Πριν δέκα χρόνια, η Ιαπωνία βρέθηκε στην δίνη μιας νέας μετά την Χιροσίμα-Ναγκασάκι πυρηνικής τραγωδίας, ως αποτέλεσμα του ατυχήματος στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα. Προηγήθηκε καταστροφικός σεισμός και ισχυρότατο τσουνάμι (11.3.2011).
Στο σύνθημμα «Όχι άλλη Χιροσίμα», με το οποίο πορεύτηκαν εκατομμύρια άνθρωποι μετά το 1945 για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων, προστέθηκε έκτοτε και το «Όχι άλλη Φουκουσίμα», όπως δυόμισι δεκαετίες πριν (1986), το «Όχι άλλο Τσερνομπίλ».
Ακαριαίος ο αντίκτυπος του ατυχήματος στην Φουκουσίμα σε κυβερνητικές αποφάσεις, με την Άγκελα Μέρκελ να ανακοινώνει (30.5.2011) το οριστικό κλείσιμο όλων των πυρηνικών εργοστασίων (17 στο σύνολο) ως το 2022, ενώ οι ιταλοί πολίτες αποφάσισαν με δημοψήφισμα, 12-13.6.2011, την διατήρηση του μη πυρηνικού καθεστώτος της χώρας τους.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να μας διαφεύγει ότι στην ευρύτερη περιοχή μας (Βαλκάνια, Μέση Ανατολή) η πυρηνική απειλή είναι παρούσα μέσω των πυρηνικών εργοστασίων που ήδη λειτουργούν, ενώ σχεδιάζονται και νέα (μεγάλο ήδη κατασκευάζεται στο υψηλής σεισμικότητας Ακούγιου της Τουρκίας, με την συνεργασία της Ρωσίας).
Επιπλέον, υπάρχουν και πυρηνικά όπλα με ορατό τον κίνδυνο της διασποράς τους. Είναι ευρύτατα γνωστό ότι το Ισραήλ διαθέτει ισχυρότατο παράνομο πυρηνικό οπλοστάσιο, ενώ δεν κρύβουν τις πυρηνικές φιλοδοξίες τους και άλλες χώρες της ταραγμένης Μέσης Ανατολής. Επομένως, δεν επιτρέπεται η Ελλάδα να απουσιάζει από το πεδίο των αντιπυρηνικών πρωτοβουλιών, κάτι που δεν αναμένεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η απόφαση της Γερμανίας για κατάργηση των πυρηνικών εργοστασίων συνοδεύτηκε από μεγάλη στροφή προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, με στόχο να αυξηθεί κατακόρυφα η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τις πηγές αυτές (13%, το 2011 στο 80% ως το 2050). Απόφαση που πρέπει έντονα να μας προβληματίσει για τις απαράδεκτες καθυστερήσεις της χώρας μας στον τομέα αυτό, χώρα που έχει χαρακτηριστεί «Σαουδική Αραβία των ανανεώσιμων πηγών» (Τζέρεμι Ρίφκιν), αλλά δέχεται πικρά μαθήματα από την Βόρεια Ευρώπη ως προς την αξιοποίησή τους.
Θα μπορούσε να πει κανείς «τέτοια ώρα, τέτοια λόγια». Αλλού είναι τώρα στραμμένη η προσοχή του ελληνικού λαού. Άλλα προβλήματα, όχι μόνο τον καίνε, αλλά και τον πνίγουν, τα οποία πηγάζουν από την πανδημία και την νέα οικονομική κρίση. Όμως και η πυρηνική απειλή είναι ζήτημα ζωής και διαρκούς εγρήγορσης, τουλάχιστον για την Αριστερά.
*Ο Πάνος Τριγάζης είναι σύμβουλος του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης
