ΞΕΝΟΦΩΝ ΚΟΝΤΙΑΔΗΣ: «Τρέλα θα ήταν να μην υπάρχουν άνθρωποι να αλλάξουν έναν κόσμο ζόφου…»
Εκπληκτική η εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου «Η τρέλα να αλλάξουν τον κόσμο» του Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του Πάντειου Παν/μιου στην Αμαλιάδα από τον Σύλλογο Φίλων Μουσείου Μπελογιάννη
Ρεπορτάζ Ελένη Παπαδοπούλου
Την ζοφερή εποχή της μετεμφυλιακής Ελλάδας, όπου ο έρωτας και ο θάνατος συναντώνται με τις πολιτικές ίντριγκες από την πραγματική ιστορία της υπόθεσης Μπελογιάννη, όπου διασταυρώνονται με μυθιστορηματικό τρόπο οι ζωές προσώπων που η μοίρα τους έφερε στη σκιά του ανθρώπου με το γαρύφαλλο, φωτίζει με αριστοτεχνικό τρόπο ο Καθηγητης Συνταγματικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ. Ξενοφών Κοντιάδης στο νέο του μυθιστόρημα «Η τρέλα να αλλάξουν τον κόσμο». Ο Σύλλογος Φίλων Μόνιμης Έκθεσης «Νίκος Μπελογιάννης» μαζί με τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ και το βιβλιοπωλείο «Βιβλιοπανόραμα» το απόγευμα του Σαββάτου διοργάνωσαν στο συνεδριακό κέντρο της Αμαλιάδας μια εκπληκτική εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου, με ομιλητές την δημοσιογράφο και αντιπρόεδρο του Συλλόγου Ελένη Σκάβδη και βεβαίως τον ίδιο το συγγραφέα που μας μετέφεραν στα πέτρινα χρόνια της εκτέλεση των Μπελογιάννη, Μπάτση, Αργυριάδη, Καλούμενου. Τον Καθηγητή και πρόεδρο του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου – Ιδρύματος Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου Ξενοφώντα Κοντιάδη, καλωσόρισε και προλόγισε η πρόεδρος της προσωρινής Δ.Ε του Συλλόγου και τ. βουλευτής κ. Έφη Γεωργοπούλου- Σαλτάρη, ενώ η κ. Σκάβδη με γλαφυρό και εύστοχο τρόπο παρουσίασε πολλές από τις αθέατες πλευρές του βιβλίου και των γεγονότων της εποχής.
“Θα έλεγα πως το βιβλίο συμπληρώνει την αφίσα εκείνων των χρόνων στον τοίχο- αναφέρει η κ. Σκάβδη-. Συμπληρώνει και τα μεγάλα κενά, μέσα στη βαριά σιωπή που επιβλήθηκε, την επίσημη σιωπή τα χρόνια μετά τον Εμφύλιο, αλλά και αργότερα, στη διάρκεια της Χούντας. Αυτή η σιωπή επέτρεπε μονάχα κείμενα από τους νικητές, ηθικοδιδακτικά, κάποιες μαρτυρίες ηγετικών στελεχών, μαρτυρίες και από φυλακές και τη Μακρόνησο. Μέχρις εκεί. Οι άνθρωποι δεν μίλησαν για τα χρόνια εκείνα, υπήρξε «μια σιωπή προσωπικών βιωμάτων…» όπως έγραφε ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης στα Ενθέματα της ΑΥΓΗΣ (2009, Σεπτεμ. 20). Αυτές οι εξαιρέσεις χώρεσαν στη μικρή χαραμάδα που άνοιξε το 1956 και μετά, όταν άρχισαν να δημοσιεύονται ιστορίες για την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης. Η αφήγηση του βιβλίου ξεκινά σαν μια τραγωδία. Η εκτέλεση των τεσσάρων. Δεν είναι το σκηνικό αυτό το όχημα. Ο συγγραφέας δεν επιχειρεί να αναδείξει ήρωες, να τους αγιοποιήσει για να κρεμαστούν στη συνέχεια σε κάποιο εικονοστάσι Μνήμης. Τον ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και οι σχέσεις, τα χρόνια εκείνα, τα ήθη και τις διαπλοκές, τα συναισθήματα και τα πάθη, πάθη ποταπά άλλοτε, πάθη ιερά στην άλλη μεριά του φάσματος. Τον ενδιαφέρουν οι αφανείς ιστορίες, και οι αφανείς, μέσα στην ιστορία, που καταλήγουν να λάμψουν στον επίλογο των περιπετειών τους. Εχει μέσα και επιφανείς η αφήγηση, έρεβος και σκότος, ή επιφανείς που περνούν εντελώς απαρατήρητοι. Οπως γίνεται και στη ζωή δηλαδή…”
Συγκλονιστική η αφήγηση Κοντιάδη
