Η Ευρωπαϊκή Ένωση,  της οποίας η Ελλάδα είναι πλήρες μέλος, δεν είναι πραγματικά ενωμένη και χαρακτηρίζεται  από οξύτατους ανταγωνισμούς, με τις εθνικές πολιτικές να βαραίνουν στις συλλογικές αποφάσεις. Τούτου δοθέντος, οι μικρότερες χώρες σαν την Ελλάδα, και οι πολύ μικρότερες σαν την Κύπρο και την Μάλτα, οφείλουν να υιοθετούν διεκδικητικό πνεύμα, αλλά και να οικοδομούν συμμαχίες. Η τακτική περιφοράς του δίσκου της επαιτείας, όπως συνέβη στα μνημονιακά χρόνια, σε καμιά περίπτωση δεν προασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα ούτε την ελληνική κοινωνία.

Η ΝΔ καμαρώνει ότι με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πρωθυπουργό, επιτεύχθη η ένταξη της Ελλάδας, στρατηγική και εθνικά ωφέλιμη επιλογή αναμφίβολα, ενώ το ίδιο ισχύει και για την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, το 2004. Ωστόσο, η εγχώρια Δεξιά, όντας δέσμια του μύθου της «ψωροκώσταινας»,   εξέλαβε εξαρχής την ένταξη σαν δώρο των ισχυρών της ΕΕ και όχι ως κατάκτηση της δημοκρατικής Ελλάδας που είχε αποτινάξει, το 1974, τον ζυγό της χούντας.

Συνέπεια της νοοτροπίας  αυτής, ήταν ότι συχνά η ΝΔ μέσα στην ΕΕ έλεγε «ναι» σε όλα. Ούτε επέλεξε να ρωτήσει τον λαό μέσω δημοψηφισμάτων για κρίσιμες αποφάσεις, όπως η συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), ενώ και με κυβέρνηση Σημίτη, «μαγειρεύτηκαν» τα στοιχεία για να μπούμε στη ζώνη του ευρώ.  Επιπλέον, ουδέποτε η Δεξιά διεκδίκησε την αυτονόμηση της ΕΕ από την πολιτική διεθνούς ασφάλειας των ΗΠΑ. Το τι σημαίνει αυτό για τα εθνικά μας θέματα, εύκολα γίνεται αντιληπτό.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ευθυγραμμίζεται πλήρως με την σημερινή πορεία ενοποίησης της ΕΕ, που συντελείται με βάση νεοφιλελεύθερα δόγματα. Θυμίζω ότι  όταν η Βρετανία συμμετείχε ενεργά στην ΕΟΚ, συχνά έβαζε εμπόδια σε περισσότερη Ευρώπη, δηλώνοντας ότι θέλει την Ένωση «μια ελεύθερη αγορά και τίποτε άλλο».

Τώρα, την θέση της Βρετανίας από άποψη συμπεριφοράς, έχουν πάρει ακροδεξιές κυβερνήσεις, όπως της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, που μπλοκάρουν το Ταμείο Ανάκαμψης, αρνούμενες να αποδεχτούν όρους του Ευρωκοινοβουλίου για σεβασμό και προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων στις συγκεκριμένες χώρες.

Έχω υποστηρίξει πολλές φορές, κυρίως με το βιβλίο μου «Επανίδρυση της Ευρώπης», ότι η  ΕΕ δεν αρκεί μόνο να αποκτήσει κοινή εξωτερική πολιτική, για να αναδειχθεί σε πόλο ειρήνης και σταθερότητας σε όλο τον κόσμο. Το ζητούμενο είναι σε ποιες αρχές η πολιτική αυτή θα στηρίζεται και αν θα υπόκειται στον έλεγχο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Για παράδειγμα, αν τα ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το Κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, εδώ και χρόνια, γίνονταν σεβαστά, ενσωματωνόμενα στην εξωτερική πολιτική της ΕΕ, πολύ διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα.

Καταλήγω, με την θέση ότι αντί να βάζουμε όλα τα αυγά στο καλάθι των κυρώσεων, να σκεφτούμε και ένα πραγματικό σύμμαχο, τις δημοκρατικές και φιλειρηνικές δυνάμεις της Τουρκίας, που αγνοεί εντελώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Υ.Γ. Ο δήμος Βύρωνα συμμετέχει ενεργά στην εκστρατεία για βοήθεια στα παιδιά του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Που είναι εκείνοι που θυμούνται τους Αρμένιους, μόνο για να βγάλουν άχτι τους στην Τουρκία;

*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής  του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία