Χρήστος Αθανάσουλας: Πρότυπο
Πρότυπο, μια λέξη που με βαραίνει και με «σκιάζει»… με αγχώνει… Με κάνει να σκέπτομαι και να ψάχνομαι κάθε στιγμή για όσα λέω, γράφω ή κάνω…
Δεν με νοιάζει «τι θα πει ο κόσμος». Ποτέ δεν με ένοιαζε. Όσο κι αν αγαπώ, νοιάζομαι και συναισθάνομαι τους γύρω μου άλλο τόσο αδιαφορώ για το αν θα με βρουν «έναν καθώς πρέπει κύριο 64 ετών». Και δεν με βρίσκουν «καθώς πρέπει» και το ξέρω. Κι αδιαφορώ γι’ αυτό, όταν δεν ενθουσιάζομαι κιόλας, απ’ αυτό…
Ούτε φοβάμαι το τι «πρότυπο» είμαι για τις κόρες μου. Ο,τι έχω να δώσω ή να δείξω σ’ αυτές έχει συμβεί.
Άλλωστε κάπου διάβασα ότι τα παιδιά αρχικά αγαπούν τους γονείς τους, αργότερα τους κατανοούν και τελικά -μερικές φορές- τους δικαιολογούν ή συγχωρούν»… Δεν μου άρεσε αυτό που διάβασα αλλά μου φάνηκε ότι δεν απέχει πολύ από την αλήθεια.
Πρότυπο… Τότε τι με «κόφτει», αν θα με πει – θεωρήσει μια ψυχή «πρότυπο»;
Ε, είναι η πρώτη φορά που άκουσα να με λέει «έτσι» μια μαθήτρια του κοινωνικού σε καθηγήτριά της και να σχηματίζει με τα δαχτυλάκια της μια καρδούλα… Στα 37,5 χρόνια από τότε που πρωτομπήκα σε τάξη να διδάξω, είναι η πρώτη φορά…
[Και μην μου πείτε το τετριμμένο «μα δεν ξέρεις ότι οι δάσκαλοι είναι σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό πρότυπα για τους μαθητές τους», γιατί θα σας θυμίσω το «…άλλο ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣ»… κι ακόμη πως υπάρχουν «δάσκαλοι» που έχουν κάνει τα παιδιά να μισήσουν τη μάθηση…]
Ξέρω…
…ξέρω ότι τα παιδιά νιώθουν πως αγαπώ το ίδιο τους «άριστους» μαθητές κι αυτούς που αφήνουν το τσιγαράκι τους στην ακρούλα για να σφίξουν τη γροθιά τους, ανταποδίδοντας τον χαιρετισμό με σφιγμένη γροθιά που τους έκανες, για να σου πουν: «Μην φοβάσαι, θα διαβάζω κι άλλο. Μην αγχώνεσαι θα τα καταφέρω να μπω στο πανεπιστήμιο…»
Γιατί θυμούνται πως μια μέρα -μπορεί και νύχτα- τα πλησίασες και τους είπες σιγά-σιγά στο αυτί:
…δεν ξέρεις πόσο μεγάλη ανάγκη είναι να μπουν στα πανεπιστήμια παιδιά σαν εσένα! Είναι όμορφο και για εσένα αλλά ο κόσμος σας χρειάζεται για να «διορθώνετε» τους «άριστους» και να «συμπληρώνετε» τα «κενά» της ψυχούλας τους!… Γιατί οι «άδειοι, κενοί άριστοι» είναι δυστυχισμένοι αλλά κι επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα!…»
Πιστεύω ότι με κατάλαβε!…Πιστεύω ότι τη συγκίνησα!… Πιστεύω ότι θα τα καταφέρει!…
…αλλά «ΟΧΙ και ΠΡΟΤΥΠΟ». Βαριά κουβέντα. Βαριά κι ασήκωτη… [κι ας σ’ αγαπάω κι εγώ!…] Κάθε άνθρωπος έχει την ομορφιά του, την ιδιαιτερότητά του, την μοναδικότητά τουκαι την «αυτοευθύνη του». Μην σταματήσεις να διαβάζεις και να ονειρεύεσαι!!!…
Ένα κειμενάκι, σαν ευχή. Ευχή για «καλή χρονιά» σε μικρούς και μεγάλους μου φίλους