Ο κ. Κοντιάδης από την πλευρά του, πήρε από το χέρι το κοινό και μας οδήγησε με την εκφραστική διήγησή του, στο μοιραίο Σαββατοκύριακο της 29ης– 30ης Μαρτίου του 1952, στην άκρη της νύχτας, στο κελί των πολιτικών κρατουμένων λίγο πριν την εκτέλεσή του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, σε εκείνες τις τραγικές προσωπικές στιγμές που προηγήθηκαν του εκτελεστικού αποσπάσματος. Και ήταν πραγματικά εξαιρετικά συγκλονιστική η αφήγησή του και όπως μας είπε, πολλοί αναγνώστες διαβάζοντας μόλις το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, δεν μπορούν καν να το συνεχίσουν από τη συγκίνηση. Στη συνέχεια μας μετέφερε στο υπουργικό συμβούλιο του Πλαστήρα, στα άδυτα των μυστικών υπηρεσιών, στα υπόγεια του κράτους και του παρακράτους, στα αστικά σαλόνια, στις γιάφκες των αριστερών διανοούμενων, στο πατάρι του Λουμίδη, στη δίκη των ασυρμάτων, στα κελιά και τα κρατητήρια, καταλήγοντας στο θυσιαστήριο, δηλαδή «στον συνήθη τόπο των εκτελέσεων». Αναφέρθηκε ιδιαίτερα στην περίπτωση του Δημήτρη Μπάτση και στην προσωπική του ιστορία όπως και στην αγαπημένη του Λίλιαν στην οποία έγραψε το τελευταίο σημείωμα « πόσο πολύ σ’ αγάπησα μόνο εγώ το ξέρω που κάποτε σ’ άγγιξα με τα μάτια της πούλιας και σε αγκάλιασα με τη χαίτη του φεγγαριού. Σ’ αγαπώ πολύ, αλλά έχασα μαζί σου…»
«Ναι αυτοί οι ήρωες έλαμψαν, ήταν εκείνοι που είχαν την τρέλα να αλλάξουν τον κόσμο και στάθηκαν όρθιοι απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα. Σήμερα- ανέφερε ο Καθηγητής- δεν ξέρω πια αν υπάρχει αυτός ο ανθρωπότυπος, σίγουρα θα υπάρχουν ακόμα κάποιοι που ρισκάροντας θα θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, όπως λ.χ ο Παύλος Φύσσας, όμως τότε, τρέλα θα ήταν αυτοί οι άνθρωποι να μην θέλουν να αλλάξουν αυτόν τον κόσμο του ζόφου, αποκλεισμών, υποτέλειας και απροκάλυπτης βίας»
Το «φαινόμενο» Κασελλάκη
Στην συνέχεια αναπτύχθηκε μετά την παρουσίαση, ένας πολύ γόνιμος διάλογος με το κοινό και ο κ. Κοντιάδης απάντησε σε πολλές ερωτήσεις των παρευρισκομένων εκφράζοντας πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις και φυσικά αναφέρθηκε στην υποχώρηση της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς και στα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα του χώρου και μοιραία η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το φαινόμενο Στέφανος Κασελλάκης το οποίο πραγματεύεται και στο νέο του βιβλίο, « Το φαινόμενο Κασσελάκη» – Το μεσσιανικό προσωπείο της μεταδημοκρατίας (εκδ. Καστανιώτη)
Ο κ. Κοντιάδης τόνισε ότι η πολιτική σήμερα διεξάγεται με άλλους όρους που δεν είναι πολιτικοί, σε μια δύσκολη για όλους εποχή και έχουν περισσότερο σχέση με την πολιτική επικοινωνία. «Κάποτε το κόμμα ήταν θρησκεία ήταν «νόμος», πάνω απ΄όλα, αυτό εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχει. Η περίπτωση του κ. Κασελλάκη είναι ένα φαινόμενο πολύ ενδιαφέρον και πολιτικά και επιστημονικά και αποδεικνύει ότι η πολιτική διεξάγεται πλέον με άλλους όρους Είναι ένα πρόσωπο που έρχεται από μια άλλη ήπειρο, ήρθε από το πουθενά, αναρριχήθηκε στην κομματική πυραμίδα του ΣΥΡΙΖΑ και μέσα σε τρεις μήνες κερδίζει τις εκλογές. Αυτό πριν από 5 ή 10 χρόνια δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί. Προφανώς το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό ούτε εκδηλώνεται για πρώτη φορά όμως είναι η πιο προχωρημένη μέχρι στιγμής και εντυπωσιακή εκδήλωση της μεταδημοκρατίας και της μεταπολιτικής σε όλο το δυτικό κόσμο.»
