Θα πας δηλαδή να «διαπραγματευτείς» με τον εργοδότη ατομικά, και θα βρείτε κοινό πεδίο συνεννόησης! Μόνο αν είσαι γκόλντεν μπόι παίζουν αυτά! Ξέρετε, απ’ αυτούς τους άριστους, που έχουν καταλάβει τα οφίτσια και περνούν ζωή χαρισάμενη. Υπουργέ μου, ακόμη και εσείς γνωρίζετε την ακόλουθη συνθήκη: Ατομική σύμβαση = μονομερής επιβολή. Χώρια που η ευελιξία είναι το μεγαλύτερο αντικίνητρο για να προσλάβει προσωπικό ένας εργοδότης, άρα προάγει την ανεργία.
Γι’ αυτό σας λέω υπουργέ μου, και να με συμπαθάτε: Θέλετε να μας τα γράψετε καλύτερα σε μία χαρτοπετσέτα, έστω και λαδωμένη, μπας και το καταλάβουμε; Γράψτε το, κι ας μην έχουμε λιόδεντρα στο χωριό. Κάτι παραπάνω θα πιάσουμε.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
