Wish you were here: Σκέψεις για τα 10 χρόνια από την δολοφονία ενός παιδιού

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”77683″ img_size=”full”][vc_column_text]Σήμερα μπορεί ακόμη να σπούδαζε, μπορεί να είχε πάει στρατό, μπορεί να ήταν μουσικός, μπορεί να δούλευε στο εξωτερικό ή μπορεί να εργαζόταν στην επιχείρηση της οικογένειας. Μπορεί πάλι να μην είχε κάνει τίποτε από τα παραπάνω. Η ζωή εξάλλου έχει χιλιάδες μονοπάτια και καθένα απ’ αυτά οδηγεί σε άλλα τόσα κ.ο.κ. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα ζούσε, και θα είχε όλη τη ζωή μπροστά του να την χαρεί αν ένας παρανοϊκός τύπος με άδεια οπλοφορίας δεν τον είχε σκοτώσει εν ψυχρώ.

Κάπως έτσι ένας κατά τα άλλα φυσιολογικός δεκαπεντάχρονος έγινε το πρόσωπο της αμφισβήτησης μιας ολόκληρης γενιάς και όχι μόνο.

Η δολοφονία του Αλέξη παρουσιάζει ποικίλους συμβολισμούς, συσχετιζόμενη άμεσα ή έμμεσα με βαθιές μεταλλαγές της ελληνικής κοινωνίας αλλά και γενικότερα του πολιτικού γίγνεσθαι. Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια έχουν γίνει πολλές εύστοχες αναλύσεις γύρω από την δολοφονία του και εκείνον τον Δεκέμβρη που με έναν τρόπο αποτέλεσε το προοίμιο μιας μακράς περιόδου αποσταθεροποίησης, και κατόπιν της ακραίας φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού, της ανόδου της εγκληματικότητας, της βίας και βέβαια του ρατσισμού. Δεν έλειψαν ακόμη (σε κανέναν χρόνο απ’ αυτούς τους δέκα) και οι χυδαίες ύβρεις που τις είδαμε πρόσφατα να εκδηλώνονται με τον ίδιο περίπου τρόπο και στην υπόθεση του Ζαν Κωστόπουλου.

Αλλά πέραν αυτού, μπορούμε πλέον με σιγουριά να ισχυριστούμε πως με την δολοφονία του Γρηγορόπουλου διαφαίνεται ήδη η τάση που είχε αρχίσει να δημιουργείται για ένα άλμα προς τα πίσω, γιατί τελικά αυτό συνέβη. Ζήσαμε την επιστροφή σε βαθύτερα ένστικτα, που απευθύνονται κατ’ αποκλειστικότητα στο κτηνώδες μέρος του ανθρώπου και πράγματι οι σαφέστερες εκφάνσεις αυτής της «κτηνοποίησης» δεν άργησαν καθόλου να έρθουν στην επιφάνεια. Δεν είναι μόνο οι επίσημες μορφές κσι πηγές του ιδεολογικά φορτισμένου φασισμού αλλά ένας γενικότερος και ευρύτερος αυταρχικός τρόπος αντίληψης ο οποίος αναπτύχθηκε και αναπτύσσεται σε όλα σχεδόν τα μήκη και πλάτη του ιδιωτικού και δημόσιου βίου.

Το πρόβλημα βέβαια έχει τις ρίζες του στο εγγύς παρελθόν και την διάχυτη παρακμή που χαρακτήρισε την ελληνική ζωή επί πολλές δεκαετίες, κατά συνέπεια πάλι εδώ που έχουμε φτάσει θα φτάναμε δυστυχώς. Ο Αλέξης όμως θα μπορούσε να ζει. Και όλοι ευχόμαστε να ήταν εδώ, όπως λέει και το ομώνυμο κομμάτι της αγαπημένης του μπάντας.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]